II seria - Rozdział dziewiąty.

W momencie, gdy poczułam, jak jego dłoń swobodnie poruszająca się po moim brzuchu, próbuje niezauważenie rozpiąć pasek od moich spodni, zareagowałam. Położyłam rękę na jego klatce piersiowej i stanowczo go od siebie odepchnęłam. Spojrzał na mnie jeszcze, szukając w moich oczach przyzwolenia, ale brutalnie odwróciłam wzrok. Położył się obok mnie, oddychając ciężko.

-Tak nie wygląda przyjaźń- zauważyłam i skierowałam swój wzrok na niego. Patrzył w sufit, nie uszło mojej uwadze, że drżał delikatnie. Ze mną też nie było najlepiej, musiałam wykorzystać wszystkie moje pokłady silnej woli, żeby w porę oprzytomnieć. Z doświadczenia jednak wiem, że faceta takie przerywane akcje kosztują zdecydowanie więcej.

-Czego ode mnie oczekujesz, Alexis?- spytałam, nie spuszczając z niego wzroku. Odetchnął głęboko i zaśmiał się nerwowo. Uwielbiałam jego uśmiech. Może to chore, ale w tym momencie za jedno jego słowo, jedną głupią deklarację, byłam w stanie rzucić cały świat, przekreślić całą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, mieć gdzieś dobro ogółu. Cholera, nie obchodziło mnie nawet to, że mogę kogoś tym skrzywdzić. Teraz, w tej chwili byłam w stanie zrobić dla niego wszystko i z całą mocą spadła na mnie świadomość tego, że tak przecież było od samego początku. To nie los pchał mnie w jego ręce, to ja sama, z pełną świadomością zawsze odnajdywałam drogę do niego. Schowałam twarz w dłoniach, będąc pod wrażeniem wniosków, do których doszłam. Czy jedna chwila nagłego pożądania może tak wszystko odwrócić?

-Nie wiem- wydukał w końcu- Pokłóciłem się z Thiago i…

Zaśmiałam się histerycznie.

-Więc chciałeś się rozerwać, tak? W końcu sama powiedziałam, że od tego są przyjaciele- powiedziałam ironicznie, niesamowicie zła na siebie za naiwność, jaką się jeszcze przed dobrą chwilą łudziłam. Energicznie wstałam z łóżka, ale skutecznie mi to uniemożliwił. Trochę mocno szarpnął mnie za rękę, tak że znalazłam się w tej samej pozycji, co uprzednio. Przytulił głowę do mojej piersi i mocno objął mnie w talii.

-Nie, Angela, to nie tak. Po prostu…- powiedział cicho, głaszcząc mnie po biodrze- Po prostu kiedyś powiedziałaś, że w moich ramionach czujesz się bezpiecznie. Ja z kolei… Kiedy Ty jesteś przy mnie, zapominam o całym świecie, o wszystkim co złe… Nie wiem, nigdy nie byłem dobry w wyrażaniu uczuć. Ale chyba to jest przyjaźń, nie?

W tym aspekcie musiałam się z nim bezgranicznie zgodzić i nie ukrywam, że mile połechtały mnie jego słowa. Z drugiej strony obydwoje doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że przyjaciele nie okazują sobie w tak intymny i wylewny sposób swoich uczuć.  I nad tym przede wszystkim będziemy musieli popracować. Niemniej nie zmienia to faktu, że nie miałam nawet najmniejszej ochoty na namawianie go do tego, by się ode mnie odkleił.

-Dlaczego płakałaś?- przywrócił mnie tym pytaniem na ziemię.

-Busquets widział, że się całowaliśmy. Szantażuje mnie w zamian za milczenie.

Podniósł się i spojrzał na mnie zaskoczonym wzrokiem. Zaprzeczył ruchem głowy, tak jakby próbował przekonać samego siebie, ale po chwili skapitulował i szeroko otworzył oczy w geście głębokiego zdumienia.

-Pojadę do Messiego i powiem mu, że to nieprawda- zaczął chaotycznie, ale umilkł pod wpływem mojego pobłażliwego spojrzenia.

-I myślisz, że Messi Ci uwierzy? Tobie? Jeszcze pogorszyłbyś sytuację- westchnęłam i zanurzyłam dłoń w jego włosach- Ale to słodkie, że chcesz pomóc- uśmiechnęłam się do niego.

