II Seria- Rozdział jedenasty.

Gdy już wyszłam z łazienki, szybko zajął ją Alexis. Chociaż okropnie nie miałam na to ochoty wzięłam się za rozpakowanie mojej walizki. Zaczęło mnie przerażać jak dużo rzeczy ze sobą wzięłam, a to i tak była jedna czwarta tego, co czekało na mnie w domu. Dobrze, że pomysł powrotu do Polski odrzuciłam już na stałe, bo za nic w świecie bym się z tym wszystkim tam nie zabrała.

Tak, nie zamierzam wracać do Polski. Być może nie jestem z Alexisem, ale jestem blisko niego. Nie wiem, jak długo będę mogła się tym cieszyć, w końcu jesteśmy jedynie przyjaciółmi i wystarczyło tylko czekać, aż na dniach znajdzie sobie jakąś dziewczynę. Szczerze powiedziawszy, na taki rozwój sytuacji recepty nie znałam, ale wolałam teraz o tym nie myśleć. Szczególnie, gdy poczułam, jak podchodzi do mnie i obejmuje od tyłu, kładąc ręce na moich biodrach.

-Pep powiedział, że mamy nie spać całą noc- wyszeptał mi do ucha, na co poczułam na karku przyjemne dreszcze- Masz jakiś pomysł?- spytał i odgarnął włosy z mojego ramienia, by swobodnie móc całować moją szyję.

-Ja nie, ale Dani na pewno- odpowiedziałam, odchylając się z uśmiechem do tyłu.

-Nie chcę Daniego- mruknął nieprzytomnie i złapał mnie za podbródek. Okręcił delikatnie moją twarz w swoją stronę i spróbował mnie pocałować. Odwróciłam się i spojrzałam na niego karcącym wzrokiem. Pokiwał ze zrozumieniem głową i wciągnął przez głowę koszulkę- No to chodźmy.

W pokoju Alvesa powitał mnie rozgardiasz jakiego się spodziewałam. Byli tam niemalże wszyscy, z paroma małymi wyjątkami, które w zasadzie nigdy nie zaszczycały nas swoim towarzystwem, na co my z resztą wcale nie narzekaliśmy. Mój wzrok od razu przykuł Fabregas, rozłożony wygodnie na łóżku, nad którym raz co raz podskakiwał Puyol, który próbował podłączyć wtyczkę swojej lokówki do kontaktu, który z kolei pechowo znajdował się za głową Cesca. Mruknął po raz kolejny, gdy Carles szturchnął go kolanem w plecy.

-No może jeszcze wsadzisz mi tę wtyczkę w dupę?- krzyknął ze złością i uniósł się ze swojego legowiska i z impetem opadł na łóżko Pedro, który spojrzał na niego nieobecnym wzrokiem.

-A myślałem, że to Iniesta jest gejem.

-Nie jestem gejem! To, że przyjaźnię się z moim zwierzaczkiem, Keitą, o niczym nie świadczy, prawda Seydou?- spytał żywiołowo, na co ten energicznie pokiwał głową. Alves obrzucił ich spojrzeniem pełnym politowania. W końcu spojrzał na nas.

-Idziemy dziś do klubu, idziecie z nami ma się rozumieć?

-Ja nigdzie nie idę- oznajmił niepytany przez nikogo Pedro, ze wzrokiem utkwionym w swoim laptopie- Mam cały sezon Dragon Ball’a do obejrzenia- poinformował wszystkich obecnych i poprawił sobie poduszkę pod głową, którą niezauważenie próbował mu podprowadzić Fabregas. Puyol rzucił ukradkowe spojrzenie na urządzenie znajdujące się na kolanach Kanaryjczyka, który w zupełnie telepatyczny sposób je uchwycił- Nawet o tym nie myśl- rzekł ostrzegawczym tonem w kierunku Carlesa i nie omieszkał rzucić w niego pustą puszką piwa, które właśnie wypił. Fabregas zawył ze złością, gdy jakaś spieniona resztka wylała się na jego łóżko. Pedro zignorował to- Nie czaj się nawet na mojego laptopa, przecież masz tam gniazdko- powiedział, ponownie zwracając się do Puyola.

