II seria - Rozdział dziesiąty.

Wszystko momentalnie ucichło. Do moich uszu nie dochodził żaden, nawet najlżejszy szmer. Czułam jedynie stale nasilające się piszczenie w mojej głowie. Patrzyłam w jego oczy, musiałam wyglądać strasznie bezbronnie z tym zalęknionym, spłoszonym spojrzeniem. Przechylił z zaciekawieniem głowę i powoli, jakby ze swojego rodzaju zainteresowaniem, delikatnie przejechał palcem po moich wargach. Tak jakby chciał zobaczyć, co teraz się stanie. Przymknęłam oczy i czekałam. Nie byłam w stanie dalej się opierać.

Przybliżył swoją twarz do mojej i delikatnie musnął moje usta, chciałam oddać mu pocałunek, ale skutecznie mi to uniemożliwił, odsuwając się ode mnie. Zaskoczona otworzyłam powieki i zauważyłam, że z przebiegłym uśmiechem zbliżał się do mnie ponownie. Nie miałam teraz głowy do takich subtelnych gierek. Objęłam jego szyję i stanowczo przyciągnęłam do siebie. Nie musiałam powtarzać tego samego dwa razy, momentalnie poczułam jego dłonie na mojej talii, które w mało wysublimowany sposób próbowały pozbyć się mojej koszulki.

Po podyktowanych przeze mnie początkowo warunkach, Alexis wyraźnie się rozluźnił. Złapał mnie delikatnie za włosy i odchylił moją głowę do tyłu. Poddałam mu się posłusznie i po chwili czułam już jak jego wilgotny język kreśli ślady na mojej skórze. Wplotłam dłonie w jego włosy, dając mu tym samym do zrozumienia, że nie chcę, żeby przestawał.

Gdy zdjął swoją koszulkę, którą położył zresztą niczym jakieś nakrycie na ziemi, wreszcie do końca zrozumiałam, co będzie logicznym następstwem naszych czynów. Zawsze marzyłam o tym, żeby kochać się na Camp Nou, ale urzeczywistnienie tych fantazji wydawało mi się kompletnie absurdalne. Teraz, gdy Alexis ułożył mnie na murawie, a sam znalazł się nade mną, by powoli, z romantycznym namaszczeniem pieścić każdy kawałek mojej skóry, kompletnie zwariowałam. Moje marzenie miało się właśnie spełnić. Z facetem mojego życia. Poczułam przyjemne mrowienie, gdy jego usta znalazły się na moim brzuchu.

-Alexis, proszę…- jęknęłam cicho, gdy nie zaprzestawał swoich, jakby nie patrzeć, wyjątkowo słodkich i przyjemnych tortur i zarejestrowałam obecność jego języka gdzieś pomiędzy moimi udami. Na moje zawołanie od razu zrównał swoją twarz z moją i uśmiechnął się w sposób, który tak w nim kochałam. Zamknął mi usta pocałunkiem i uniósł moje nogi, oplatając się nimi w pasie. Wszedł we mnie tak mocno, że niemalże krzyknęłam.

-Przepraszam- wymamrotał gdzieś w okolicach mojej szyi. Niemalże drapieżnie wpiłam paznokcie w jego skórę na plecach.

-Nie przepraszaj, nie przestawaj.

~*~

Śmiało mogłam zaliczyć tę noc do najpiękniejszych w moim życiu. Nie odczuwałam chłodu, cały czas miałam lekkie zawroty głowy, ale nie było w tym niczego pejoratywnego. Patrzyłam w niebo, leżąc nieruchomo na murawie i oddychałam ciężko. Nawet gwiazdy zdawały się do mnie uśmiechać, migocąc nad nami radośnie.  Cudowny był ten nagły, uprzejmy zapęd skłonności do szaleństwa. Nie chciałam stąd wracać.

-Chcę jeszcze- zaśmiałam się i wtuliłam się mocniej w klatkę piersiową Alexisa. Objął mnie ramieniem i czule pogładził po plecach.

-Dziewczyno, właśnie przeleciałem Cię na wszelkie możliwe sposoby- odpowiedział mi w typowym dla siebie stylu, ale zepsuł cały efekt, całując mnie w czubek głowy.

