II seria - Rozdział ósmy.

Ledwo powłócząc nogami Alexis udał się w kierunku łazienki. Zamroczyło go i klnąc siarczyście wpadł na futrynę. Przeczesał włosy dłońmi i odetchnął głęboko, starając się ignorować stale nasilający się ból głowy. Miał kaca, ale nie na tyle silnego, by nie zauważyć kilku istotnych szczegółów, które odznaczyły znaczne piętno na wyglądzie pomieszczenia. Kilka nowych ręczników w pogodnych, jasnych barwach, rewia kobiecych kosmetyków na półce. Przy lustrze w kubku zarejestrował również obecność bliżej niezidentyfikowanej szczoteczki do zębów. Dos Santos raczej nikogo tu nie przyprowadził wczorajszej nocy, a już na pewno nie z pełnym asortymentem rzeczy podręcznych, acz na co dzień niezbędnych. Konkluzja była zatem jasna i niebywale prosta.

Gdy wszedł do kuchni, jego wątpliwości natychmiast zostały rozwiane. Przy stole ze zbolałą miną siedział Thiago, natomiast nieopodal kuchenki krzątała się rozanielona Julia. Pod wpływem zaskoczenia zapomniał, o dokuczającym mu już od chwili kiedy wstał, kacu.

-Dzień dobry, Alexis!- powitała go pogodnie, z szerokim uśmiechem na twarzy, nic sobie nie robiąc z jego jawnego zdezorientowania. Odwróciła się i żwawym krokiem podeszła do lodówki- Kochanie, co chciałbyś zjeść?- spytała, kierując swoje pytanie zapewne do Alcantary.

-Co Ty tutaj robisz?- spytał Chilijczyk dość ostro, na co radość z twarzy dziewczyny na jedną krótką chwilę znikła. Po upływie kilkunastu sekund odzyskała jednak rezonans i entuzjastycznie wykrzyknęła:

-Wprowadziłam się tu, cieszysz się?- zadała dość retoryczne pytanie, za co Alexis obdarzył ją kpiącym uśmiechem. Szybko podszedł do Thiago i zajął miejsce obok niego.

-Wiesz…- zaczął, teatralnie podniesionym tonem tak, aby przypadkiem to co powie, nie umknęło uwadze Julii- Rozmawiałem wczoraj z Keitą. I wyobraź sobie, że powiedział mi coś strasznie ciekawego. Otóż w jego regionach są jeszcze plemiona, które w świetle prawa akceptują poligamię- rzucił niby mimochodem, sięgając po znajdujący się na stole bochenek chleba. Jak gdyby nigdy nic pokroił go i zadowolony z rezultatu utkwił wyczekujący wzrok w pomocniku.

Ten tylko spojrzał na niego nieobecnie. Łatwo można było dość do wniosku, że czuje się dość wyalienowany, ale też jednocześnie przytłoczony irytującymi objawami kaca. Po chwili chyba jednak dotarł do niego sens słów przyjaciela, bo odpowiedział poirytowany:

-Po co mi to mówisz?

Alexis wymownie zamyślił się na chwilę i rzucił przelotne spojrzenie w kierunku Julii, która zaprzestała swoich czynności i stała na środku kuchni z patelnią w dłoni. Uśmiechnął się do siebie.

-Tak na wszelki wypadek. Jakbyś kiedyś rozważał taką opcję. O, Jonatan!- wykrzyknął entuzjastycznie na widok kolegi, który właśnie zjawił się w progu pomieszczenia i stanął w dość zabawnej pozycji, co najmniej jakby przeżył bliskie spotkanie z niewidzialnym przedmiotem- Wiedziałeś, że Julia teraz z nami zamieszka?- spytał go beztrosko i podsunął Dos Santosowi, gdy już ten się w miarę otrząsnął z dogłębnego szoku, szklankę z sokiem- Napij się, pewnie Cię trochę zasuszyło- zatroszczył się o niego i napełnił mu płynem szklankę.

-Nie wiedziałem- przyznał Brazylijczyk i uśmiechnął się w podzięce, gdy Sanchez z głośnym hukiem postawił naczynie przed nim- Nie wiedziałem- powtórzył i spojrzał przeciągle na Thiago, który sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę zsunąć się wraz z krzesłem pod stół, byleby tylko uniknąć niewygodnych pytań.

