II seria - Rozdział siódmy.

-Nie znoszę Messiego- wycedził po raz kolejny w przeciągu tej godziny Alexis. Zatrzymaliśmy się na uroczych peryferiach niedaleko plaży i oparci o maskę samochodu, z puszkami piwa w rękach, obserwowaliśmy zachód słońca, który średnio nas interesował. Obróciłam głowę w bok, by móc na niego spojrzeć. Nie wiedzieć czemu, jego zacięty wyraz twarzy bardzo mnie bawił. Wcale nie wyglądał groźnie. Raczej jak rozzłoszczone dziecko, któremu ktoś bezpodstawnie ukradł cukierka.

-Wytrzymasz. Już niedługo- pocieszyłam go, opierając mu głowę na ramieniu. Niebo robiło się coraz bardziej pomarańczowe, niedługo zacznie zmierzchać, a ja przeklinałam w myślach moment powrotu do mieszkania Leo. Nienawidziłam ciągłego spowiadania się z tego gdzie byłam, co i z kim robiłam oraz dlaczego przy okazji tak dużo wypiłam. Jedyne, co mnie dość zastanawiało, ale jednak też z drugiej strony cieszyło to fakt, że ufał mi bezgranicznie. Inna sprawa, że starałam się jego zaufania w żadnym stopniu nie nadszarpywać. Mógł być o niego zazdrosny, racja. Ale Alexis to przecież Alexis.

-I pomyśleć, że znoszę to tylko dla Ciebie- powiedział i parsknął śmiechem. Oparł swoją głowę o moją- Serio, nie rozumiem dlaczego on mnie aż tak nienawidzi.

Szybko się uniosłam i dość wyraziście upiłam kolejny łyk piwa. Starałam się nie zwracać na siebie szczególnej uwagi, ale efekt był wręcz odwrotny- raczej rzuciłam się w oczy. Sanchez spojrzał na mnie i wycelował we mnie oskarżycielsko palcem.

-Ty coś wiesz- wymachiwał mi swoją puszką przed oczami, a ja, z uśmiechem błąkającym się na ustach, starałam się na niego nie patrzeć. Napierał coraz mocniej, więc w końcu, wybuchając serdecznym śmiechem, nie wytrzymałam.

-No dobra, powiem Ci, ale obiecaj, że nic nikomu nie powiesz- poprosiłam, a on utkwił we mnie swój pytający wzrok- Zazdrości Ci Twojego ciała. On sam nie może takiego wypracować, no i teraz ma kompleks- wyrzuciłam z siebie, za wszelką cenę próbując stłumić parsknięcie. Spojrzałam na Alexisa, który zwijał się ze śmiechu, dłonią podpierając się o maskę. Gdy już się w pełni uspokoił, zwrócił się do mnie, nadal rozbawionym tonem.

-Żartujesz, nie?

Zaprzeczyłam ruchem głowy i wzruszyłam ramionami. Kucnął na ziemi, zanosząc się śmiechem i ukrył twarz w dłoniach.

-Dla mnie osobiście to nic specjalnego- powiedziałam, starając się zachować powagę. Alexis natychmiast spoważniał i stanął naprzeciwko mnie. Założył ręce na piersi, prężąc przy tym wszystkie swoje mięśnie. Odwróciłam głowę w bok i odeszłam nieco dalej, by ukryć rozbawienie.

-Przyznam, może na początku robiłeś na mnie jakieś wrażenie. Szczerze mówiąc, to miałam ochotę się na Ciebie rzucić za każdym razem, jak pojawiałeś się w zasięgu mojego wzroku- wyznałam, stojąc do niego tyłem- Ale mi przeszło- odwróciłam się ze szczerym uśmiechem i rozłożyłam ręce.

Podszedł do mnie. Zdecydowanie za blisko. Zrobiłam krok do tyłu, ale nie ustępował. Kolejny krok, kolejny. Szlag, znów opierałam się o maskę samochodu. Ten cwaniak to doskonale zaplanował. Wolną ręką poprawiłam w stresie włosy. Był strasznie blisko, niemalże opierał się o mnie całym ciałem, obie ręce położył po obu stronach moich nóg. Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na niego zalęknionym wzrokiem.