-Co zamierzasz zrobić?

-A mam jakieś wyjście?

-Możesz puścić ich obu w cholerę…

-Alexis…- przerwałam mu i pogłaskałam go po policzku- Teraz Ty mnie pocałuj.

-Nie przyszłaś do mnie wcale po radę- bardziej stwierdził niż zapytał, gdy nasze usta dzieliły już zaledwie milimetry. Zaprzeczyłam ruchem głowy. Uśmiechnął się w sposób, który tak uwielbiałam i spełnił moją prośbę.

~*~

Nie wyszedł z pokoju już od dobrych kilku godzin. Nie wróżyło to nic dobrego, tym bardziej, że wiedział, że była tu wczoraj też ona. Ściemniało, a światło w jego pokoju nadal się nie zapalało. Wykluczał możliwość, jakoby w tej chwili miał właśnie spać. Jej też już nie było, nie zauważył w przedpokoju jej kurtki.

Zapukał, ale odpowiedziało mu głuche milczenie. Nie zwracając uwagi na fakt, że mogłoby to zostać  odebrane jako niegrzeczne, bezceremonialnie wszedł do pokoju. Tak jak się spodziewał, leżał nieruchomo na łóżku, na plecach. Nie mógł sprecyzować czy śpi, ciemność była na tyle dojmująca, że nie dostrzegał żadnych widocznie zarysowanych elementów jego twarzy, która spowita była za dobrze maskującym cieniem. Zresztą, nawet gdyby nie spał, wątpił, czy w ogóle zauważyłby jego obecność.

Nie wiedział od czego zacząć. Stare, dobrze znane „Wszystko będzie dobrze” w ogóle nie wchodziło w rachubę. Bo jak też ma dobrze się dziać w życiu człowieka, którego po raz kolejny, bez konkretnego powodu, traktuje się jak zabawkę. „Stary, wiem jak się czujesz” też jego zdaniem kategorycznie odpadało. Wcale nie wiedział jak to jest być stale, na każdym kroku wykorzystywanym, szczególnie w momencie, gdy jeszcze przed paroma tygodniami uskuteczniało się dokładnie to samo. Ewidentnie odpadało też „Przecież dasz radę” w sytuacji, gdy dość silna psychika jego przyjaciela zaczynała powoli szwankować. Kto zniósłby takie traktowanie na dłuższą metę?

Usiadł na łóżku obok niego. Poczuł, że poruszył się nieznacznie. Czyli jednak zdawał sobie sprawę z jego obecności. Gdy doszedł do wniosku, że jakiekolwiek słowa stały się zbędne, po prostu położył dłoń na jego ramieniu i delikatnie je uścisnął.

Gest – niby tak niewiele znaczący, ale nie teraz, nie w tym pokoju, gdzie dwójka przyjaciół dokonała właśnie swojego rodzaju rozejmu. Thiago nie mógł zobaczyć twarzy Alexisa, ale mógłby przysiąc, że na pewno się uśmiechnął.

-Wyjechała- powiedział w końcu- Nic komu nie mówiąc. Nie wiem dokąd, na ile, po co. Potraktowała mnie jak śmiecia- wycedził i wyrzucił za złością dłonie za siebie.

Pomocnik wyjrzał przez okno. Chodnikiem po przeciwnej stronie ulicy przechodziła jakaś kompletnie nieznana mu blondynka. Przez moment nie zrozumiał, dlaczego poczuł do niej natychmiastową, niewytłumaczalną niechęć. Po chwili do niego dotarło. 

~*~

 

Kilka godzin wcześniej.

Nerwowo wystukiwałam obcasem w płytę chodnika. Układ na starych warunkach nie przewidywał tego, że będzie się spóźniał. Wiedziałam, że w ten sposób chce podkreślić swoją dominację i uświadomić mi, że jakiego czynu by się nie dopuścił, ja będę potulnie wykonywać wszystkie jego zalecenia. Bo też co innego mi pozostało?

Prychnęłam za złością, gdy z piskiem opon zahamował przy mnie. Nie omieszkał przy tym widowiskowo uchylić szyby i obdarzyć mnie wyjątkowo kpiącym uśmiechem. Szybkim krokiem obeszłam samochód i z furią otworzyłam drzwi od strony pasażera. Nie siląc się na żadne eleganckie, wyszukane powitanie, spytałam z jawnym przekąsem.

