II seria - Rozdział szósty.

-Chyba powinnam sobie zrobić cycki- oznajmiłam zamyślonym tonem, lustrując swoją sylwetkę w lustrze. Czułam się coraz bardziej swobodnie, nie wiem czy z powodu spożytych przeze mnie dziś procentów, czy po prostu Alexis miał osobowość wzbudzającą zaufanie, ułatwiającą pełne odblokowanie się.

-Mi tam się podobają- powiedział i usiadł na łóżku, z zawadiackim uśmiechem.

-Tobie się wszystko podoba, byleby nie było facetem- zauważyłam ironicznie i zrobiłam coś kompletnie szalonego, usiadłam na nim okrakiem.

Nie wiem dlaczego, ale strasznie lubiłam to robić. Prowokować go i obserwować jego reakcję, kalkulować na ile jestem w stanie sobie pozwolić, czy też raczej na ile pozwoli mi on sam. Chciałam sprawdzić jego wytrzymałość, ale po co? Na to pytanie odpowiedzi niestety nie znałam, wiedziałam tylko, że sprawiało mi to cholerną przyjemność.

Było podobnie jak jeszcze przed zaledwie kilkoma minutami. Momentalnie skrzyżował swój wzrok z moim, a uśmiech błyskawicznie znikł z jego twarzy. Przybrała ona niesamowicie poważny wyraz. I jego oczy, z tym niesamowicie pociągającym błyskiem. Pod jego protektoratem czułam się wręcz najpiękniejszą kobietą na świecie. Nie wiem dlaczego skazywałam się na taką torturę.

Bez słowa, zanim jakimś przypadkiem zrobiłabym coś głupiego, zeszłam z niego i położyłam się na łóżku. Poczułam, jak kładzie się obok mnie. Trzymał mnie za rękę.

-Nie odbierzesz?- zapytał, gdy mój telefon zadzwonił już po raz kolejny tej nocy. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że to Sergio, który zapewne zachodzi w głowę, co się ze mną dzieje i dlaczego nie wróciłam na noc bezpiecznie do domu,  ale średnio mnie to w tym momencie obchodziło. Przymknęłam oczy i cierpliwie czekałam aż dzwonek się w końcu uciszy. Nie chciałam odebrać, nie chciałam rozmawiać z Busquetsem w takim stanie. A znał mnie przecież na tyle, by wiedzieć, że niechybnie piłam, i to wcale niemało.

-Nie, nie mam na to ochoty- odpowiedziałam po długiej chwili ciszy- Co Ty byś zrobił na moim miejscu?- spytałam, podnosząc się nieznacznie i wspierając głowę na dłoni. Wyczekująco patrzyłam na Alexisa.

-Chciałbym przede wszystkim być szczęśliwy- wyjawił, bawiąc się moją dłonią. Kurwa, uwielbiałam jego dotyk.

-A jeśli moje szczęście krzyżuje plany innych?- zadałam pytanie, wzdychając ciężko. Odwróciłam wzrok od jego twarzy i utkwiłam go w suficie.

-To Twoje życie. Dlaczego inni mieliby decydować za Ciebie?- odpowiedział dość mądrze, ale obydwoje doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że sprawa jest o wiele bardziej złożona. Spojrzałam na niego z kwaśnym uśmiechem.

-Nie wiem, czy dam radę. To strasznie ciężkie- jęknęłam, przytulając się do jego klatki piersiowej. Wiedziałam, że sama sobie w tym momencie całą tę sytuację utrudniam.

-Gdybym był na Twoim miejscu nie zastanawiałbym się ani chwilę i brałbym taki układ w ciemno. I jeszcze na dokładkę dobrałbym sobie trzeciego- starał się zbagatelizować sprawę Sanchez.

-Pewnie masz jeszcze na myśli siebie?- spytałam, unosząc z uśmiechem głowę i patrząc na niego. Zaśmiał się i wzruszył ramionami.