-A jakbym zrobił tak…- szepnął i powoli, jakby z zainteresowaniem, ujął obydwie moje dłonie i wplótł w nie swoje własne. Założył je za mnie, a swoje usta zbliżył do mojej szyi. Po chwili poczułam, jak mnie po niej całuje.

-Nic. Zupełnie jakby dotykał mnie brat- zdobyłam się na to, żeby przemówić. Nawet mnie przeraziło, jaki mój głos był słaby i zachrypnięty. Przestał i zamarł na chwilę, nadal czułam jego ciepły oddech. Odszedł i usiadł obok mnie.

-Dobrze, bo ze mną jest podobnie- powiedział i spojrzał na mnie z niepewnym uśmiechem. Odwzajemniłam gest i stuknęłam się z nim puszką, którą mi podstawił. Przez kolejny kwadrans siedzieliśmy tu w kompletnym milczeniu, które każdemu z nas było cholernie potrzebne.

Serce biło mi w niepokojąco szybkim tempie. Zaczynałam nawet poważnie obawiać się o to, czy za chwilę po prostu mi nie wyskoczy. Pomimo tego, że temperatura nie należała do najwyższych, ja z trudem byłam w stanie oddychać z powodu stale zalewającej mnie fali gorąca. Każdy kawałek skóry, który przed chwilą dotknął, płonął żywym ogniem. Nie znam się, ale raczej nie reagowałabym tak na brata.

Spojrzałam na niego. Włożył okulary, więc nie mogłam zaobserwować żadnych zmian w jego mimice. Widziałam tylko, że ściskał puszkę zdecydowanie mocniej, niż było to wskazane.

                       ~*~

Znowu wyszła. Znowu wyszła z nim. Obiecał, że będzie miał do niej bezgraniczne zaufanie i miał. Ale w żadnym stopniu nie zamierzał ufać jemu. Z tego też między innymi powodu, pomijając kwestie zupełnie osobiste, stał właśnie przed drzwiami Pepa Guardioli. Jego pozycja w klubie była nienaruszalna, ale zawsze wolał dmuchać na zimne. Nic się przecież nie stanie, jeśli dzięki temu jeszcze umocni swój status, któremu bądź co bądź ten wy kolczykowany laluś zaczął trochę zagrażać.

-Proszę- dobiegł go uprzejmy, acz nieco roztargniony głos trenera. Przeszedł przez próg i znalazł się w jego niewielkim gabinecie. Pep siedział za biurkiem, zawalony całą stertą papierów a w rogu pokoju znajdowała się mała tablica na stojaku. Nie uszło uwadze Leo, że była to taktyka na najbliższy mecz Ligi Mistrzów. I magnez z nr 9, tej małej mendy, ustawiony był na nominalnej dziewiątce. Ku swojemu najwyższemu zdziwieniu zarejestrował, że on sam miał grać na prawym skrzydle. Nie robił tego od wieków. Z wrażenia aż zamrugał kilka razy powiekami.

-Jak Ci się podoba?- spytał wyraźnie z siebie zadowolony Guardiola, który stanął właśnie obok niego. Messi spojrzał na niego nieobecnym wzrokiem, wciąż pochłonięty w swoich myślach- Zawsze marzyłem o mojej prawdziwej dziewiątce i w końcu ją mam!- powiedział, z rozanielonym wzrokiem wpatrując się w znajdującą się przed nimi tablicę. Argentyńczyk spojrzał przerażony na jego maślany wzrok i na jego twarzy momentalnie odmalował się wyraźny gniew. Pep chyba zauważył, że to milczenie jest nie tyle wymowne, co wręcz alarmujące, bo zdecydował się jeszcze coś dodać- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Zawsze dobrze radziłeś sobie na skrzydle. Zresztą, wszędzie wykonujesz wspaniałą robotę. Myślę, że pomysł ustawienia Alexisa na szpicy jest doskonały, poczyna sobie tam świetnie, jest typowym, klasycznym napastnikiem. Próbowałem zrobić z niego lewoskrzydłowego, ale niestety tam nie był już tak efektywny, zagrywano do niego mało piłek…- mówił i mówił, a Leo właśnie poczuł, jak w iście bajkowy sposób nad jego głową zapala się lampka.