-Ale ono nie działa- zajęczał bezradnie kapitan- Nie pójdę do klubu z taką fryzurą.

-Paru osób brakuje- zauważyłam spostrzegawczo i usiadłam na łóżku obok Iniesty.

-David z Victorem jak zwykle piją czekoladę i raczą się ciasteczkami. Nuuuudaaaaa- powiedział Alves, ziewając teatralnie-Pique wali sobie konia do zdjęcia Shakiry. A Thiago… jest z tą durną larwą. Ale powinien się zaraz od niej uwolnić, bo zarzekał się, że na pewno z nami idzie. O, jest!-  wykrzyknął triumfalnie i wziął młodego pomocnika w ramiona- To co, czas wznieść toast! Za to, żeby wyjebali nas z kolejnego klubu, a co tam. Przecież wszędzie musimy zostać zapamiętani.

~*~

Wyjście z hotelu zajęło nam trochę czasu przede wszystkim przez guzdranie się Puyola i Thiago, który raz po raz musiał pozbywać się Julii. Nie wiem, jak ostatecznie tego dokonał, ale naprawdę się od niej oderwał. Gdy wreszcie Alves, który przecież zawsze musiał żyć w myśl zasady „najebmy się, zanim się najebiemy”, dopił swojego browara, mogliśmy w końcu ruszyć.

-Ja będę rozmawiał z taksówkarzem- oznajmił nagle ku powszechnemu zdumieniu Pedro i szybkim krokiem udał się w kierunku taksówki. Wymieniliśmy zdziwione spojrzenia, wzruszyliśmy ramionami i bez słowa udaliśmy się za nim.

-Skąd znasz japoński?- spytał go Busquets, który z racji tego, że miał najdłuższe nogi, zdołał go najszybciej dogonić. Napastnik obrzucił go jedynie wściekłym spojrzeniem i pokręcił z politowaniem głową, rozpaczając nad głupotą przyjaciela.

-Toć to przecież jasne. Oglądam Dragon Ball’a, nie?- odparł, na co Sergio nagle zatrzymał się w miejscu. Przez chwilę wyglądał, jakby jeszcze chciał coś dodać, ale w ostateczności machnął po prostu ręką i pozwolił Kanaryjczykowi działać. Skutek tego był taki, że nim zdążył on dokończyć zdanie, taksówkarz zamknął mu drzwi przed nosem i z piskiem opon odjechał z podjazdu.

-Coś Ty mu nagadał?- zapytał ze złością Alves, wpatrując się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stała taksówka.

-Żeby zawiózł nas do klubu. Ale chyba mogłem coś pomieszać i powiedzieć, że jego twarz przypomina serek wiejski- odrzekł i w zakłopotaniu potarł swój kark, krzywiąc się z zawstydzeniem. Dani w przypływie niepohamowanej furii, uderzył się w czoło z otwartej ręki.

-Jak mogłeś w ogóle to ze sobą pomylić?

-O, przepraszam Cię bardzo, ale w Dragon Ball’u nie mają w zwyczaju zamawiać taksówek!- odparł Pedro z godnością i teatralnie odwrócił głowę w bok.

-Ale mają w zwyczaju mówić, że czyjaś twarz przypomina serek wiejski?- zapytał rozbawiony Messi. Pedro natychmiast zmiażdżył go wzrokiem.

~*~

W końcu jakimś cudem udało nam się zamówić dostateczną na taką ilość osób liczbę taksówek na niesamowicie zatłoczonej ulicy i w doborowym towarzystwie udaliśmy się do klubu. Selekcje przeszliśmy bezproblemowo z tym małym wyjątkiem, że Iniestę, oczarowanego taką ilością Chińczyków, musieliśmy przed sobą wręcz popychać.