-Wiesz… Przede wszystkim zadałbym sobie na Twoim miejscu pytanie, czy w ogóle chcę z nim być.

-Powtarzałam Ci tysiąc razy, że nie chcę być z Leo. Uwielbiam go, jest wspaniałym przyjacielem. Ale tylko przyjacielem!- zirytowałam się nagle i usiadłam na łóżku, podciągając kolana pod brodę.

-Chodzi mi o to, czy zapytałaś kiedyś siebie tak naprawdę, na poważnie… Czy chcesz być z Busquetsem?- powiedział po chwili, a ja zamarłam w tej samej pozycji na kilka minut.

Tu mnie właśnie miał.

~*~

Nie mogłam znaleźć tego przeklętego cukru. Czułam się fatalnie, głowa bolała mnie strasznie dokuczliwie i śmiało mogłam teraz szerzyć teorię o złośliwości rzeczy martwych. Przetrząsnęłam już chyba każdą szafkę i z przykrością  musiałam zarejestrować, że nigdzie jej nie było. Przeklęłam cicho. Więc byłam skazana na gorzką herbatę, której tak nie znoszę.

-O, już wstałaś- zauważył pogodnie Alexis, który właśnie pojawił się w kuchni. Skinęłam mu głową i oparłam się o blat stołu- Ładnie Ci w niej- powiedział z uśmiechem, wskazując na swoją koszulkę, w którą aktualnie byłam odziana.

-Dzięki- powiedziałam słabo i bez sił opadłam na najbliżej znajdujące się krzesło- Nie macie cukru- zauważyłam z wyrzutem i upiłam łyk herbaty, krzywiąc się przy tym demonstracyjnie.

-Przecież jest- odpowiedział cierpliwie Alexis i zajął miejsce obok mnie. Z nadzieją podniosłam głowę- Górna szafka- poinformował mnie i ze śmiechem obserwował jak impulsywnie zrywam się z siedzenia i biegiem udaję się we wskazane miejsce.

-Nie sięgam- jęknęłam z rezygnacją, pomagając sobie stając na palcach. Zauważyłam, że Sanchez przypatruje mi się z chytrym uśmiechem.

-Żartowałem, nie mamy cukru- powiedział i uchylił się od mojego ciosu- Następnym razem dam Ci krótszą.

-Jesteś świnią- stwierdziłam lakonicznie i usiadłam jak najdalej od niego.

Do kuchni wszedł Thiago. Gdy już przestąpił jej próg i zarejestrował moją obecność, stanął jak wryty w pół kroku. W momencie, jak już odzyskał  zdolność w miarę racjonalnego myślenia, wskazał palcem na mnie, potem znów na Alexisa, by ponownie skierować go na mnie.

-No nie mówcie tylko…- zaczął niedowierzającym tonem, ale zaprzeczyłam jego domysłom kategorycznym ruchem ręki.

-Do niczego nie doszło- wyjaśniłam mu, na co wyraźnie odetchnął z ulgą i już przyszedł się ze mną przywitać.

-Jasne, jasne. Kochaliśmy się głośno i namiętnie- powiedział Sanchez i w tym samym momencie zaśmiał się, gdy zaobserwował reakcję Katy, która była niemalże identyczna jak w przypadku Alcantary. Szybko zaprzeczyłam ruchem głowy, gdy zauważyłam wyraz jej twarzy.

-Z drugiej strony trochę szkoda. Pasujecie do siebie- rzuciła mimochodem, nie zdając sobie sprawy, jak wiele daje mi do myślenia. Rzuciłam przelotne spojrzenie na Alexisa, ale zdaje się, że nic nie usłyszał, zbyt pochłonięty rozmową z Thiago- Patrz, co znalazłam!- zawołała mnie, a ja udałam się w jej kierunku- Zdjęcia z Ibizy. Na Tumbrl. Niezłe jaja, co?- powiedziała, spoglądając na mnie entuzjastycznie. Musiałam się z nią zgodzić.