-Mister- przerwał mu dość niegrzecznie, a Guardiola spojrzał na niego zaskoczony- Przecież nasze lewe skrzydło jest kompletnie nieaktywne. Ostatnia dyspozycja Villi pozostawia wiele do życzenia, szczególnie teraz, kiedy praktycznie jest rezerwowym. Potrzebujemy kogoś, kto z życiem szarpnie tą lewą flanką, a Alexis wydaje się na to znakomity- powiedział szybko, przechadzając się po pokoju i żywiołowo gestykulując. Nagle się zatrzymał- Zróbmy z niego skrzydłowego. To lotny chłopak, szybko się nauczy.

Z satysfakcją obserwował, jak mina Pepa z minuty na minutę wyraża pełną aprobatę. Przez chwilę się wahał.

-Nie chcę niszczyć chłopakowi kariery. Spójrz, jak wyszło z Villą. Ze światowej klasy snajpera stał się zwykłym zawodnikiem odgrywającym na boisku dla postronnego widza drugoplanową rolę, a przecież wiemy, że wykonuje naprawdę tytaniczną pracę w polu, skupiając na sobie uwagę obrońców, robiąc wolną przestrzeń takim zawodnikom, jak…- urwał nagle i wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Messim. Obydwoje w tym samym czasie pokiwali głowami- Takim zawodnikom jak Ty. Doskonale pomyślane- powiedział z pełnym uznaniem, na co Argentyńczyk teatralnie rozłożył dłonie.

Leo z zadowoleniem obserwował jak Pep podchodzi do tablicy i z powrotem umieszcza na szpicy właśnie jego, a na lewym skrzydle Alexisa.

Kurwa, chyba właśnie zniszczył mu karierę. Uśmiechnął się chytrze w myślach.

                                                                       ~*~

Wszedł do domu jak było już zupełnie ciemno. Nie wiedział na kogo był bardziej zły, na siebie, czy na nią. Na to, że odważył się to zrobić, czy raczej na to, że nie miał wystarczająco dużo odwagi, by pociągnąć to do końca. Przecież to nie było w jego stylu, niedostępne dziewczyny nie istniały, były tylko te mniej lub bardziej przystępne, lecz zawsze sprawa miała ten sam finisz. Jednak nie tym razem i tylko do siebie mógł mieć zasłużone pretensje. Przez myśl przemknęło mu, że nie chce jej krzywdzić. Zaśmiał się gorzko. Przecież nigdy nie miał z tym problemu.

Udał się do lodówki i tak jak się zresztą spodziewał znalazł w niej to, czego szukał. Wziął kilka puszek piwa do ręki i skierował swoje kroki w kierunku pokoju Thiago. Zapukał, a gdy już usłyszał słowa przyzwolenia na wejście, otworzył drzwi, postawił porcję alkoholu dla przyjaciela na jego biurku i bezceremonialnie położył się na jego łóżku.

Pomocnik z roztargnieniem oderwał wzrok od swojego laptopa i okręcił się na krześle tak, by mieć widok na Alexisa. Otworzył swoją puszkę i utkwił pytające spojrzenie w swoim gościu, który nie kwapił się, by przerwać dość dojmujące milczenie.

-Co jest?- spytał, zamykając laptopa i upijając łyk piwa.

-Duszę się. Chyba długo nie wytrzymam- stwierdził zwięźle Alexis i założył ręce za siebie.

-Z czym nie wytrzymasz?- pytał dalej, choć w ciemno mógł zgadnąć odpowiedź.

-Chcę ją przelecieć- warknął ze złością Sanchez i impulsywnie usiadł na łóżku, nie odrywając rozzłoszczonego wzroku od sufitu, co najmniej jakby wyrządził mu jakąś krzywdę. Pomocnik parsknął śmiechem.