Byłam zmuszona przyznać, że lokalem byłam oczarowana. Różnił się od typowo hiszpańskich dyskotek, przede wszystkim dojmującym z wszechstron elektronicznym przepychem. Wszystko było niezwykle modernistyczne, różnokolorowe lasery wręcz oślepiały. Gdy już przyzwyczaiłam się do różnorodności barw przed moimi oczami, zarejestrowałam, że klub jest dwupoziomowy, z licznymi balkonami i olbrzymią konsolą umieszczoną na środku. Warto również dodać, że był cholernie zatłoczony, byliśmy ściśnięci niemalże jak sardynki.

-Nie widzę nigdzie żadnych miejsc- powiedział zakłopotany Alves i w zamyśleniu podrapał się po brodzie- Zaraz to załatwię- załagodził sytuację i dziarskim krokiem podszedł do pierwszej lepszej loży, która nawinęła mu się po drodze- Przepraszam, to miejsce zarezerwowane jest dla nas- rzekł z umiarkowaną uprzejmością, wymownie patrząc na grupkę Azjatów zajmujących siedzenia. Od razu zerwali się w popłochu i rzucając jakieś krótkie, zawstydzone przeprosiny, ustąpili nam miejsca- Widzicie, tak się to robi- zwrócił się do nas Dani i z zadowoleniem zatarł ręce, gdy wszyscy spojrzeliśmy na niego z uznaniem.

-O! Zostawili wódkę- wykrzyknął radośnie Keita i już zabierał się za rozlewanie kolejki, ale przerwał, gdy napotkał miażdżący wzrok Alvesa. Zwiesił potulnie głowę i odstawił butelkę na stół.

-To mój zwyczaj- wytłumaczył hardym głosem Brazylijczyk i dokończył to, co rozpoczął Malijczyk.

-Nie martw się Seydou- pocieszył przyjaciela Iniesta i pokrzepiająco poklepał go po głowie- Pan kupi Ci drugą i będziesz mógł sobie rozlewać do woli- dokończył z radosnym uśmiechem i z wdzięcznością przyjął kieliszek podsunięty mu przez Daniego.

-Co, Fabregas?- zaczepił pomocnika Pedro z pełnym zadowolenia uśmiechem. Cesc z zainteresowaniem uniósł głowę z blatu stolika- Jesteś tu nowy, nikt nie zaproponuje Ci żadnego ścierwa na pobudzenie- zaśmiał się, na co Hiszpan tylko żałośnie jęknął i ukrył swoją twarz w dłoniach. Jak na zawołanie, niemalże znikąd pojawił się przy nim jakiś szczwany Azjata, w podejrzanie naćwiekowanej, skórzanej kurtce i pomachał mu beztrosko przed załamanym obliczem torebeczką z jakimś białawym proszkiem. Fabregas zerwał się entuzjastycznie z miejsca i wyciągnął w proszącym geście swoją lewą dłoń.

-Nein, nein!- wykrzyknął impulsywnie Dani, machając żywiołowo rękoma. Chińczyk spojrzał na niego spod uniesionych brwi, grzywka teatralnie opadła mu na czoło- He doesn’t want it, nein, nein!- powtórzył kategorycznie i uciął całą dyskusję jednym ruchem dłoni. Azjata tylko uniósł swoje górne kończyny na wysokość piersi w geście kapitulacji i odszedł kręcąc z politowaniem głową. Z jego bliżej niezidentyfikowanego pomruku można jedynie było wychwycić takie składne eufemizmy, jak: „popieprzona banda kretynów”, czy „zgraja nieogarniętych wariatów”. Fabregas bezradnie złożył głowę na stoliku.