-Pewnie nas dziewczyny na całym świecie nienawidzą- zauważyłam ze śmiechem, siadając obok niej i przyglądając się zdjęciu, na którym niebywale czule okazywaliśmy sobie z Leo nasze uczucia.

-Łatwo można się domyśleć. Obydwie jesteśmy za grube, za brzydkie i w ogóle mamy jakieś prostackie mordy- odpowiedziała mi i zaniosła się beztroskim śmiechem. Radośnie jej zawtórowałam.

-No to na necie mamy przesrane.

~*~

Nie wiedział, którą godzinę już bezczynnie leży w łóżku, ale nie miał najmniejszej ochoty na to, żeby się podnieść. Zresztą, nie przemawiał za tym żaden stosowny argument. Nawet ten, że już od dawna było ciemno, a jego światła wciąż były zgaszone. Tak było lepiej, ciemność jeszcze pogłębiała atmosferę. A przecież wcale nie powinien czuć się źle.

Od jakiegoś czasu było z nim coś nie tak. Niby na pierwszy rzut oka wszystko było w jak najlepszym porządku, ale jednak wciąż dokuczał mu jakiś drobny mankament. Tak jakby doznał niewielkiego uszczerbku na psychice, który nie pozwalał mu normalnie funkcjonować. Działał dość destrukcyjnie.

Podobno miłość jest piękna. Nie zdawał sobie z tego w żadnym stopniu sprawy, bo też i nigdy nie kochał. Średnio również chciało mu się wierzyć w to, że w ogóle pokocha. Nie było żadnych fajerwerków, nic nie wywróciło jego życia do góry nogami, nie miał ochoty zrobić czegoś kompletnie szalonego. Wiedział jednak, że wszystkie otaczające go dziewczyny nie straciły na atrakcyjności bez powodu. Nie miały jej uśmiechu, jej włosów. Nie były nią. Ale przecież w ogóle jej nie kochał.

Jęknął ze złością, gdy ktoś odważył się przerwać jego ponure rozmyślania i z niepodobną do niego brutalnością zapalił światło. Alexis szybko zasłonił oczy ręką.

-Sorry, chciałem sprawdzić, co z Tobą jest, bo szczerze mówiąc trochę się o Ciebie już martwię. Siedzisz tu jak zombie już pół dnia- wytłumaczył się Thiago i usiadł w fotelu koło łóżka.

-Nie miałem ochoty wychodzić- odrzekł Sanchez, mrużąc delikatnie oczy. Powoli przyzwyczajał się już do tego rażącego światła.

-Kac?- zapytał z uśmiechem pomocnik, na co Alexis odpowiedział jedynie skinieniem głowy- Kogo chcesz oszukać?

Chilijczyk spojrzał na niego ze złością pomieszaną z zaciekawieniem. Łatwo można było się domyśleć, że od razu dotarł do niego sens słów przyjaciela, ale postanowił jeszcze grać na zwłokę. Thiago nie odpowiedział, tylko utkwił swój wzrok w zetkniętych ze sobą palcach u rąk.

-Jeśli chcesz znów uskuteczniać swoje filozoficzne gadki to możesz sobie od razu darować- poinformował go Sanchez i lekceważąco ułożył się na brzuchu, przyciskając twarz do poduszki.

-Dobra, jak chcesz. Po  prostu chciałem przyjść do Ciebie jak do kumpla po radę- zaczął Thiago i powoli wstał z fotela- Ale skoro wolisz tak- skończył i skierował się do wyjścia, nie zaszczycając rozmówcy nawet spojrzeniem.

-Ło, ło, ło! Czekaj, czekaj. Jaką radę?- zatrzymał go Alexis, szybko zmieniając pozycję i siadając na łóżku- Myślałem, że dalej będziesz wygłaszał te swoje pierdolone dyrdymały o mojej rzekomej miłości do Angeli. Rzygać się od tego chce- powiedział z kwaśną miną.