-I właśnie na tym Ci tak zależy?- zapytał powątpiewającym tonem- Znam Cię trochę. Jak miałeś ochotę na jakąś laskę, a widziałeś, że nic z tego nie będzie po prostu dawałeś sobie spokój i szukałeś następnej- zauważył roztropnie.

-Tu chodzi o wyzwanie. Nie rozumiesz? One były tylko na chwilę, przewijały się i natychmiast znikały, a ona…- urwał, gdy zauważył, że Thiago parsknął śmiechem- Co?!- wykrzyknął poirytowany.

-One były tylko na chwilę, znikały… Nie słyszysz tego co mówisz?- zaśmiał się, machając lekceważąco ręką- Tu chodzi o wyzwanie, ale wyjątkowe wyzwanie.

-Nie rozumiem do czego dążysz- powiedział powoli Alexis i spojrzał spod przymrużonych powiek na przyjaciela.

-Wyjątkowe…?- bardziej zapytał niż stwierdził i uśmiechnął się do Chilijczyka porozumiewawczo.

-Ona nie jest wyjątkowa!- wybuchł Sanchez i z powodu niepochamowanego gniewu aż wstał z łóżka i zaczął przechadzać się po pokoju. Brunet nie spuszczał z niego rozbawionego spojrzenia. Napastnik zatrzymał się dopiero w chwili, gdy jego puszka znajdująca się na podłodze znalazła się w poważnym zagrożeniu ze strony jego lewej nogi. Uspokoił się nieznacznie i z powrotem usiadł na łóżku.

-Spoko, przecież ja nic takiego nie powiedziałem- wytłumaczył się Thiago, bawiąc się swoim rękawem od bluzy- Widzisz, sam sobie na wszystko odpowiadasz. Nawet nie muszę Cię naprowadzać…

-Ona była pierwsza- przerwał mu nagle Alexis, patrząc na niego niemalże zalęknionym wzrokiem. Alcantara umilkł natychmiast pod protektoratem jego spojrzenia. Obydwoje czuli, że właśnie coś pękło. Chilijczyk nigdy nie był skłonny do tego typu wyznań- Była pierwszą dziewczyną, z którą spałem- dokończył i zapatrzył się w zadumie w swoją puszkę.

-Chyba czegoś nie rozumiem- powiedział zakłopotany Thiago, wykonując towarzyszący jego uczuciu dziwny ruch ręką- Mówiłeś, że nie spaliście ze sobą. Poza tym nie rób ze mnie idioty, sam nie raz słyszałem jak baraszkujesz w swoim pokoju i uwierz mi, że nie jest wcale przyjemnością tego wysłuchiwać.

-Nie o to mi chodzi- wyjaśnił zniecierpliwiony Alexis, krzywiąc się nieznacznie- Ona była pierwszą dziewczyną, z którą po prostu spałem. Zasnąłem i obudziłem się przy niej. Dwa razy. Nigdy tego nie robiłem, zwykle po wszystkim po prostu je wypraszałem, a ona… Leżała, w moich ramionach, tak po prostu… Leżała- zakończył i westchnął głęboko. Przejechał otwartą dłonią po twarzy- Powiedziała, że kiedy jest przy mnie, czuje, że nic złego jej nie grozi. To była… chyba najpiękniejsza rzecz jaką w życiu słyszałem- dodał z niemrawym uśmiechem i spojrzał na Thiago, którego usta były lekko rozchylone.

Pomocnik zagwizdał przeciągle. W roztargnieniu podrapał się po głowie.

-No to wpadłeś- ocenił po krótkiej chwili szoku, w jakim niewątpliwie się znajdował.

-W nic nie wpadłem, po prostu… To jest dziwne- powiedział Chilijczyk i z powrotem, jakby z mniejszym ciężarem na sercu, położył się na łóżku. Upił szczodry łyk piwa od którego aż się skrzywił- Wpadłeś to dopiero Ty. Co z tym zrobisz? Ona Cię przekupuje!

-Ona też była pierwsza- wymamrotał cicho Thiago, a Alexis w zaciekawieniu aż uniósł się do pozycji siedzącej.