-Dobrze, Keita!- powiedział nagle głośno Iniesta i wyrwał zdezorientowanemu pomocnikowi małą buteleczkę wódki z ręki. Ten spojrzał na niego smutnym wzrokiem, robiąc swoją firmową podkówkę. Andres stanowczo przymknął oczy i pokręcił kategorycznie głową- Nie, nie! Nie rób mi tutaj tego swojego maślanego spojrzenia. Proszę teraz łaskawie poczłapać na parkiet i zacząć już tańczyć, bo najwyższa na to pora- rzekł tonem nieznoszącym sprzeciwu i delikatnie popchnął Keitę w stronę tańczących nieopodal dziewczyn, gdy ten jeszcze nie ruszył się z miejsca- No już, musisz mi wyrwać jakąś Chinkę, bo jeszcze żadnej nie mam w kolekcji. Do moich badań naukowych, rzecz jasna- wytłumaczył się gorliwie, gdy wszyscy utkwili w nim pytający wzrok. Nie minęła chwila, a koło Malijczyka, widowiskowo tańczącego układ „Ai Se Tu Pego”, ponownie znalazł się wianuszek chętnych panienek, do którego w trybie natychmiastowym dołączył Iniesta.

-Dobra, myślę, że możemy wziąć z nich przykład, chyba już sporo wypiliśmy- zaproponował Xavi, na co wszyscy ochoczo się zgodziliśmy. Ruszyliśmy z miejsca i udaliśmy się w kierunku ciekawie prezentujących się balkonów. Zdziwiłam się, gdy obok mnie zabrakło Alexisa. Obróciłam się i zauważyłam, że zatrzymuje go Messi.

-Możemy pogadać?- spytał, teatralnie uprzejmym tonem, chwytając Sancheza za łokieć. Skinął głową i machnął na mnie ręką bym szła dalej, krzycząc jednocześnie, że zaraz do mnie dołączy- Jak już jesteśmy sami, mogę Ci powiedzieć, co o Tobie myślę- wyrzucił z siebie Leo, porzucając już wcześniej przez siebie obrany ugrzeczniony ton. Chilijczyk wysoko uniósł brwi- Toleruję Cię tylko przez wzgląd na Angelę, ale wiedz, że nie znoszę Cię tak samo jak na samym początku, a może nawet jeszcze bardziej, więc posłuchaj lalusiu…

-Hamuj ze słowami. Uwierz, że ja też momentami powstrzymuję się przed tym, żeby Ci nie przyłożyć tylko przed wzgląd na Angelę.

Nie spuszczali z siebie wzroku, podświadomie wiedząc, że jeśli jeden z nich się na to zdobędzie, będzie to oznaką swojego rodzaju słabości. W Argentyńczyku złość wrzała, gdyby tylko to było możliwe, zapewne parowałby ewidentną nienawiścią. Alexis też ledwo panował nad swoimi niepohamowanymi, od dawna tłumionymi pokładami złości.

-Wiedz, że Cię zniszczę, jeśli zrobisz jej krzywdę. A wiem, że nieuchronnie zrobisz. Dlatego od razu Ci radzę, lepiej trzymaj się od niej z daleka- wycedził mściwie i uśmiechnął się podstępnie. Odszedł w kierunku reszty, nie omieszkując brutalnie pociągnąć oniemiałego Sancheza z bara. Nawet nie drgnął.

-Gdzie Alexis?- spytałam zaniepokojona, gdy Leo już do nas dołączył. W odpowiedzi wzruszył tylko ramionami i mruknął coś o tym, że najprawdopodobniej w drodze tutaj go zgubił. Wyrwał mnie ze śmiechem z objęć Fabregasa, z którym właśnie tańczyłam i poprosił do tańca. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko się zgodzić.