-To swoją drogą- powiedział pomocnik, za co Sanchez zmiażdżył go spojrzeniem- Ale… Nie o to mi chodzi. Ty w rozstaniach jesteś całkiem niezły…- rozpoczął nieskładnie a Chilijczyk głośno wciągnął powietrze.

-Która?- zapytał, z szeroko wytrzeszczonymi oczami.

-Julia- odrzekł Thiago z niemrawym uśmiechem i utkwił swój wzrok na swoich dżinsach, tak jakby nagle zobaczył na nich coś niebywale ciekawego.

-Ona Cię zabije- powiedział z wyraźnym podziwem Alexis i z wrażenia aż wstał z miejsca i stanął z dość głupim wyrazem twarzy na środku pokoju- Zniszczy Cię. Ma kontakty, wiesz, że może to zrobić. Jesteś tego pewny?- stanął przed Alcantarą i utkwił w nim swój pytający wzrok.

-Jestem pewien już od dawna- odrzekł z pewnym siebie wyrazem twarzy, na co napastnik obdarzył go szczerym uśmiechem.

-Szacun- zaśmiał się i klepnął przyjaciela w ramię.

-Nie chcę dalej ciągnąć czegoś, co i tak nie ma sensu- rzekł, wyraźnie już zadowolony z faktu, że zdjął z siebie już ten ciężar- Tobie też bym radził. Przecież po was  ewidentnie widać, że tylko przyjaźń wam nie służy.

-Przymknij się- odpowiedział zniecierpliwiony Alexis i usiadł na łóżku- Chciałeś rady. Wiesz, jeśli chodzi o kulturalne kończenie związków to jakimś specjalistą nie jestem, ale…- urwał na dźwięk dzwonka Thiago. Pomocnik pospiesznie wyjął telefon i odczytał wiadomość znajdującą się na ekranie.

-To od Julii- wyjaśnił z krzywą miną, nie odrywając wzroku od aparatu- Każe mi wyjrzeć przez okno- powiedział zdezorientowany i błędnym wzrokiem spojrzał na Sancheza. Ten tylko szybko zerwał się z miejsca i unosząc rolety, wyjrzał przez szybę.

-Kurwa mać- powiedział, przejeżdżając otwartą dłonią po twarzy- Ona kupiła Ci samochód.

~*~

Przymknęłam z nadzieją powieki i skrzywiłam się nieznacznie na dźwięk zamykanych przeze mnie drzwi. Stanęłam w przedpokoju i modliłam się w myślach, by Sergio, tak jak zwykle miał w zwyczaju, wyszedł na trening wcześniej. Jakby nie patrzeć – pora się zgadzała, pozostawało mi tylko liczyć na jakiś łut szczęścia, że i tym razem się nie mylę. Skierowałam swoje kroki do pokoju i ostatkiem mojej silnej woli zmusiłam się do tego, by nie zakląć siarczyście. Siedział na kanapie, w pełni gotowy do wyjścia. Zapewne zamierzał czekać do ostatniej chwili aż łaskawie w końcu się zjawię.

-Yyyyy…- stać mnie było tylko na wyartykułowanie tych bliżej nieokreślonych dźwięków, byłam zbyt zszokowana jego niespodziewaną o tej porze obecnością.

-Żadne yyy…, tylko gdzieś się szlajała?- wstał impulsywnie, o mały włos nie przewrócił stojącego naprzeciwko stolika. Podszedł do mnie energicznie i stanął przede mną. Cały buzował, zauważyłam, że mocno zacisnął pięści. Mogłam się tylko domyśleć, jak ciężko mu było się teraz opanować- Wydzwaniałem do Ciebie jak kretyn całą noc!- podniósł głos o oktawę, a ja w końcu odważyłam się na niego spojrzeć- Jak Ty w ogóle wyglądasz?- zapytał histerycznie, dłonią wskazując na moją, jak zgadywałam, dość żałosną aparycję. Rzuciłam okiem na lustro. Nie było tak źle, tylko włosy miałam roztrzepane bardziej niż zwykle. Bez słowa minęłam go i usiadłam na kanapie, splatając ze sobą ciasno wszystkie członki mojego ciała. Wolałam otoczyć się  jakąś skorupą, która uchroni mnie przed eksplozją jego gniewu.