-Wiesz co, Julia?- zakrzyknął pogodnie Alexis, na co dziewczyna obróciła z zainteresowaniem swoją roześmianą twarz w jego kierunku- Z racji, że jesteś tu nowa powinnaś przejść jakiś chrzest. Jonatan, może pobawisz się z Julią w chowanego? Julia zaczyna- powiedział z chytrym uśmiechem, na co Dos Santos parsknął śmiechem do swojej szklanki- Tylko Julia pamiętaj, że jak któryś z nas Cię znajdzie, to przegrywasz- odwrócił głowę do niej i pogroził jej palcem. Thiago zakrył usta dłonią, by zakrztusić śmiech.

-To może ja lepiej pójdę rozpakować resztę swoich rzeczy- rzekła powoli, niepewnie i wahając się chwilę, w końcu wyszła z kuchni.

-A Ty z czego rżysz?- spytał zirytowany Chilijczyk i odjął twarz od dłoni pomocnika. Ten tylko jeszcze mocniej zagłębił się w swoim krześle i zakrył połowę twarzy kołnierzem swetra- Dlaczego nas łaskawie nie powiadomiłeś?

-Sam nie wiedziałem- westchnął przeciągle i spojrzał przepraszająco na kolegów. Chłód w oczach Alexisa wcale jednak pod jego wpływem nie zelżał- Obudziłem się rano, to znaczy obudził mnie dzwonek do drzwi. A ona stała na progu, niesamowicie szczęśliwa, z walizkami w rękach. Myślałem, że gdzieś wyjeżdża i przyszła się pożegnać- powiedział zbolałym tonem i można było zauważyć, jak bardzo rozczarował go fakt, że ta opcja nie okazała się jednak prawdziwa. Sanchez zaśmiał się ponuro, Jonatan nadal milczał- Ale tak nie było. Powiedziała, że wczoraj zaproponowała mi wspólne zamieszkanie, a ja podobno się zgodziłem. Nie pamiętam tego- jęknął i położył głowę na blacie stołu.

-Mówiłeś, że kochasz Katy- zauważył sprytnie Alexis.

-Bo kocham. Kurwa, kocham ją- dobiegł ich stłumiony przez deskę głos Thiago.

-Więc czemu jej stąd, do jasnej cholery, nie wyrzucisz?- uniósł się Chilijczyk i uderzył pięścią w stół. Pomocnik uniósł zaniepokojony głowę, a Dos Santos aż drgnął.

-Wiesz, że nie mogę, kupiła mi ten samochód, mieszkanie…- zaczął wyliczać, ale umilkł, wyraźnie przestraszony, na widok dość agresywnego zachowania Alexisa, który impulsywnie wstał, wywracając przy okazji krzesło, na którym obecnie siedział.

-Mieszkanie, sranie! Mam tyle pieniędzy, że mogę nam kupić trzy takie mieszkania, więc nie pierdol mi nic, z łaski swojej, o mieszkaniu!- krzyknął, pochylając się nad Thiago- Oddaj jej samochód i po sprawie!

-Alexis, nie denerwuj…- spróbował załagodzić sytuację Jonatan, ale natychmiast skapitulował, gdy Chilijczyk zmroził go spojrzeniem. Spojrzał pustym wzrokiem na stół.

-Zapytał Cię o zdanie? No powiedz, zapytał Cię, czy pozwalasz na to, żeby ONA tu zamieszkała?- zwrócił się bezpośrednio do niego. Meksykanin, nie patrząc na żadnego z nich, zaprzeczył ruchem głowy. Alexis zaśmiał się triumfalnie i klasnął w dłonie- Pierdoli mnie już Twoje życie osobiste. Nie przychodź się potem wyżalić do mnie, jak to Ci niespotykanie ciężko, bo ja Ci już, kurwa, nie pomogę. Przykro mi tylko na to patrzeć, jak wielkim jesteś frajerem- wycedził i obrzucając przyjaciela ostatnim, pogardliwym spojrzeniem wyszedł z kuchni. Thiago z hukiem znów położył swoją głowę na stole.