Z balkonu miałam świetny widok na cały klub. Widziałam Katy żywiołowo tańczącą z Danim i przyglądającemu się im z kwaśną miną Thiago. Widziałam Iniestę całującego się właśnie z jakąś niesamowicie niziutką Azjatką, przed którą musiał niemalże klęczeć. Widziałam Puyola, który jak na Tarzana przystało stał na balkonowej barierce i trzymając się belek pod sufitem wywijał swoją grzywą wyśpiewując „La Toca Xavi, Controla Iniesta, Barca Kuduro!” na ton „Danza Kuduro”. Widziałam Pedro, który właśnie oberwał od jakiejś laski w twarz, zapewne za kolejną próbę dogadania się z nią po japońsku. Widziałam Alexisa… Wróć.

Momentalnie zrobiło mi się gorąco, jak zauważyłam mojego… dobra, co prawda nie do końca mojego… Ale MOJEGO Alexisa beztrosko wywijającego na parkiecie z jakąś dobrze prezentującą się Azjatką. Przez parę dobrych sekund mnie sparaliżowało, ale po chwili niesforne procenty szalejące w mojej głowie jasno wytyczyły mi ścieżkę działania. Energicznie wyswobodziłam się spod rąk Leo i nie zważając na jego pytający wzrok, szybkim krokiem zeszłam ze schodów i podeszłam do tańczącej pary. Niewiele myśląc, nawrzucałam Alexisowi, aż poczułam jak ktoś ciągnie mnie za włosy. O nie paniusiu, tak nie będziemy się bawić. Dobrze, że kiedyś zgraja moich kuzynów nauczyło mnie, jak powinno się bić. Gdyby tylko nie pojawili się tu Ci wścibscy ochroniarze.

  

~*~

-Nie dziwi was to, że idziemy już tą ulicą taki kawał czasu, a jeszcze nikt nas nie rozpoznał i nie poprosił o autograf?- zapytał Puyol, gdy przemierzaliśmy już kolejną ulicę w celu znalezienia jakiejś taksówki.

-A nie zauważyłeś, że nie ma tutaj żywego ducha?- zapytał z przekąsem Pedro i wyraził swoje uczucia kopiąc w bogu ducha winną rynnę. Skrzywił się, gdy wydała przy tym przeraźliwie głośny dźwięk, a okno natychmiast się uchyliło i wyjrzała przez nie pomarszczona staruszka, pokrzykująca coś do nas w kompletnie niezrozumiałym dla nas języku.

-Taksówkę byś zamówiła, a nie ryja drzesz- skarcił ją Iniesta i machnął lekceważąco ręką, gdy jazgot ze strony okna podniósł się jeszcze większy.

-Angela, rozchmurz się!- zwrócił się do mnie z szerokim uśmiechem Alves, obejmując mnie ramieniem- Tradycji stało się zadość! Znów wyrzucili nas z klubu, tym razem przez Ciebie!- wykrzyknął radośnie i zaprezentował przed moją twarzą swoją dłoń. Wiedząc, o co mu chodzi, przybiłam mu piątkę i uśmiechnęłam się blado. Spojrzałam w kierunku Alexisa, który w nadspodziewanie dobrym humorze żywo dyskutował o czymś z Thiago. Nie omieszkał przy okazji kopnąć, uderzyć, czy zerwać każdej rzeczy,  która napatoczyła mu się pod rękę lub nogę, z satysfakcją za każdym razem obracając się w moim kierunku. Miałam ochotę go zabić.

-Nie wiem, co Ci strzeliło do głowy, żeby bić się z tą typiarą- powiedziała Katy, obrzucając mnie zaniepokojonym spojrzeniem.

-Cooooopa! Liiigaaaaa! Chaaaampioooons!- konsekwentnie zagłuszył ją pijacki ryk Puyola, który na powrót obudził rozwrzeszczaną babcię, więc na tę chwilę uwaga wszystkich na całe szczęście ze mnie zeszła i skierowała się na niej. Odetchnęłam z ulgą i naciągnęłam mocniej na głowę kaptur bluzy, o ironio, troskliwie podarowanej mi przez Alexisa. Pech chciał, że postanowił się teraz odezwać.