-Nie odpowiesz?- drążył temat dalej. Stał do mnie tyłem, ale może to i dobrze, wolałam na niego nie patrzeć.

-Byłam u Alexisa, musiałam wszystko przemyśleć.

Momentalnie się odwrócił i utkwił we mnie swój ostry wzrok. Zwiesiłam głowę. Nie robiłam przecież tego dla siebie. Ba, rezygnowałam wręcz z osobistego szczęścia, na rzecz większego dobra. Większego dobra, to brzmi absurdalnie.

-Całą noc?- zapytał, jak dla mnie, zbyt agresywnie. Obdarzyłam go karcącym spojrzeniem- Nie podoba mi się to.

-Wiesz, że się z nim przyjaźnię…- zaczęłam się tłumaczyć, ale natychmiast mi przerwał.

-Nie podoba mi się wasza przyjaźń. Mam jej dość. Kategorycznie Ci zabraniam- wrzasnął. Pierwszy raz podniósł na mnie głos. Uniosłam wysoko brwi w geście jawnego zdumienia, a wręcz nawet oburzenia.

-Zabraniasz mi?- spytałam głosem przesyconym jadem- Możesz mi zabraniać wszystkiego, co Ci się żywnie podoba, ale na pewno nie zabronisz mi przyjaźni z Alexisem- oznajmiłam mu tonem pełnym czystego niedowierzania.

-Zabraniam. Jesteś tu na mojej łasce, na moich warunkach- powiedział, gestykulując energicznie ręką. Przerwał mu dźwięk tłuczonego szkła. Szklanka wypadła mi z ręki, a ja zastygłam w pozycji, w jakiej się przed chwilą znajdowałam. Milczał, najwyraźniej zdał sobie sprawę, że właśnie przekroczył tę namacalną granicę. Gdy już się trochę otrząsnęłam, bez słowa wstałam i udałam się na górę. Pospiesznie otworzyłam szafę, z której wyciągnęłam walizkę, jeszcze należącą do Leo i zaczęłam w nieładzie wrzucać do niej wszystkie swoje rzeczy. Zmroziłam spojrzeniem Sergio, który pojawił się na progu sypialni i nonszalancko oparł się o framugę. Zaśmiał się nerwowo.

-Daj spokój, nie rób cyrku. Wiesz, że nie to miałem na myśli. Angela, przestań- powiedział, wyrywając mi rzecz, którą aktualnie trzymałam w ręku. Zignorowałam to i nie zaprzestałam kontynuowania rozpoczętej przeze mnie czynności- Gdzie masz zamiar się podziać?- zapytał bezradnie, opuszczając dłonie w geście kapitulacji.

-Zastanawiałam się… Do tej pory nie wiedziałam jeszcze co zrobić- postanowiłam w końcu się odezwać i nie patrząc na niego, zajęłam się zamykaniem porządnie wypchanej walizki- Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo mi pomogłeś.

-Gdzie pójdziesz?- pytał niestrudzenie. Spojrzałam na niego, w jego oczach widziałam już coś zgoła innego niż przed paroma minutami. Wyglądało to jak rozpacz. Wypuściłam głośno powietrze i odgarnęłam z czoła swoje blond włosy.

-Odeślij resztę moich rzeczy do Leo- pośpiesznie wzięłam do ręki walizkę i udałam się w kierunku wyjścia. Więcej już nic nie powiedział.

~*~

Bałam się tego, co mogę tu zastać i mając okazję teraz to wszystko na własnej skórze odczuć, nie było to wcale bezpodstawne. Dani nie kłamał, ewidentny syf jaki tu panował wołał o pomstę do nieba, zresztą tak jak i sama forma boskiego Leo. Nie wierzyłam, żeby tak dotkliwie odczuwał nasze rozstanie, choć to pewnie przelało swoistą czarę goryczy, jaką była cała ta chora sytuacja. Boleć musiała go jednak najmocniej zdrada przyjaciół, którzy działali za jego plecami na korzyść dziewczyny, której przecież na dobrą sprawę wcale nie znali.