-Nie uważasz, że La Rambla to niespecjalnie korzystne miejsce na tego typu schadzki? Tym bardziej, jeśli zależy nam na dyskrecji?

-A co jest dziwnego w spotkaniu dwójki przyjaciół?- odpowiedział mi pytaniem na pytanie i położył dłoń na kierownicy. Nie nosił się jednak z zamiarem ruszenia.

-Jak w ogóle śmiesz nazywać się moim przyjacielem?!- krzyknęłam wzburzona, gdy już Busquets zdecydował się odjechać z dość zatłoczonej alei. W szybkim przemieszczaniu się nie pomagały nam korki. Zaklął cicho, gdy po raz kolejny utknęliśmy w długim korowodzie samochodów. Zniecierpliwiony wyjrzał przez okno. Nie zanosiło się na to, żebyśmy zdołali wydostać się stąd w najbliższym czasie.

-No to co powiesz na mały numerek na tylnym siedzeniu?- zapytał, odwracając głowę w moją stronę i ukazując mi cały szereg swoich prostych zębów. Prychnęłam z politowaniem i buntowniczo założyłam ręce na piersi. Zaśmiał się i kręcąc z politowaniem głową, położył rękę na moim udzie. Momentalnie znieruchomiałam.

-Angela, wyluzuj, przecież tylko żartowałem- powiedział powoli, a gdy zauważył, że nie mam najmniejszego zamiaru w jakikolwiek sposób zareagować na jego dotyk, puścił moją nogę i spojrzał przez przednią szybę. Wyraźnie się strapił, przygryzł dolną wargę w głębokim zamyśleniu. Rzuciłam mu przelotne, zaciekawione spojrzenie.

-Wiem, że masz mnie teraz za potwora- odezwał się w końcu, nie odrywając wzroku od niespecjalnie ciekawych widoków, rozpościerających się przed jego oczami. Aktualnie właśnie jakiś średnio rozgarnięty rowerzysta z sobie tylko wiadomego powodu nie zauważył spokojnie stojącego przed nim samochodu i z impetem w niego uderzył i groteskowo zjechał z przedniej maski. Żadne z nas nie zaszczyciło tego wydarzenia szczególną uwagą- Masz mnie za potwora- mówił dalej- Ale to był jedyny sposób na to, żeby Cię przy sobie zatrzymać- dokończył i spojrzał na mnie, przyłapując mnie tym samym na przypatrywaniu się mu. Błyskawicznie odwróciłam wzrok i aż samą mnie rozbawiło moje infantylne zachowanie. Usłyszałam śmiech Sergio.

-Co się z nami stało?- niestrudzenie kontynuował swój monolog, niepomny na moją wystudiowaną ignorancję- Kiedyś rozumieliśmy się bez słów. Mogliśmy rozmawiać godzinami, z nikim nie dogadywałem się tak dobrze jak z Tobą. Kochałem Cię i nadal kocham.

-Też Cię kochałam- zdecydowałam się przemówić, bo już powoli zaczynałam się bać o swoją zdolność mówienia- Też Cię kochałam, Sergio- powtórzyłam dobitnie i tym razem spojrzałam mu prosto w oczy. Chciałam tym spojrzeniem wyrazić wszystko, co do tej pory zmuszona byłam przez niego przejść. Chyba zrozumiał, bo przymknął oczy, opierając głowę o zagłówek i wypuszczając głośno powietrze.

-To przez niego. Odkąd się pojawił, wszystko zaczęło się walić- powiedział nagle ostrym tonem i otworzył oczy. Z zaciętą miną wpatrywał się w samochód przed nami. Spojrzałam na niego pytająco, ale nie zauważył tego.

-Xavi w tym wcale nie zawinił. Doskonale wiedzieliśmy, że to prędzej, czy później się wyda, a on tylko nas w tym uświadomił. Na swój sposób jestem mu nawet wdzięczna, bo…- urwałam, gdy usłyszałam pusty śmiech Busquetsa.

-Chodzi mi o Alexisa.