~*~

Zamarłam z nie do końca obranym ziemniakiem w jednej ręce, a patelnią w drugiej. Na przemian przechodziły mnie fale zimna i gorąca, sparaliżował mnie strach i niemoc przed dalszym działaniem. Nie miałam najmniejszej ochoty oglądać Sergio, już w klubie jego widok sprawiał mi niewymowny ból. Zachodziłam jednak w głowę, czego on może po tym wszystkim u nas szukać?

-Mamy gościa- poinformował mnie Leo, wychylając głowę zza progu drzwi do kuchni. Jego mina wyrażała podobne zdezorientowanie do mojego. Utkwiłam w nim pytające spojrzenie, ale on tylko wzruszył ramionami i ruchem ręki przywołał mnie do salonu. Otarłam dłonie o dresy i na drżących nogach weszłam do salonu.

Siedział na kanapie, głowę miał zwieszoną, ale jak tylko usłyszał nasze kroki, momentalnie ją uniósł. Z jego twarzy nie potrafiłam odczytać zupełnie nic, te oczy, które kiedyś tak mnie oczarowały, teraz wyrażały jedynie głęboką pustkę. Przeklinałam w myślach moment, kiedy dałam się nabrać na jego dość dobry kunszt aktorski. Nigdy nie był tak czuły i nieśmiały, o co podejrzewałam go na początku. Był raczej zimny i przebiegły, kalkulował wszystko tak, aby przebieg wydarzeń zawsze szedł po jego myśli, a ostateczny bilans wyszedł na jego korzyść. Stanęłam, zakładając ręce na piersi. Leo zajął miejsce w fotelu i utkwił w nim zaintrygowany wzrok.

-Przepraszam was- odezwał się w końcu i spojrzał na nas, na początku niepewnie- Oboje- sprecyzował, zatrzymując swoje spojrzenie dłużej na mnie. Odwróciłam głowę w bok. Oczy alarmująco mnie zapiekły, bynajmniej nie z powodu kaca.

-To dla Ciebie- dodał i wstał, wręczając do ręki Leo butelkę najdroższej whisky- Nie myśl sobie, że chcę Cię w ten dość marny sposób przekupić- zaśmiał się nerwowo, gdy mina Leo nadal nie zmieniła swojego zaciętego wyrazu- Po prostu nigdy nie miałem okazji przeprosić was oboje.

-No to może od razu się napijmy- zaproponował Messi, otwierając się nieznacznie na tę całą sytuację. Chciałam go w jakiś sposób ostrzec, bo absolutnie nie widziałam czystych zamiarów w tak empatycznym zachowaniu Sergio, jednak nijak nie miałam do tego okazji- Angela, możesz?- Leo odwrócił twarz w moją stronę, wręczając mi do ręki butelkę. Skinęłam głową i udałam się do kuchni po szklanki.

-Pozwolicie jednak, że ja się z wami nie napiję. Łeb mnie napierdala- wyjaśniłam, gdy już pojawiłam się z powrotem w salonie i postawiłam szklanki z trunkiem przed nimi. Sama zajęłam miejsce na oparciu Argentyńczyka, podświadomie chcąc być jak najdalej od Busquetsa.

Zauważyłam, że nie tylko ja w tym towarzystwie noszę się z zamiarem nie picia. Wprawnym okiem badacza zauważyłam, że Sergio nalewa sobie znacznie mniejsze porcje aniżeli Messiemu, skutkiem czego, już po około niecałej godzinie Leo niemalże zasnął na fotelu. Gdy zauważyłam, że Katalończyk chce mu zaserwować jeszcze jedną szklaneczkę, zerwałam się z miejsca i opiekuńczo zaprowadziłam napastnika do pokoju. Wróciłam do salonu i z wściekłą miną wskazałam dłonią na drzwi.

-Chyba powinieneś już wyjść- powiedziałam ostro i udałam się w kierunku przedpokoju. Otworzyłam zamek drzwi i oparłam się o nie wymownie. Busquets powoli, ociężale, wyraźnie przedłużał chwilę odejścia.

-Tęsknię za Tobą- wyznał w końcu i spojrzał mi prosto w oczy.

-To już nie ma sensu- stwierdziłam kategorycznie i unikałam jego spojrzenia, przypatrując się swoim obutym w kapcie stopom.