-No wiesz, mnie też rzadko kiedy dziewczyny przekupują. Szczerze mówiąc, to chyba jeszcze nigdy mi się nic podobnego nie zdarzyło…- mówił rozgorączkowany Chilijczyk, ale pomocnik mu przerwał.

-Kurwa, zamknij się i daj mi dokończyć- powiedział zirytowany i potarł w zamyśleniu czoło. Powoli uniósł głowę i spojrzał na Sancheza, którego wcale nie znieważyły jego słowa. Wpatrywał się tylko w niego w pełnym oczekiwania napięciu.

-Jest pierwsza, bo… Ja się zakochałem. Kocham Katy.

 ~*~

Miał wrócić do formy i wrócił. I to w jak pięknym stylu, w jak prestiżowych rozgrywkach, na dodatek na wyjeździe. Trzy gole celebrowane  w wyjątkowy sposób. Komentator objaśnił niedoinformowanym telewidzom, że w ten sposób Messi chciał ośmieszyć jego krytyków, więc policzył na palcach do trzech: trzy mecze bez gola,  kiedy to wieszczono już jego rychły upadek i wypalenie. Ale ja wiedziałam, jak było naprawdę.

Z Katy u boku, ze szklanką piwa w ręku uśmiechnęłam się do postaci Leo, który na powtórce, w efekcie slow-motion znów wykonywał ten gest, zakończając to klasycznym perskim okiem. Trzy mecze bez gola? Nie, raczej trzy mecze beze mnie. Chciał mi w ten sposób podziękować za pomoc w powrocie do pełnego profesjonalizmu. Jakoś tak nagle poczułam przyjemne ciepło rozlewające mi się po ciele. W końcu był moim przyjacielem.

Jednak nie wszystko prezentowało się w tak kolorowych barwach. Większą wagę aniżeli grze Messiego przykładałam  raczej Alexisowi i w tym przypadku niestety nie mogłam powiedzieć nic dobrego. Nie miał żadnego zgrania z drużyną, gubił proste piłki, pudłował, gra na skrzydle widocznie mu nie służyła i został, z bolącym sercem musiałam to przyznać, słusznie zmieniony w drugiej połowie. Z przykrością obserwowałam, jak wściekły schodzi z boiska i z furią zajmuje miejsce na ławce rezerwowych. Mogłam go  jedynie usprawiedliwić faktem, że był stale ignorowany przez Argentyńczyka, który pomimo tego, że rozegrał świetne zawody, momentami był zbyt samolubny.

Leo wrócił do domu następnego dnia, już trochę podpity i bez żadnych zbędnych wstępów oznajmił mi, że jedziemy z całą ekipą na imprezę. Cieszyło mnie to, szczerze powiedziawszy stęskniłam się za nimi. Gdy już znalazłam się w klubie zostałam niemalże zgnieciona przez raz po raz rzucających się na mnie ludzi. Jak już udało mi się wyswobodzić z tej plątaniny rąk i nóg, spytałam:

-Alexisa z wami nie ma?

-Był, ale gdzieś zniknął- poinformował mnie Iniesta. Wtedy poczułam, jak ktoś uderza mnie w ramię.

-Za co?- spytałam poirytowanym tonem Katy, ale ona tylko wskazała ruchem głowy na lożę znajdującą się obok. Gdybym tylko potrafiła, zagwizdałabym głośno. Thiago właśnie całował się z Julią.

~*~

-Nie!- wrzasnęłam poirytowana na widok Fabregasa, gdy tylko zauważyłam, że rozdziela on coś na naszym stole i bezceremonialnie zwija banknot, po czym nachyla się nad białym proszkiem. Stanowczo zdmuchnęłam całą jego zawartość na podłogę.

-Zwariowałaś? Przecież ja zaraz zasnę- jęknął błagalnie, robiąc przy tym maślane oczy. Na mnie to niestety nie działało.

-Zastanawia mnie tylko, skąd Ty to, kurwa, bierzesz?

-Widzą, że śpię, to podchodzą- wyjaśnił i bezradnie ułożył głowę na stoliku nie zaszczycając mnie już nawet spojrzeniem.