Zmroziło mnie. Ten temat zawsze był i będzie dla mnie drażliwy. Nie znosiłam, gdy ktoś wypowiadał się o nim w niepochlebny sposób, a przede wszystkim nienawidziłam, gdy ktoś go o coś bezpodstawnie oskarżał. Wszystko we mnie buzowało, ze złości poczułam, jak kręci mi się w głowie. Zacisnęłam pięści w geście bezsilnej złości.

-Co masz na myśli?

-Nie widzisz, że to on wszystko zepsuł? Kręci się koło siebie od samego początku, mąci Ci w głowie, zabiera mi Ciebie! Angela, spójrz na mnie! Skończ z nim!- podniósł głos, a ja zdecydowałam się wypełnić jego rozkaz, czego, wnioskując po jego minie, od razu pożałował. Jeszcze nigdy nie patrzyłam na nikogo z taką nienawiścią.

-Skończyłeś? Więc żegnam, Sergio- powiedziałam chłodno i otworzyłam drzwi. Chwyciłam jeszcze tylko swoją torebkę, gdy Busquets ostrzegł mnie.

-Powiem o wszystkim Leo. Możesz być tego pewna- nie patrzył na mnie.

-Droga wolna. Mnie tu już nie będzie- odpowiedziałam oschle i mocno zatrzasnęłam drzwi. Szybkim krokiem lawirowałam między samochodami, a gdy już znalazłam się na chodniku, usłyszałam przeciągły klakson. Mogłam tylko zgadywać, że Sergio właśnie uderzył pięścią w kierownicę. Nie zwracając na to szczególnej uwagi wyjęłam telefon i wybrałam numer Katy.

-Katy?- spytałam, gdy po którymś sygnale odebrała- Co Ty na to, że wyjebać na giganta do Madrytu?

~*~

 

Xavi Hernandez mógł śmiało, z ręką na sercu, przysiąc, że jego życie wreszcie zaczęło wracać do normy. Chodził regularnie na treningi, nie opuścił do tej pory żadnego meczu, warto nadmienić, że podczas każdego wychodził nawet w pierwszej jedenastce, a w ramach odstresowania się, chodził na grzyby. O Katy już prawie nie pamiętał, co napawało go ogromną dumą. Podobno mieszkała u Alvesa i nie zdziwiłby się nawet, gdyby pewnego pięknego dnia oznajmili, że są parą. A Xavi byłby na to gotowy!

Co więcej, podczas ostatniego wypadu na grzyby doznał niezwykle miłej niespodzianki. Otóż, gdy rozglądał się za niesamowicie niespotykanym rodzajem grzyba, który ponoć sporadycznie występował na tych terenach – wpadł na kogoś. A tym kimś okazała się być kobieta, całkiem urocza. Dodatkowo ściskała w dłoni grzyba, którego szukał! Po krótkiej wymianie zdań dowiedział się, że jest taką samą pasjonatką grzybobrania jak on, a na dzisiaj umówioną mieli randkę. Czekał więc na La Rambla, delikatnie się niecierpliwiąc. Co prawda przyszedł dziesięć minut wcześniej, bo ze stresu nie mógł wysiedzieć w miejscu, a na domiar złego Cesc ciągle katował go stwierdzeniem, że jego sweter jest po prostu pedalski.

Nagle na chodniku zauważył Angelę. Wyglądała na zdenerwowaną, ale Xavi, który wraz z Katy postanowił porzucić również szpiegostwo, szybko odrzucił od siebie tę niesforną myśl. Już wstawał z ławki, by do niej podejść, kiedy nagle zatrzymał się przed nią znajomy mu samochód. Wrodzona ciekawość podpowiadała mu, by został na swoim miejscu i czekał na rozwój wydarzeń.

Wtedy okno się uchyliło i zauważył twarz Busquetsa. Oczy wyszły mu z orbit a wargi komicznie się rozchyliły. Poczuł, że ktoś całuje go w policzek. Obrócił nieprzytomny głowę w stronę przybyszki i z trudem przybrał na swoją twarz promienny uśmiech. Rzucił jeszcze ostatnie spojrzenie w kierunku nietypowej pary. Angela właśnie wsiadła do samochodu Sergio.

-Poczekasz momencik? Muszę wykonać jeden telefon- wytłumaczył się i uśmiechnął przepraszająco do dziewczyny. Odszedł kawałek dalej, gdy pokiwała twierdząco głową. Wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer do osoby, która zapewne wiedziała o tej sytuacji jak najmniej. Niecierpliwił się, gdy długo nie odbierał.