-Dopiero to zrozumiałem, Angela. Dopiero jak kładłem się do pustego łóżka, kiedy budziłem się, a Ciebie nie było obok, gdy  nie słyszałem Twojego jazgotu na pół domu. Dopiero zrozumiałem, że naprawdę za Tobą tęsknie i naprawdę Cię kocham- rzekł niemalże szeptem i złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego, a w jego oczach ujrzałam znów tę cząstkę czułości, którą miałam okazję zaobserwować na samym początku naszej znajomości. Przez jeden dobry moment naprawdę się zawahałam i zaczęłam poważnie brać pod uwagę jego słowa, ale jednak w ostatecznym rozrachunku rozsądek wziął górę nad sercem.

-Nie potrzebuję kogoś, kto docenia mnie dopiero wtedy, jak odejdę, Sergio- powiedziałam powoli i delikatnie wyswobodziłam rękę z jego uścisku.

Wyraz jego twarzy momentalnie się zmienił. Ta śmiertelna powaga, która odmalowała się właśnie na jego obliczu była gorsza niż złość, czy agresja. Zdawałam sobie bowiem wtedy sprawę z tego, że znów coś knuje. Coś, co nie do końca będzie korzystne dla mnie, a z całą pewnością dla niego.

-Leo wie, że całowałaś się z Alexisem?

Jedno pytanie, a jak wiele może zmienić. Spodziewałam się jakiegoś słownego ataku z jego strony, ale z całą pewnością nie tego. Początkowo chciałam mieć złudne nadzieje, że jednak okaże jakąś namiastkę człowieczeństwa i nie będzie w stanie tego zrobić, ale jego zacięta mina wyrażała wszystko. Był skłonny do wszystkiego.

-Czego chcesz?- spytałam sucho, starając się na niego nie patrzeć.

-Układu na starych warunkach.

~*~ 

-Wyrwij w końcu te swoje przeklęte odbicie i wychodzimy- polecił rozbawiony Alexis, gdy Jonatan po raz kolejny ćwiczył przed lustrem metodę idealnego podrywu.

-Moment, moment. Ta jest wyjątkowo niedostępna- wyjawił wcale nie zniechęcony Dos Santos i okręcił się wokół własnej osi, wymierzając palec w lustro- I przyjdziesz do mnie i pokopytkujemy sobie, że hej!- zawył radośnie.

-Pokopytkujemy?- zapytał z niedowierzaniem Thiago, na co Meksykanin tylko wzruszył ramionami i ochoczo pokiwał głową- I Ty się dziwisz, że nic nie możesz wyrwać?- zaśmiał się i szturchnął Alexisa, który też zataczał się ze śmiechu.

Sytuacja w domu, gdy nerwy już każdemu opadły wróciła jak najbardziej do normy. Do tego wręcz stopnia, że lokatorzy postanowili uraczyć się dość sporą ilością alkoholu i niepomni na obecność Julii, zdecydowali się wyjść wspólnie do klubu na jakiś podryw. W obecnej chwili, z miernym skutkiem, starali się tej sztuki nauczyć zielonego Dos Santosa.

-To pewnie lesbijka- rzucił niedbale Meksykanin i już skocznym krokiem odchodził od lustra.

-Każda, która Cię nie chce to lesbijka- zauważył brutalnie Chilijczyk, na co Thiago aż zawył ze śmiechu. Przeszkodził im dzwonek do drzwi- Pójdę otworzyć, Ty ćwicz dalej- polecił Jonatanowi i rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. Młody pomocnik ze zwieszoną głową podszedł posłusznie do lustra.

-Angela, co się stało, Ty płaczesz?- zapytał zaniepokojony, gdy ujrzał mnie, stojącą na progu jego domu, zapewne z nieznacznie rozmazanym makijażem, bo niestety już w drodze do niego nie mogłam pohamować łez- Wejdź, pójdź do mnie do pokoju i zaczekaj na mnie. Ja zaraz wrócę, tylko powiem coś chłopakom- poinstruował mnie i obejmując ramieniem, zaprowadził do pokoju.

-Ja dziś odpadam- powiedział, gdy pojawił się na progu łazienki, w której się znajdowali. Odwrócili z zainteresowaniem głowy w jego stronę.