-Fabregas znowu będzie spał?- spytał rozbawiony Alves, kładąc akcent na drugie słowo- Wstawaj Cesc Nigdy Nie Zasnę Fabregas, nalewam Ci kolejkę- zaśmiał się i przesunął kieliszek w stronę śmiertelnie obrażonego na mnie Fabsa.

-Opanuj się kobieto, zniszczysz mi fryzurę!- usłyszeliśmy histeryczny krzyk Puyola i wszyscy obróciliśmy z zainteresowaniem głowy w tamtą stronę. Faktyczne, dziewczyna naruszyła bezpieczną przestrzeń naszego kapitana i najzwyczajniej w świecie, bezczelnie nawijała sobie na palce jego misternie skręcone loki.

-A wiesz, że on ma 33 lata?- nagle znikąd, konkretniej jednak mówiąc, zza pleców Carlesa wychynął Pedro i wyszczerzył do głęboko zdumionej dziewczyny zęby. Podziałało, okręciła się na pięcie i odeszła w głąb parkietu- Nie ma za co- napastnik zwrócił się do Puyola i poklepał go po ramieniu, za co ten drugi nie omieszkał kopnąć go prosto w tyłek. Rodriguez zachwiał się i stracił równowagę, łapiąc przy okazji za kostkę obrońcę. Pech chciał, że trzymał on w ręce piwo, którego prawie cała zawartość wylała się na siedzącą obok Julię. Zerwała się z wrzaskiem, odklejając się tym samym od Thiago. Rzuciłam mu przelotne spojrzenie, był zalany w trupa. Nie wiem nawet, czy zdawał sobie sprawę z tego, kto w ogóle obok niego aktualnie siedzi.

-Wiesz co, Keita?- wybełkotał niezbyt przytomnie Iniesta, ignorując fakt, że oblewa swoim drinkiem każdego w zasięgu jego ręki- Myślę, że teraz powinieneś pójść potańczyć.

-Dlaczego?- spytał czarnoskóry pomocnik.

-Nie wiem, po prostu mam na to straszną ochotę. Idź potańczyć!- zachęcił go żywiołowo Andres, wymachując energicznie rękoma- Ty tak zawsze fajnie człapiesz po boisku. Musisz świetnie tańczyć- uśmiechnął się do niego zachęcająco.

Keity nie trzeba było długo namawiać. Wstał i tanecznym krokiem udał się w kierunku parkietu. Usta każdego z nas znalazły się gdzieś na poziomie podłogi, gdy zaobserwowaliśmy jego barwną prezentację tańca waka-waka. Nie minęła chwila, a w jego pobliżu wywijała już spora grupa lasek, tworzących wokół niego niezły wianuszek.

-Nie wiem jak dla was, ale jak dla mnie jest to od dziś najlepszy przyjaciel- powiedział z podziwem Iniesta i szybko pobiegł dołączyć do Seydou. Wianuszek z ochotą go przyjął. Ale mnie zainteresowało coś innego. Coś, na widok czego momentalnie zrobiło mi się zimno. Zobaczyłam Alexisa, który z głębokim, zalotnym uśmiechem opierał się jedną dłonią o kolumnę, o którą z kolei plecami opierała się jakaś laska. Nie byłam zazdrosna. Nie byłam zazdrosna. Nie byłam zazdrosna.

Niewiele myśląc chwyciłam dłoń Fabregasa i pociągnęłam go na parkiet.  Zaspany, niemalże zarył twarzą o ziemię, ale po chwili odzyskał rezonans i stał już prosto, mizernie próbując objąć mnie w pasie.

-Łapy przy sobie. Do czasu- warknęłam, a on obdarzył mnie zakłopotanym spojrzeniem- Powiem Ci kiedy.

Tańczyliśmy tak żywiołowo, że pary znajdujące się najbliżej nas postanowiły jak najszybciej się stąd ewakuować. Zaczynałam nawet poważnie zastanawiać się nad tym, czy Fabregas jednak nie zlizał tego świństwa z podłogi. W pewnym momencie okręcił mną tak mocno, że zatoczyłam się i z całym impetem ciała wpadłam na laskę bajerującą Alexisa. Trzymała w ręku piwo. Które teraz tworzyło piękne, barwne wzory na jej sukience.