Odetchnęłam głęboko i weszłam w głąb mieszkania. Nie zmienił zamków i nie odebrał mi klucza. Tak jakby spodziewał się, że prędzej czy później i tak tutaj powrócę. Odepchnęłam obcasem buta znajdującą się na podłodze puszkę, która z drażliwym dźwiękiem odbiła się od reszty walającej się bezpośrednio pod ścianą. Nie było go w zasięgu mojego wzroku, ale na podjeździe widziałam jego samochód, więc zgadywałam, że powinien gdzieś tutaj być.

Mimo tego, że był środek dnia, zastałam go w sypialni. Najwyraźniej spał, opatulony szczelnie kołdrą, włosy rozsypały mu się w nieładzie po poduszce, wyglądał tak bezbronnie. Kilkudniowy zarost tylko podkreślał jego ignorancję dla schludnego wyglądu zewnętrznego. Usiadłam na łóżku obok niego i delikatnie pogłaskałam go po głowie. Poruszył się niespokojnie i spojrzał na mnie nieobecnym wzrokiem. Uniósł się szybko do pozycji siedzącej i przeczesał włosy do tyłu. Oczy miał szklane, mogłam tylko zgadywać, jak dużą ilością alkoholu wczoraj się uraczył.

-Co Ty tu robisz?- zapytał powoli, a ja natychmiast odwróciłam wzrok i utkwiłam go w pustym kartonie po pizzy, znajdującym się na brudnym dywanie.

-Pomyślałam, że przyda Ci się pomoc w ogarnięciu tego wszystkiego- wytłumaczyłam się niemrawo, wyginając nerwowo palce. Chciałam na niego spojrzeć, ale nie mogłam, zbytnio świdrował mnie jego zbolały wzrok.

-Po co?- zapytał opryskliwie i wstał, uwalniając się spod pościeli, której nie omieszkał przy okazji zrzucić na podłogę. Zignorował to. Podszedł do lustra i bacznie przyglądał się swojej szarej twarzy. Roztarł z kwaśną miną policzki i odwrócił się do mnie.

-Zrobiłam błąd- powiedziałam cicho, składając dłonie na kolanach, niczym dziecko, które coś przeskrobało. Leo prychnął pogardliwie.

-Za późno. Ja mam teraz swoje życie, Ty swoje. Tak jest mi dobrze- wyrzucił z siebie szybko. Wziął do ręki pierwszą lepszą puszkę, która znajdowała się na biurku i wyważył w dłoni jej zawartość. Chyba zorientował się, że jest pusta, bo bezceremonialnie rzucił ją za siebie.

-Tak jest Ci dobrze? Leo, kogo chcesz oszukać- wstałam szybko i podeszłam do niego. Złapałam go za dłonie, a on natychmiast na mnie spojrzał. Tym swoim nieprzeniknionym wzrokiem, z którego nigdy nic absolutnie nie dało się wyczytać. Pocieszał mnie jedynie fakt, że nie oponował, nie podjął nawet najmniejszej próby wyswobodzenia się spod mojego uścisku.

-Wiedziałem, że wrócisz- powiedział już ze znaną sobie pewnością siebie. Uśmiechnęłam się.

~*~

-Myślicie, że Mister dziś też się spóźni?- zapytał z nadzieją Fabregas z jedną ręką zanurzoną w czeluści jego torby. Dani w odpowiedzi skinął tylko głową, bardziej zajęty sznurowaniem swojego buta. Cesc wyraźnie się uradował i wyjął jaśka, którego pieczołowicie ułożył na ławce w szatni i z czułością poklepał.  Z błogim uśmiechem złożył na nim głowę.