-Coś się stało? Kto to był? Ja, jakby co, wcale nie podsłuchiwałem, tylko ćwiczyłem- powiedział szybko Dos Santos, na co Sanchez zaśmiał się pobłażliwie.

-Angela tu jest- ściszył trochę głos- Cała zapłakana, nie wiem co się stało. Zostanę z nią, także miłej zabawy i do jutra. Powodzenia, Jonatan!- machnął ręką w kierunku Meksykanina i już miał wychodzić, gdy coś go zatrzymało.

-I kto tu jest frajerem?

Gdyby ten głos nie był tak wyraźny, podejrzewałby, że po prostu się przesłyszał. Ale usłyszał go na pewno i z całą pewnością należał nie do kogo innego, jak tylko do Thiago. Błyskawicznie zawrócił i stanął naprzeciwko niego.

-Co powiedziałeś?- zapytał ostro.

-Stary, Ty nie widzisz co ona z Tobą robi? Lubię ją, ale kurwa… Owinęła sobie Ciebie wokół palca, jesteś na każde jej skinienie. Robi z Ciebie frajera- uniósł się, wymachując żywiołowo rękoma. Sanchez parsknął śmiechem.

-To samo, co Ty robisz z Katy, nie?

Thiago zamarł. Spojrzał na Alexisa, jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu. Coś między nimi pękło.

-Współczuję tej dziewczynie, że w ogóle Cię poznała- dodał bezlitośnie i zaobserwował, jak pięści pomocnika coraz bardziej się zaciskają. Wszystko w nim buzowało, czuł, że powinien teraz wyjść, zanim zrobi coś głupiego.

-Więc pójdziesz teraz do niej, tak? Wybierasz ją?- dobiegł go jeszcze głos Alcantary, nie odwrócił się- Nie wierzę, że pomiędzy nami staje dziewczyna.

-Ty już wybrałeś- powiedział twardo Sanchez i, jak najszybciej tylko mógł, skierował swoje kroki  z łazienki do pokoju. Z hukiem zatrzasnął drzwi i oparł się o nie, głęboko oddychając. Mało brakowało, a uderzyłby własnego przyjaciela.

-Alexis, co się stało?- spytałam, ale nie odpowiedział mi, tylko szybkim krokiem podszedł do mnie i zdecydowanym ruchem popchnął na łóżko. Nim się zorientowałam już leżał na mnie i patrzył mi prosto w oczy.

-Pocałuj mnie.

To nie było żadną formą rozkazu. Brzmiało raczej jak prośba, a mi, nie potrafiącej się mu w jakimkolwiek stopniu oprzeć, nie pozostawało nic innego, jak po prostu ją spełnić. Zamruczał cicho, gdy moje dłonie wślizgnęły się pod jego koszulkę i zaczęły drapać jego plecy. Złapał mnie za nogę i uniósł ją delikatnie do góry, przejeżdżając ręką po moim udzie.

-Nie myślisz, że to wymyka się spod kontroli?- wyszeptałam pomiędzy kolejnymi pocałunkami.

-Nic nie mów- poprosił- Jeszcze tylko sekundę. 

_________________

 Jeśli macie jakieś pytania odnośnie opowiadania, czy też do mnie samej, piszcie: http://ask.fm/paniSanchez (:

 

Bądź też na twitter: http://twitter.com/AngelaPe91 c:

Jestem w szoku. Mamy dopiero ósmy rozdział, a na moim blogu było już 10 000 osób! Szczerze mówiąc, to aż troszeczkę ciężko mi w to uwierzyć, ale... whatever. Jesteście naprawdę cudowni i naprawdę nie wiem co takiego was skłania do wchodzenia tutaj. Chyba jesteście tak samo chorzy jak ja. xD No i jeszcze do tego powoli zaczynacie wybaczać Angeli!

 Z racji tego, że z wiadomych powodów rozdział raczej nie pojawi się jeszcze w tym roku, więc zapewne zobaczymy się dopiero za rok. Z tej okazji już teraz chciałam wam życzyć wszystkiego najlepszego w nowym roku, dobrych ocen, zaliczonych semestrów i dużo seksu ze sławnymi osobami, haaah. ^.- Kochaaam Was Moi Najwspanialsi Czytelnicy.

Muaah. xxx