-Nic na to nie poradzę, że chyba uwielbiam się z Tobą kochać.

-A ja uwielbiam, jak jęczysz moje imię- wymruczał mi ze śmiechem do ucha, na co natychmiast oburzona zerwałam się z miejsca.

-Nigdy się nie zmienisz, nie?- spytałam z przekąsem, gdy już przywdziałam koszulkę Iniesty i usiadłam z powrotem na trawie. Gdy emocje już opadły zaczynałam odczuwać lekkie zimno. W końcu jakby nie patrzeć był już początek grudnia. Alexis przepraszająco pocałował mnie w szyję.

-Przepraszam, to jest silniejsze ode mnie- powiedział z uśmiechem i położył się na boku, głowę wspierając na łokciu- Co teraz będzie?- zapytał poważnie. Nie odpowiedziałam, tylko ponownie spojrzałam w niebo. Było tak kojąco spokojne.

-Teraz, kiedy już… to… zrobiliśmy, chyba powinno nam być tylko łatwiej, nie? W końcu to był nasz największy problem- stwierdziłam i założyłam koszulkę jeszcze mocniej za kolana. Przymknęłam leniwie oczy, w końcu jakby nie patrzeć nie spałam już prawie drugą noc z kolei.

-Czyli nadal chcesz się przyjaźnić?- spytał, a w jego głosie wyczułam zawód. Spojrzałam szybko na niego, podobnie jak i ja ze swego rodzaju sentymentem wpatrywał się w gwiazdy.

-A Ty?- spytałam szybko, a on powoli przeniósł swoje spojrzenie z nieba na mnie. Przez moment przyglądał mi się w zamyśleniu, aż po chwili pokrzepiająco się uśmiechnął.

-Myślę, że to świetny pomysł.

~*~

Po raz pierwszy odważyłam się włączyć mój telefon. Wiedziałam, że się martwił, ale nie spodziewałam się, że aż tak intensywnie. Piętnaście nieodebranych połączeń od Leo mówią same za siebie. Przełknęłam głośno ślinę i nacisnęłam klamkę od drzwi. Tak jak się spodziewałam, były zamknięte. Miałam jednak świadomość tego, że Messi jest w domu, na podjeździe stał jego samochód. Nie wzięłam ze sobą kluczy, więc byłam zmuszona użyć dzwonka. Otworzył nadspodziewanie szybko.

-Jesteś…- wyszeptał rozemocjonowany i za rękę wciągnął mnie do środka, badając wzrokiem każdy skrawek mojego ciała, jakby starając się przeanalizować, czy nie stała mi się przypadkiem jakaś krzywda. Najwyraźniej doszedł do wniosku, że jednak się nie stała, bo troska w jego spojrzeniu momentalnie zmalała, ustępując miejsca złości- Gdzie byłaś?- zapytał nerwowo i nie czekając na odpowiedź udał się w kierunku salonu, gdzie na stole czekała już na niego szklanka whisky.

-Musiałam wyjechać, wszystko przemyśleć- powiedziałam powoli, w myślach dając sobie czas na wymyślenie jakiejś dobrej i składnej wymówki.

-Wyjechać, przemyśleć!- wykrzyknął z furią, odstawiając z głośnym hukiem szklankę na stolik. Skrzywiłam się- Pomyślałaś chociaż przez chwilę o mnie?- spytał z wyrzutem i posłał mi zbolałe spojrzenie. Gdy nie odpowiedziałam odwrócił się ze zgorzkniałą miną i z godnością usiadł w fotelu- Powiesz mi chociaż, co takiego wymyśliłaś?

-Wyprowadzam się- oznajmiłam szybko, na jednym wydechu. Jego reakcja mnie zszokowała. Nie zastygł w bezruchu, nie krzyczał, nie kopał, nie pobił ani jednej rzeczy znajdującej się w zasięgu jego ręki. Pokiwał ze zrozumieniem głową i utkwił wzrok w bliżej nieokreślonym kierunku.