-Miej litość, w gaciach?!- krzyknął zirytowany Alves i kopnął pomocnika, efektem czego stoczył się on na podłogę. Nic sobie z tego nie robiąc, ułożył się wygodnie na boku i mlasnął z zadowoleniem.

-Puyol, spierdalaj!- warknął wyraźnie zdenerwowany Pedro, który pojawił się właśnie w szatni, przyciskając do piersi swojego laptopa. Za nim wbiegł rozgorączkowany Puyol, który raz po raz odrzucał swoje bujne loki do tyłu.

-Nie możesz spróbować?- spytał błagalnie, układając dłonie jak do modlitwy.

-Wiem, że jesteś z epoki kamienia łupanego, ale nawet moja babcia wie, że lokówki nie podgrzejesz podłączając jej do laptopa!- poinformował starszego kolegę, patrząc na niego spod byka.

-Dlaczego chociaż nie spróbujesz?- zniecierpliwił się i próbował podłączyć kabel do urządzenia. Pedro wrzasnął jak poparzony i odskoczył od Carlesa jak najdalej.

-Dzień dobry!- w pomieszczeniu pojawił się Pep i przywitał swoich podopiecznych szerokim uśmiechem na pogodnej twarzy. W tempie ekspresowym jednak zelżał, gdy zaobserwował zaognioną sytuację napastnika z obrońcą, a gdy napotkał wzrokiem postać Cesca, wykrzywił się nawet w grymas obrzydzenia.

-Cesc, błagam Cię, w gaciach?- jęknął rozpaczliwie i podrapał się po swojej łysej głowie. Wspomniany zerwał się jak oparzony i za wszelką cenę starał się zasłonić koszulką, przybierając na twarz niewinny uśmiech. Sytuację wykorzystał Puyol, który w tempie ekspresowym znalazł się już koło trenera i ściskał jego ramię.

-Pep- powiedział bardzo poważnie, patrząc prosto w oczy Mistera- Powiedz temu młodzianowi, że można spróbować i podłączyć moją lokówkę do jego laptopa- wskazał ręką na Pedro, który właśnie próbował schować się w szafce.

-Puyol, tak nie można- rozwiał jego obawy Pep, szybko mrugając ze zdziwienia oczami. Carles klepnął się z oburzeniem po udach i szybkim krokiem wyeksmitował na murawę.

-Ale szef opalony- powitał Guardiolę Iniesta- Niedługo szef będzie wyglądał jak Keita- powiedział i zaśmiał się niezwykle serdecznie, poklepując się po udzie.

-Na Leo nie mam co liczyć?- spytał bezradnie trener, ignorując zataczającego się ze śmiechu Andresa, który aktualnie podtrzymywał się jego ramienia- Iniesta, uspokój się!- ofuknął go, gdy ten zaniósł się szaleńczym, piskliwym śmiechem. Efekt jego słów był taki, że pomocnik padł na kolana i zaśmiewając się, walił pięścią w podłogę.

-Kurwa, Messi, Ty się ogoliłeś!- zauważył oniemiały Alves, gdy w szatni pojawił się Leo. Wyglądał inaczej niż ostatnio, niezwykle świeżo, można by nawet rzec, że promieniował ewidentnym szczęściem.

-Ogoliłeś, dobre…- wyjęczał ze śmiechem Iniesta, i uderzył jeszcze trzy razy ręką w posadzkę.

-Fabregas, czemu stoisz przed Misterem w samych gaciach?- spytał zniesmaczony Argentyńczyk i szybko odwrócił wzrok z postaci Cesca- Pep, odbyłem dziś dodatkowy trening. Chyba powoli wracam do formy. Na Victorię Pilzno powinienem być już gotowy- powiedział pogodnie, zwracając się bezpośrednio do Guardioli. Ten tylko zaciskał wargi z szeroko otwartymi oczami, tak  jakby nie mógł do końca pogodzić się z przed chwilą zasłyszaną informacją. W końcu nie wytrzymał i radośnie wziął Leo w ramiona, unosząc go lekko do góry.