-Leo?!- prawie krzyknął, gdy jego przyjaciel w końcu podniósł słuchawkę- Masz czas dziś wieczorem?

~*~

-To było jakieś cholerne nieporozumienie- westchnęłam głęboko, gdy siedziałyśmy z braku odpowiedniego miejsca na naszych torebkach, już którąś godzinę, na jakimś odludnym, przyjemnie zazielenionym wzgórzu w Barcelonie. -Co teraz zrobimy? Wracasz do mieszkania Daniego?- spytałam Katy.

-Tak. I myślę, że powinnaś wrócić ze mną. Do Messiego przecież nie pójdziesz, do Sergio mam nadzieję też nie- spojrzała na mnie ostrzegawczo.

-Pewnie, że nie. Ale nie chcę zawracać Alvesowi głowy. Jesteś już tam Ty, jest nasz mały Fabregas, a przecież z psami zawsze są kłopoty- tłumaczyłam się, niespokojnie skubiąc swoje paznokcie. Przygryzłam wargę i z zamyśleniem wpatrywałam się w zachodzące nad Barceloną słońce. Przypomniał mi się ten wieczór z Alexisem, gdy po raz pierwszy zdecydował się przełamać naszą granicę przyjaźni. Na samo wspomnienie w moim brzuchu uwolniło się stado niesfornych motyli.

-Daj spokój, przecież wiesz, że dla Daniego to żaden kłopot, im więcej ludzi, tym lepiej. Zawsze będzie miał okazję do imprezy- starała się mnie namówić, ale urwała, gdy zauważyła mój niespecjalnie przekonany wyraz twarzy- Ty wcale tego nie chcesz, nie?- spytała w końcu, a ja na nią spojrzałam. Uśmiechnęłam się smutno i pokręciłam głową- Myślę, że to najlepsze co możesz zrobić. Pójdź do niego.

Chciała dla mnie jak najlepiej, a ja byłam jej za to niebywale wdzięczna. Chciałam myśleć o tym entuzjastycznie, przecież powinnam na dobrą sprawę się cieszyć, ale zbytnio się bałam. Bo jak mógłby mnie teraz przyjąć, gdy ot tak, jak gdyby nigdy nic, stanę z walizką u jego drzwi?

~*~

Zapukałam już drugi raz. Przeklęłam cicho, gdy nadal nikt nie fatygował się do tego, by łaskawie mi otworzyć. Zresztą, czego ja oczekiwałam, że banda facetów będzie spokojnie spędzać sobotni wieczór w domu? Westchnęłam bezradnie i zrozpaczona usiadłam na schodach, niemalże przewracając butelkę piwa, którą wcześniej na nich postawiłam. Ucieszyłam się na jej obecność i pociągnęłam z niej szczodry łyk. Wtedy drzwi się otworzyły, a ja momentalnie wstałam.

-Chyba się trochę upiłam- wytłumaczyłam się, zupełnie niepotrzebnie wskazując ruchem głowy na butelkę, którą dzierżyłam w dłoni. Jego twarz była niezwykle trudna do rozszyfrowania, ale zdradzały go oczy. Jak zawsze, gdy na mnie patrzył, przyjemnie błyszczały. Nawet teraz, gdy prezentowałam mu się w tak fatalnym stanie.

-Widzę- powiedział w końcu i otworzył szerzej drzwi, przepuszczając mnie w nich.

-Chryste, człowieku, ubierz się- jęknęłam, gdy w końcu miałam okazję spojrzeć na niego w całej okazałości. Był bez koszulki, gorzej dla mnie- A kto to? Przeszkadzam?- spytałam rozbawiona, gdy z jego pokoju wychynęła jakaś zainteresowana zaistniałą sytuacją rudowłosa głowa. Alexis tylko machnął lekceważąco dłonią.

-Koleżanka już sobie idzie- poinformował mnie i zlekceważył buntowniczą minę dziewczyny. Gdy zauważyła, że absolutnie nic sobie z jej wrzasków nie robi, skapitulowała i raźnym krokiem wyszła z pokoju. Przy wyjściu rzuciła ostatnie, badawcze spojrzenie Sanchezowi- Nie zadzwonię- powiedział szybko, a drzwi zamknęły się z głośnym hukiem.