-Przyznaj się, że byłaś zazdrosna- poinformował wszystkich naokoło, niepotrzebnie podniesionym głosem. Uśmiechnął się chytrze i stanął naprzeciwko mnie, chowając dłonie w kieszeni spodni.

-Przymknij się- wycedziłam przez zęby. Było mi cholernie wstyd, że straciłam nad sobą panowanie, na dodatek od nadmiaru wypitego alkoholu wręcz pękała mi głowa. A teraz jeszcze on najwyraźniej zamierzał się nade mną pastwić. Atmosferę pogarszał jeszcze fakt, że wszyscy postanowili wykazać wysokie zainteresowanie naszą konwersacją i solidarnie umilkli. W geście totalnej bezradności ścisnęłam mocno plastikową butelkę wody, którą trzymałam w ręku.

-Myślałaś, że będę stał i patrzył, jak obściskujesz się z Messim? No ale musze przyznać, że jeśli chodzi o okazywanie zazdrości, przegrywam z Tobą w przedbiegach.

Nie wiem, czy to alkohol, czy po prostu niepomierna złość mnie do tego podkusiła, ale z całej siły się zamachnęłam i rzuciłam butelką, którą dzierżyłam w dłoni, prosto w niego. Thiago zagwizdał przeciągle, a Alexis zrobił unik i zaśmiał się kpiąco. Nie wytrzymałam i podniosłam z ziemi butelkę, z furią nacierając na niego. W ostatniej chwili odciągnął mnie od niego Alves. Trzymał mnie od tyłu za łokcie, skutecznie mnie unieruchamiając. Dyszałam ciężko.

-Może lepiej pójdźcie oboje spać, bo jesteście pijani- próbował zbagatelizować całą sytuację- Do jutra ochłoniecie.

~*~

-Nienawidzę Cię- jęknęłam słabo, gdy w końcu udało mi się oderwać od jego nachalnych ust, które co prawda znów sprawiały mi nie lada przyjemność- Nienawidzę Cię- szepnęłam ponownie, a moja sukienka bezpretensjonalnie wylądowała na podłodze- Nienawidzę Cię- powtórzyłam, tym razem ledwo słyszalnie, w momencie gdy zostałam popchnięta na łóżko, a gdzieś na dekolcie poczułam język Alexisa. Mruknął coś niezrozumiałego, a ja pod wpływem chwili, kolejny raz dałam się ponieść emocjom i w pośpiechu rozpinałam jego koszulę.

-Co my wyprawiamy, Alexis?- spytałam bezradnie, a on spojrzał wymownie w moje oczy. Skinęłam głową, a on uśmiechnął się z pełnym zadowoleniem.

-Cicho- szepnął i ponownie mnie pocałował.

A słońce zastanawiało się, czy powinno trzymać się z dala przez jeden dzień. Póki to uczucie nie odejdzie.

_______________________

 Jeśli macie jakieś pytania odnośnie opowiadania, czy też do mnie samej, piszcie: http://ask.fm/paniSanchez (:
 

Bądź też na twitter: http://twitter.com/AngelaPe91 c:

Nie bijcie, nie bijcie, proszę! Wiem, że moja częstotliwość dodawania kolejnych rozdziałów jest po prostu powalająca, ale musicie mnie zrozumieć. Mam strasznie dużo na głowie: uczelnia, siłownia, bieganie, mecze, imprezy, nie znajduję praktycznie wcale czasu ani na pisanie, ani na czytanie, ale staram się robić wszystko, żeby jednak się tutaj pojawiać.

Ale nie ma co się złościć, Barcelona jest dalej w grze, choć bardzo mało na to wskazywało; co prawda mój AZS Olsztyn zakończył sezon na 10 miejscu, a ZAKSA skończyła LM na 4 msc, ale Barcelona mi wszystko rekompensuje. xD

PS. Czasami tak patrzę na Alka Achrema, Antka Rouziera i myślę sobie, że świat jest jednak cholernie piękny. ^^