-Był u mnie wczoraj Xavi. Rozmawialiśmy o Tobie i o Busquetsie- powiedział takim tonem, jakby wtrącał jakąś poboczną uwagę. Teraz już zrozumiałam, dlaczego nie był w szoku. Doskonale przygotował się na tę informację.

-Leo to nie tak, to już skończone…- zaczęłam się tłumaczyć, ale uciszył mnie karcącym spojrzeniem. Umilkłam szybko i przycupnęłam nieśmiało na oparciu fotela znajdującego się naprzeciwko niego.

-Byłem też u Busquetsa. Powiedział mi o Tobie i o tym pizdusiu- ostatnie słowo wymówił z sobie tylko należną nienawiścią i pogardą. Zawsze nienawidził Alexisa, a teraz jeszcze bezkarnie sprzątnął mu sprzed nosa dziewczynę. Chciałam coś powiedzieć, wytłumaczyć się w jakiś sposób, ale nagle wszystkie moje wymówki okazały się niesamowicie banalne. Doszłam do wniosku, że z sobie tylko wiadomego powodu, z całej naszej ekipy najmocniej zraniłam właśnie Leo.

-Zawsze wydawało mi się, że przede wszystkim jesteśmy przyjaciółmi- powiedział powoli, wpatrując się w swoje palce. Milczałam, niemalże z zapartym tchem czekając na dalszy rozwój wydarzeń- Nie jestem ślepy, widziałem co się dzieje. Praktycznie ze sobą nie sypialiśmy, nigdy mnie nie dotykałaś. Na początku przymykałem na to oko, sądziłem, że może na tym etapie to jest normalne. Ale potem to zaczęło się zmieniać. Widziałem, co się z Tobą dzieje, jak patrzysz na tego lalusia, na mnie nigdy tak nie patrzyłaś. Zrozumiałem wtedy, że to nie mnie kochasz- spojrzał na mnie, tym wypranym z emocji wzrokiem, a ja poczułam jak do mojego gardła podjeżdża ogromna gula- Zawsze chciałem dla Ciebie jak najlepiej. Może czasami aż za bardzo. Dlatego, daję Ci drogę wolną. Boli mnie jedynie to, że byłem dla Ciebie na tyle słabym przyjacielem, że nie potrafiłaś mi o tym powiedzieć od samego początku.

-Bałam się…- wytłumaczyłam się słabym głosem, ostatkiem silnej woli powstrzymując się od wybuchnięcia płaczem.

-Czy kiedykolwiek dałem Ci powód do strachu?

Nie odpowiedziałam, bo konkluzja była prosta. Spojrzałam na niego zaszklonymi oczami, a on zrobił coś, o co w życiu bym go nie podejrzewała. Uśmiechnął się.

-Zamieszkasz u niego?- zadał pytanie, które jak mogłam zauważyć sprawiło mu do tej pory największą trudność. Skinęłam głową. Messi westchnął ciężko i przejechał otwartą dłonią po twarzy- Proszę Cię, tylko nie popełnij tego samego błędu co ja. Miej oczy szeroko otwarte- ostrzegł mnie i podszedł do mnie, pokrzepiająco kładąc mi dłoń na ramieniu.

-Nie jesteśmy razem, przyjaźnimy się- powiedziałam pewnym tonem, a Leo tylko uśmiechnął się pobłażliwie.

-My też byliśmy przyjaciółmi. A jednak nie wahałaś się, żeby kosztem moich uczuć skorzystać z nadarzających się okazji.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Spojrzałam na niego smutnym wzrokiem i po raz ostatni go przytuliłam. Mocno mnie ścisnął, czułam, że chce tę chwilę zatrzymać na jak najdłużej. Nie protestowałam, w końcu wszystko, co do tej pory przeżyłam, stało się właśnie za sprawą Leo.

-Przepraszam…- szepnęłam do jego klatki piersiowej, a z oczu popłynęła mi jedna, jedyna łza.

~*~

Po raz pierwszy poczułam się jak podczas lotu na Ibizę, gdy od mojej głowy z impetem odbił się jasiek Fabregasa. Siedziałam na kolanach Alexisa, już w samolocie do Japonii, gdzie w ekspresowym tempie, od razu po meczu, zostaliśmy eskortowani.