Miałam wielką ochotę parsknąć śmiechem, ale okoliczności wykluczały tę opcję. Spuściłam więc tylko wzrok i poszłam potulnie za Alexisem do pokoju, gdzie wygodnie rozsiadł się na kanapie. Nie patrzył na mnie, jego całą uwagę absorbowało bezcelowe wpatrywanie się w wyłączony ekran telewizora.

-Szybko wróciłaś.

-Nie było po co zostać- pokiwał głową i roześmiał się kpiąco. Nic już więcej nie dodałam, bo nie chciałam pogarszać sytuacji. Miał wszelkie prawo do tego, by być na mnie złym. Ba, nie zdziwiłabym się nawet, jakby po prostu bezceremonialnie wyrzucił mnie za drzwi.

-Alexis, przepraszam, nie chciałam Ci przeszkadzać…

-Cieszę się, że jesteś- spojrzał w końcu na mnie. A pode mną momentalnie ugięły się nogi. Chcąc to jakoś zatuszować, szybko podeszłam do kanapy i usiadłam obok niego. Splotłam ze sobą dłonie. Było mi wstyd, pierwszy raz w życiu żałowałam tego, co zrobiłam. Nigdy nie miałam w zwyczaju odpokutowywania wcześniejszych grzechów, ale teraz naprawdę miałam ochotę to zrobić. Wymazać je, wybielić się przed nim. Pierwszy raz chciałam mieć czystą kartę.

Moje rozmyślania przerwał głos Alexisa. Po chwili przysłuchiwania się, zarejestrowałam, że nie mówi do mnie, tylko prowadzi rozmowę przez telefon. Wyłączyłam się, kompletnie nie docierał do mnie sens jego słów. Dopiero, gdy skończył i z wyczekującym uśmiechem się we mnie wpatrywał, spojrzałam na niego. Promieniował radością, niczym dziecko, któremu powiodła się misternie zaplanowana koncepcja. Uniosłam wysoko brwi.

-Zbieraj się,  jedziemy- oznajmił mi i ochoczo zerwał się z kanapy. Nie czekając na mnie szybko udał się do przedpokoju, z którego po chwili dobiegły mnie jego wojownicze okrzyki- No idziesz, czy nie?- spytał niecierpliwie, gdy nadal,  w tej samej pozycji siedziałam na kanapie i bezmyślnie wpatrywałam się w miejsce, z którego jeszcze przed chwilą zniknął. Otrząsnęłam się i podążyłam za nim.

~*~

-Powiesz mi w końcu, gdzie jedziemy, czy nie?- spytałam już po raz piętnasty, gdy już w samochodzie, późną nocą przemierzaliśmy kolejną uliczkę Barcelony. Alexis tylko z uporem maniaka milczał i uśmiechał się tajemniczo. Założyłam buntowniczo ręce na piersi i hardo odwróciłam wzrok w kierunku okna.

-Jak Ci powiem nie będzie niespodzianki- postanowił się w końcu odezwać, na co prychnęłam głośno. Bolała mnie głowa, procenty ze mnie ulatywały, miałam już kaca. Doceniałam fakt, że chce mi zaserwować jakąś niespodziankę, ale to bezcelowe jeżdżenie po mieście zaczynało mnie już trochę męczyć. Tym bardziej, że nigdy nie przepadałam za jazdą samochodem po jakiejś grubszej popijawie- To tutaj- poinformował mnie w końcu, a ja z ulgą otworzyłam drzwi i wyszłam na świeże powietrze. Zaczerpnęłam go głośno, by po chwili niemalże się nim zakrztusić.

-Cholera, przecież to…

-Tak, idziemy na Camp Nou- oznajmił mi wyraźnie z siebie zadowolony i podał mi rękę. Chwyciłam ją i wciąż jeszcze oniemiała, ruszyłam za nim.

-Ale przecież jest noc, na pewno nie możemy…- zaczęłam, ale Alexis uciszył mnie ruchem ręki.

-Rozmawiałem z kim trzeba. Na tę noc jest zarezerwowane tylko dla nas.