-Wybacz, nie chciałam- powiedziałam przepraszającym tonem, który moim zdaniem był jak najbardziej przekonujący. Kątem oka zauważyłam, jak Sanchez odwraca się do nas tyłem i trzęsie się ze śmiechu.

-Jak ja teraz wyglądam!- pisnęła i rzuciła desperackie spojrzenie w kierunku swojego towarzysza, który najwyraźniej postanowił ją teraz po prostu zignorować.

-Łazienka jest na lewo- poinstruowałam ją, wskazując jej ręką kierunek. Dziewczyna warknęła ze złością, po raz ostatni posłała ostrzegawcze spojrzenie Chilijczykowi i tupiąc nogą, udała się do miejsca, które jej poleciłam.

-Zrobiłaś to specjalnie- zauważył roztropnie i utkwił we mnie swój rozbawiony wzrok. Dopiero teraz mogłam zaobserwować różnicę w tym, jakim spojrzeniem obdarzał mnie, a jakim pozostałe dziewczyny. Na mnie patrzył z pewną dozą pobłażliwości nad każdym moim dość nagannym czynem, za który w innym stanie rzeczy, ktoś zupełnie mi postronny, byłby uzasadnienie obrażony. Z pewnego rodzaju rozbrajającą czułością. Zmieszałam się i odgarnęłam kosmyk włosów za ucho.

-Brzydka była. Powinieneś mi podziękować- powiedziałam, poklepując go po ramieniu. Zaśmiał się i ujął moją rękę.

-Byłem dziś beznadziejny. To był jeden z najgorszych meczy w moim życiu. Chciałem się po prostu rozerwać, zapomnieć- skarżył się Alexis, a mnie do głowy przyszedł kompletnie szalony pomysł. Może i byłam trochę zaborcza, ale nie potrafiłam zapanować nad chęcią posiadania go tylko dla siebie. Dodatkowo animuszu w działaniu dodawała mi ilość spożytego dziś alkoholu.

-A od czego ma się przyjaciół?- mruknęłam i niewiele myśląc, złapałam go za koszulkę. Zareagował natychmiastowo, tak jakby od razu przeczuwał, co może się w tym momencie stać. Jego twarz znalazła się na poziomie mojej, utkwił we mnie pytający wzrok. Zanurzyłam dłoń w jego włosach, przyciągając go do siebie. Skinęłam głową i wtedy poczułam jego usta na swoich.

W pierwszej chwili zaskoczyła mnie ich miękkość. Z drugiej strony musiałam zarejestrować fakt, że sprawia mi to niebywałą przyjemność, śmiało mogłam przysiąc, że coś takiego czułam chyba pierwszy raz w życiu. Nogi się pode mną ugięły będąc pod wrażeniem tej dość mistycznej chwili, więc asekuracyjnie mocno splotłam ręce na jego szyi. Pod wpływem jego dłoni na moich plecach, które sukcesywnie ciągle zmierzały w dół, zalewała mnie potężna fala gorąca. Kurwa, jeszcze nigdy na nikogo nie miałam takiej ochoty.

Jęknęłam cicho, gdy oderwałam się w końcu od jego ust. Alexis nie dawał za wygraną, wciąż obsypując pocałunkami niemalże każdy centymetr mojej twarzy, szyi i ramion. Wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy tutaj przecież zupełnie sami. Rzuciłam przelotne spojrzenie w kierunku naszej loży, która znajdowała się w dość znacznym oddaleniu od nas, ale jednak wolałam mieć pewność. Odetchnęłam z ulgą, gdy zauważyłam, że na stole właśnie znajduje się Pedro bez koszulki tańczący w akompaniamencie podniesionych głosów. Przy stole, na moje oko, byli wszyscy.

-Nie można było tak od razu?- wymruczał do mojego ucha Alexis, a ja spojrzałam w jego zamglony wzrok, w tym momencie wyrażający dokładnie jedno. W tej chwili z przykrością musiałam przyznać, że po prostu oprzytomniałam. Odepchnęłam go lekko, acz zdecydowanie od siebie. Uśmiech błyskawicznie znikł z jego twarzy.