Wygraliśmy. Na dodatek wygraliśmy w cudowny sposób. Wynik 3:1, przy obecnej doskonałej dyspozycji Realu obrazuje wszystko. Udowodniliśmy wszystkim wątpiącym, że w Barcelonę wątpić nie należy. Abstrahując jednak od wyniku, warto by wspomnieć o kilku istotnych elementach, o sytuacjach, jakie miały miejsce na boisku. Moje słodkie maleństwo, mój cudowny przyjaciel strzelił gola na 1:1, którego zdecydował się zadedykować właśnie mi. Nie umknęło mojej uwadze, że przy trafieniu asystował Messi. Co prawda dość topornie przyszło mu uściskanie rozemocjonowanego Alexisa, ale zrobił to, co napawa mnie olbrzymim optymizmem. 

Lecieliśmy teraz na Klubowe Mistrzostwa Świata do Japonii, a ta wygrana dodała wszystkim tak potrzebnych im teraz skrzydeł.

-Cholera, oddawaj mojego jaśka. Ta szyba jest twarda, nie mam gdzie położyć głowy- usłyszałam pełen wyrzutu głos Fabregasa i zaśmiałam się głośno. Tęskniłam za nimi.

-Będziesz spał?- wykrzyknął z niedowierzaniem Alves i lawirując pomiędzy Iniestą a Keitą, który uczył tego pierwszego swojego popisowego tańca waka-waka, usiadł obok Cesca.

-Tak- odrzekł hardo pomocnik i złożył głowę na dłoni- Grałem tak długo. Jestem zmęczony. Zdrzemnę się.

-Ty strzeliłeś gola!- wrzasnął rozemocjonowany Puyol i dał nura do swojej torby, w celu odnalezienia aparatu i lokówki- Czekaj tu! Zaraz wrócę zrobić sobie z Tobą zdjęcie, tylko podkręcę włosy- poinstruował go i szybkim krokiem udał się w  kierunku łazienki- Kurwa, zajęta- jęknął rozpaczliwie, ale za chwilę się rozpogodził- Pójdę do tej dla personelu!- krzyknął radośnie i z palcem uniesionym do góry pobiegł radośnie w tamtą stronę.

-Puyol, nie wolno Ci!- zganił go Pep, ale po chwili machnął ręką.

-Pep, napij się z nami- poprosiłam, już lekko wstawiona, podobnie jak i cała załoga samolotu, siadając na jednym kolanie trenera. Nie minęła sekunda, a drugie kolano zajęła Katy i wręczyła mu do dłoni kieliszek szampana.

-Dziewczyny, no wiecie co…- zmieszał się Guardiola i nerwowo podrapał się po głowie. Jednak przy akompaniamencie podniesionych głosów i gromkich oklasków zdecydował się opróżnić naczynie. Z zadowoloną z siebie miną rozsiadł się wygodnie w fotelu.

-No proszę, znikam na chwilę, a Mister już podprowadza mi dziewczynę- powiedział roześmiany Alexis i zdecydowanym ruchem złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

-Proszę Pana, proszę stąd wyjść, to łazienka dla personelu- pouczyła Carlesa stewardesa, gdy jej usilne wysiłki wydostania kapitana z łazienki, ciągle pełzły na niczym.

-Wylokowałem tylko jedną stronę!- krzyknął z wyrzutem Puyol, a kobieta bezradnie wzniosła ręce do góry.

-Cat- przeczytał z jej plakietki nieźle wstawiony Pedro- Jesteś zwierzęciem?- spytał z zainteresowaniem, przekrzywiając głowę w bok. Oniemiała pracownica nie była w stanie nic na to odpowiedzieć- Jesteś kotem?- drążył temat niestrudzony Pedro.

Kurwa, wreszcie jestem wśród swoich.

~*~

Po wyeksmitowaniu z łazienki rozgorączkowanego Puyola i wykonaniu kilku, tradycyjnych fotek na tle japońskiego lotniska (Carles ciągle usilnie chciał wepchnąć Pepa na sam środek, w najbardziej widocznym miejscu, czego ten, zawstydzony, skutecznie unikał), w końcu znaleźliśmy się w taksówkach mających nas całych i zdrowych dostarczyć do ekskluzywnego hotelu, w którym mieliśmy mieszkać cały tydzień.