-To piękne i wzruszające- powiedział delikatnie zniesmaczony Pedro, starając się nie patrzeć na ten przejaw czułości ze strony trenera. Messi też wyglądał na lekko zażenowanego- My tu gadu-gadu, a Fabregas znowu zasnął.

 Z ust wszystkich, tradycyjnie już, wydobył się przeciągły jęk rezygnacji.

                                                                 ~*~

-Izaac!- wrzasnął poirytowany Alves, gdy Cuenca z sobie tylko wiadomego powodu potknął się o własne nogi i nie trafił do niemalże pustej bramki w trakcie rozgrywanego przez nich mini-meczu podczas treningu. Wychudzony chłopak tylko potulnie zwiesił głowę i puścił się w ramach rekompensaty w pościg za piłką, którą właśnie wykopał spod swoich nóg Pinto.

-Leo, podaj do Alexisa. Leo! Alexis jest na lewej zupełnie niekryty, podaj do niego!- instruował z drugiej strony boiska Pep drugą grupę, która oddawała się podobnemu zajęciu. Niepomny na nawoływania trenera Argentyńczyk bezproblemowo minął Cesca i wręcz wbiegł z piłką do bramki wymijając zręcznie Valdesa. Sanchez zaśmiał się z pogardą, nie spuszczając zezłoszczonego spojrzenia z Messiego. Mina Guardioli wyrażała kompletną konsternację, nie wiedział, czy powinien w tym momencie napastnika pochwalić, czy po prostu zrugać.

-Świetnie, świetnie- zdecydował się wreszcie, klepiąc swojego zawodnika po plecach- Ale następnym razem, gdy zauważysz kogoś na korzystnej pozycji, nie ryzykuj niepotrzebnie i po prostu do niego podaj.

-Nie ma sprawy, nie słyszałem Cię- usprawiedliwił się Leo, przybierając minę niewiniątka i z zadowoleniem zerkając w stronę Chilijczyka. Zdecydował się do niego podejść.

-Nie masz na co liczyć- syknął do niego ze złością i niby mimochodem kopnął piłkę prosto w jego pierś.

-Jestem na tyle dobry, że nie muszę liczyć na Twoją łaskę- odparł pewny siebie, łapiąc piłkę i z dystansu kopiąc ją wprost do siatki Valdesa. Spojrzał z triumfem na Messiego, który groźnie zmrużył powieki.

-Izaac!- dobiegł ich poirytowany głos Daniego, który postanowił fuknąć na bogu ducha winnego Cuencę, który nie miał żadnej przewiny w tym, że jego strzał po prostu odbił się od słupka.

_______________________________ 

  Z racji tego, że jestem tutaj dość anonimowa: http://ask.fm/paniSanchez . Jeśli macie jakieś pytanka, walcie śmiało. ;-)

Jestem złym bloggerem. xD Od okrągłego miesiąca nie dodałam nic nowego. Nie mam absolutnie nic na swoje wytłumaczenie, chyba, że jako wymówką posłużę się lenistwem. Na uczelni nie bywam praktycznie w ogóle, wcale się nie uczę, tylko się lenię, piję i weekendowo imprezuję. Ale obiecuję poprawę (już słyszę w waszych głowach to chóralne "taaa, jasne..."). xD

Ale postanowiłam wam to wynagrodzić i połączyłam dwa rozdziały w jeden, stąd ta jego niebotyczna  wielkość. Tak, zdaję sobie sprawę, że to słaba nagroda. :-D Ale tym sposobem jesteśmy już w połowie opowiadania, a dokładnie za jeden odcinek następuje całkiem fajny zwrot akcji, którego już od dawna się doczekać nie mogę!

Co do mojego drugiego opowiadania, które aktualnie piszę. Coś czuję, że pojawi się na dniach. Takiej weny nie miałam jeszcze nigdy. xD I coś czuję, że jest to związane ze zbliżającą się wielkimi krokami moją rocznicą z Alexisem. Życzcie nam wszystkiego najlepszego! Pozdrawiam. xxx