-Zapomnimy o tym, ja…- zaczęłam nieskładnie, starając się za wszelką cenę na niego nie patrzeć- Przepraszam- powiedziałam szybko i lawirując pomiędzy parami pozostawiłam oniemiałego Sancheza samemu sobie i usiadłam obok Katy, która z wręcz dziecinną radością, na spółę z Alvesem, rozdzierała znajdujące się na stoliku chusteczki, zwijała w małe kulki i umieszczała je niepozornie na głowie Julii. Przyłączyłam się chętnie do ich zabawy.

Kręciło mi się w głowie. Film urwał mi się w momencie, gdy Pedro z głośnym hukiem spadł ze schodów, a ja wraz z moją przyjaciółką, przypominając sobie o swoich starych nawykach, chyżo udałam się w kierunku didżejki, na której miałam przemożną ochotę zatańczyć.

                          ~*~

Tego dnia nie mogłam w żadnym stopniu zaliczyć do udanych. Głowa mi pękała, nie pomagały mi też w bagatelizowaniu tej dolegliwości stale nasilające się rewelacje żołądkowe. Leo czuwał nade mną dzielnie, cyklicznie serwując mi tabletki na kaca i odpowiednie na tę porę porcje jedzenia. Bacznie obserwując jego troskliwość, odczuwałam coraz silniejsze wyrzuty sumienia, które pogłębiały się wraz z ulatującymi z mojego ciała procentami.

Gdzieś koło południa, gdy wreszcie czułam się jak człowiek byłam w stanie wstać z łóżka, a nawet w podzięce za iście altruistyczną pomoc Messiego, udałam się do kuchni w celu przygotowania mu jakiegoś w miarę zjadliwego obiadu. Musiałam z dumą przyznać, że wychodziło mi to coraz lepiej.

Gdy kroiłam kolejne składniki do naszej obiado-kolacji, usłyszałam dzwonek do drzwi. Z przykrością zarejestrowałam fakt, że był on niebywale głośny – jawny znak, że kac jeszcze wcale nie ustąpił.

-Leo, otworzysz?- poprosiłam, krzywiąc się nieznacznie, gdy dźwięk dzwonka rozbrzmiał po raz drugi. Jakże wielkie było moje zdziwienie, gdy z przedpokoju dobiegł mnie głos Sergio.

 ______________________________

PS: Odsyłam do zakładki bohaterowie, gdzie WRESZCIE pojawiły się zdjęcia głównych bohaterek opowiadania.

PS2: Jak zwykle : pytania http://ask.fm/paniSanchez C:

PS3: Ależ szybko mamy dziś rozdział. xD Musiałam to zrobić, bo dziś jest cudowny dzień ! Mija dokładnie rocznica mojego związku z Alexisem Sanchezem ! Tak, teraz mogą rozbrzmieć fanfary. (:

 Moje szczęście najpiękniejsze. *______*

PS4: Widziałam, że postać Angeli spotyka się z ogromną falą krytyki. Zmartwię was: bohaterka się nie zmieni. Zresztą, jaki miałaby sens teraz jej przemiana, opowiadanie stałoby się nudne. Tym bardziej, że przed nami jeszcze niecałe 20 rozdziałów (ha ha ha trochę się ze mną jeszcze pomęczycie :-D) Dziewczyna w grucie rzeczy jest naprawdę dobra, ale troszeczkę zagubiona. Jest strasznie młoda, a znalazła się w otoczeniu niesamowicie przystojnych facetów, którzy na dodatek wykazują nią niemałe zainteresowanie. Każda z nas w obecnej sytuacji byłaby dość nieustabilizowana emocjonalnie, nie ukrywajmy. Także na wasze niesamowicie przykre słowa skierowane do Angeli niech w obronie odpowie stary dobry Justin.

Już lepiej? :D

PS5: No i wreszcie! Brawo dla myleny, która poprawnie zinterpretowała dość ironiczną nazwę Rok w raju. Brawo kochana i wiesz, że Cię uwielbiam. <3