-Katy, zaczekaj!- usłyszałam czyjś zdyszany głos i zobaczyłam, że moja przyjaciółka nagle się zatrzymuje. Stał przed nią Thiago, oddychając ciężko. Zauważyłam, że musiał przebiec dość spory dystans ze swojej taksówki, by zdążyć tu, niepostrzeżenie, przed Julią. Zdawałam sobie sprawę, że to trochę niegrzeczne, ale stałam obok nich i przysłuchiwałam się ich wymianie zdań, dopóki zniecierpliwiony Alexis nie znalazł się obok mnie i obejmując mnie w pasie pociągnął za sobą. Pomocnik obdarzył go wdzięcznym spojrzeniem.

-Czego chcesz?- spytała ostro i zmierzyła go alarmującym spojrzeniem, które miało świadczyć tylko o tym, że najlepiej by postąpił, gdyby jak najszybciej ulotnił się z tego miejsca. Jednak dalej tkwił tu niewzruszony.

-Chciałem porozmawiać, wytłumaczyć wszystko- wyjaśnił, próbując złapać ją za rękę, ale błyskawicznie ją wyrwała z jego subtelnego uścisku. Bezradnie opuścił ramiona i wypuścił z trudem powietrze z ust.

-Ja już nie mam o czym z Tobą rozmawiać- powiedziała pustym tonem i już miała odejść, gdy zdecydowała się jeszcze coś dodać- O, cześć Julia!- wykrzyknęła pogodnie z teatralnym uśmiechem na twarzy i pokręciła z politowaniem głową, gdy zobaczyła, jak Thiago podskakuje jak oparzony i rozgląda się z przestrachem dookoła siebie. Julii nigdzie nie było- Jesteś żałosny- wycedziła z niedowierzaniem i teraz już faktycznie dziarskim krokiem zmierzała w kierunku wejścia do hotelu. Odbiła się jednak z impetem od czyichś pleców. Zaklęła głośno i odgarnęła włosy z twarzy. Zauważyła, że nie tylko ona przeżyła bliskie spotkanie z owym osobnikiem, bo już właśnie niemalże każdy po kolei, w ferworze wspólnych rozmów i taszczenia walizek, nie zwracał uwagi na stojącego w progu hotelu Iniestę. Wreszcie jedyny Alves, który jak zwykle zachowywał zdrowy rozsądek, wyminął go zgrabnie i stanął naprzeciwko niego.

-Co jest, do chuja?- spytał mało wykwintnie i kładąc obydwie dłonie na ramionach Iniesty, potrząsnął nim delikatnie. Nie odniosło to oczekiwanego skutku, Andres dalej stał w tym samym miejscu, nieobecnym wzrokiem taksując każdy kawałek pomieszczenia. Jego dolna warga znajdowała się gdzieś na poziomie jego piersi. Korek za jego plecami stale się powiększał, można było już usłyszeć kakofonię nieprzyjemnych, bojowych okrzyków pozostałych zawodników Barcelony. Alves z roztargnieniem podrapał się po głowie i podobnie jak Iniesta badawczo rozejrzał się po hallu.

-Racja, niezły tu przepych, ale nie przesadzaj. Bywało, że mieszkaliśmy nawet w lepszych warunkach.

-Co?- spytał nieprzytomnym tonem Iniesta, dopiero teraz rejestrując obecność Daniego- Nie, nie o to mi chodzi- żachnął się, machając przy tym żywiołowo ręką- Spójrz ile tu Chińczyków. Chińczyk na Chińczyku! Oni są jeszcze lepsi niż Murzyni- zawołał i radośnie się śmiejąc ruszył w końcu z miejsca, czemu towarzyszył chór zadowolonych głosów.