Miałam ochotę rozryczeć się jak dziecko. Niewiele myśląc z impetem padłam mu w ramiona, na co tylko roześmiał się serdecznie i poklepał mnie po plecach.

-Spełniłeś moje największe marzenie!- pisnęłam, gdy już dostatecznie go wyściskałam. Mój wrzask stał się nie do zniesienia, gdy przekroczyliśmy próg szatni- Zawsze chciałam się tu znaleźć! Nawet nie wiesz, co ja w moich marzeniach tu wypraw…- urwałam szybko i rzuciłam mu zalęknione spojrzenie w nadziei, że nie usłyszał. Usłyszał.

-Co wyprawiałaś?- spytał z zaciekawieniem, ale wymownie zignorowałam jego pytanie- No to przebieraj się, nauczę Cię grać w piłkę- powiedział entuzjastycznie i wskazał na rozścielające się przede mną komplety strojów. Miałam ochotę znów pisnąć, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam. Niemalże w podskokach podbiegłam do miejsca, gdzie znajdował się ten mój wymarzony strój. Na twarzy Alexisa odmalowało się pełne zadowolenie, gdy zobaczył, że zbliżam się do jego numeru, ale natychmiast zrzedło, gdy jednak zatrzymałam się przy Inieście.

-Serio, Iniesta? Myślałem, że wybierzesz mnie- powiedział z niedowierzaniem. Wzruszyłam ramionami.

-Zawsze był moim ulubionym piłkarzem. Pomimo tego, że jest pozytywnie walniętym zjebem- wytłumaczyłam się i bezceremonialnie przebrałam- No to chodźmy.

~*~

-Alexis, to jest nie fair, dajesz mi wygrać!- krzyknęłam ze śmiechem, gdy Chilijczyk po raz kolejny w dziecinnie prosty sposób pozwolił mi siebie ograć. Wzruszył ramionami i podrapał się po głowie.

-To jest silniejsze ode mnie. Czuję się, jakbym grał z dzieckiem- wyjaśnił, a ja teatralnie posmutniałam.

-Więc aż tak jestem beznadziejna?- spytałam, na co mimika Alexisa uległa diametralnej zmianie. Położył dłoń na moim policzku i delikatnie go pogładził. Spojrzał mi w oczy, uśmiech momentalnie znikł z mojej twarzy.

-Nie jesteś- powiedział powoli, a ja czułam, że to właśnie ten moment.

Nie wiem, które z nas zaczęło. Wiem tylko, że żadne nie potrafiło skończyć.

____________________________

 Jeśli macie jakieś pytania odnośnie opowiadania, czy też do mnie samej, piszcie: http://ask.fm/paniSanchez (:
 

Bądź też na twitter: http://twitter.com/AngelaPe91 c:

Tadam! Oto i jestem i proszę, nie poćwiartujcie mnie za to, w jak okrutnym momencie zdecydowałam się zakończyć rozdział. xD Wiem, pojawił się on z małym poślizgiem, obiecywałam go na przedwczoraj, ale najpierw męczył mnie kac, a następnego dnia tak zakopałam się w zaległościach, że najzwyczajniej w świecie się nie wyrobiłam. Ale jest teraz i mam nadzieję, że wynagrodziłam go wam jego długością. A egzaminy w sesji? Kolejno 4, 5, 4, a uczyłam się na nie łącznie jedynie 2,5 dnia. *like a boss*

Tak w ogóle to mówiłam kiedyś, że kocham AZS Olsztyn? No to teraz powiem - KOCHAM AZS OLSZTYN. To, ile Ci chłopcy dają mi ostatnio radości przekracza po prostu ludzkie pojęcie, a z Bartkiem Krzyśkiem udało mi się nawet uciąć sympatyczną pogawędkę. *fangirling*

Mam ferie, a oznacza to mnóstwo wolnego czasu i jeszcze więcej nowych pomysłów. Zatem, w mojej głowie zrodził się kolejny projekt, kompletnie nagły i spontaniczny, przed którym w żadnym stopniu nie potrafię się oprzeć. Jeszcze dawno do żadnego opowiadania nie czułam aż tyle zapału! A o czym będzie? Niech pomogą wam te gify. xD

 

No i oczywiście moja ukochana, stała bohaterka, Angela. Chyba łatwo to wszystko poskładać do kupy. :D

Pozdrawiam. xxx