-Dobrze, skoro już wszyscy tu jesteśmy, chciałem wygłosić parę słów- zaczął swoją przemowę Pep, ale urwał na widok wyrazu twarzy Andresa, który z rozanieloną miną i błogim uśmiechem wpatrywał się w Azjatę stojącego za kontuarem. Widać było, że ta sytuacja trochę go krępuje, bo raz po raz znikał za ladą i rzucał zalęknione spojrzenia pomocnikowi- Andres!- syknął karcąco Guardiola, ale ten ani myślał zareagować- Andres, wyglądasz jak chory psychicznie!- zawołał bezradnie i schował twarz w dłoniach.

Alves przyłożył z otwartej dłoni przez głowę Iniesty. Ten wrzasnął histerycznie i obrażony odwrócił się plecami do wszystkich. Trener odetchnął kilka razy, by uspokoić szargające nim nerwy i ponownie przemówił.
-Zaraz rozdamy wam klucze do pokojów. Mam nadzieję, że chociaż w tej kwestii zachowacie się jak dorośli i wyboru dokonacie sami i nie będę was musiał w tym wspomagać?

-Jasne, ja biorę Angelę do siebie. Dani, zaopiekujesz się Katy?- spytał Alexis.

-Ja mogę u niego zostać, byleby nie sprowadzał na noc jakiś panienek do ruch… przepraszam Pep, do zaliczenia- powiedziała Katy i porozumiewawczo stanęła koło Alvesa, który tylko w odpowiedzi wzruszył ramionami i obdarzył ją swoim firmowym uśmiechem.

-Żadnych stosunków płciowych!- krzyknął histerycznie Guardiola, szeroko otwierając oczy. Przez moment zaległa dojmująca cisza, aż po chwili wszyscy wymieniliśmy się pokpiwającymi z trenera spojrzeniami i wybuchliśmy radosnym śmiechem.

-Niech się Mister nie martwi- Iniesta najwyraźniej już zapomniał, że jest na wszystkich serdecznie obrażony i z ważną miną podszedł do starszego Katalończyka i położył mu dłoń na ramieniu- Ja będę w pokoju z Keitą- Pep rzucił mu zalęknione spojrzenie, na co Andres natychmiast odskoczył od niego jak poparzony i gestykulując wściekle powiedział- Nic z tych rzeczy, Mister jest po prostu obrzydliwy. Proszę wypluć te słowa. Proszę wypluć!- krzyknął ze złością, a trener, chcąc nie chcąc, splunął na podłogę, co spotkało się z głośnym sprzeciwem Azjaty stojącego za ladą.

-Dość już tych głupot!- kategorycznie przerwał podniesiony przez nas nagle jazgot Guardiola i wszyscy aż umilkliśmy w wrażenia- Z racji, że zmieniliśmy strefę czasową, do której musicie się przyzwyczaić, absolutnie zabraniam wam dziś spać- wszyscy przyjęliśmy jego słowa głośną aprobatą- Zresztą, po co ja się oszukuję. Przecież i tak byście nie spali.

_______________________________

 Jeśli macie jakieś pytania odnośnie opowiadania, czy też do mnie samej, piszcie: http://ask.fm/paniSanchez (:
 

Bądź też na twitter: http://twitter.com/AngelaPe91 c:

Jestem. Z meeega opóźnieniem, ale jestem. (:

Ply-offy nie dla Olsztyna, Barca przegrała 0:2 z Milanem, kolorowo w moim świecie sportu niestety nie jest. :( Ale jutro jadę na koncert Baku Baku Skład, dodatkowo mam jednorazowy powrót do moich starych wybryków, co jest cholernie przyjemne i mimo wszystko raduję się. :D

Chyba trochę straciłam serce do Alexisa... Nie martwcie się, nie porzucę tego opowiadania, napisałam je do końca i obiecuję, że będę je publikować aż do epilogu. Ale jak widać, nie ma już we mnie tego zapału z dodawaniem rozdziałów, kiedyś robiłam to czasami nawet dwa razy w tygodniu, a teraz...? Zdarza mi się nawet raz na miesiąc. Ale tak jak obiecałam, poprowadzę tę historię do końca, a niedługo wystartuję z moim nowym siatkarskim "dzieckiem", do którego serca mam chyba aż za dużo. xD Ale jak tu do niego nie mieć serca? <3

 Pozdrawiam. xxx