II seria - Rozdział piąty.

Nacisnął już po raz piąty na dzwonek. Odpowiedziała mu głucha cisza, zza zamkniętych drzwi nie dobiegały żadne odgłosy kroków. Zniecierpliwił się, ale nie chciał w żadnym stopniu dać za wygraną. Odrzucił pomysł ponownego użycia dzwonka, po prostu położył dłoń na klamce. Ku jemu najwyższemu zdziwieniu, ustąpiła.

W środku mieszkania powitał go dojmujący mrok. Nie byłoby w tym nic niepokojącego, gdyby nie niezaprzeczalny fakt, że na zewnątrz dominowało przede wszystkim promienne słońce. Sprawnym okiem badacza zarejestrował, że wszystkie rolety są zasunięte. Przez co poniektóre odważyły się tylko śmiało wychylać nieproszone promienie.

Gdy już oswoił się z zewsząd panującą ciemnością, do jego nozdrzy dostał się nieprzyjemny swąd. Alkoholu, niemytych naczyń i… tytoniu? Tak, zdecydowanie w powietrzu unosił się nieśmiało balansujący w głębokich smugach dym tytoniowy. Szybko odparł od siebie ponure myśli i podejrzenia, co też jeszcze bardziej niepokojącego może go tu zaskoczyć. Chciał za wszelką cenę przemknąć tu bezszelestnie, ale niestety skutecznie uniemożliwiła mu to puszka, walająca się bezkarnie po podłodze. Gdy spojrzał w dół, zauważył, że nie była w tym osamotniona. Całe panele wyściełane były wszelkiego rodzaju resztkami jedzenia, niedopałkami papierosów, czy też butelkami po bardziej, lub mniej wykwintnych trunkach.

Skierował swoje kroki do salonu, bo właśnie tam spodziewał się go znaleźć. Nie mylił się. Nie spostrzegł go od razu, zapewne głęboko skrytego w kanapie, ale jego oczom nie umknął szary dym, delikatnie unoszący się nad nią, dosadnie zdradzający jego obecność. W pomieszczeniu panował taki sam mrok, jak w całym mieszkaniu, z tą jedną różnicą, że rozświetlał je nikły, niebieskawy blask bijący od włączonego telewizora. Jakiś program dokumentalny.

Bez żadnego, zbędnego zresztą wstępu, usiadł obok niego. Gospodarz nie zaszczycił go nawet spojrzeniem i pociągnął zdrowy łyk z butelki, którą aktualnie się raczył. Jawnie dawał znak, że czyjakolwiek obecność jest mu w tym momencie niebywale obojętna.

Rzucił okiem na stolik, znajdujący się przed nim. Cały zawalony wszelkiego rodzaju brukowcami. Chwycił pierwszy, który nawinął mu się do ręki. Nie musiał nawet zagłębiać się w jego zawartość, by bez zastanowienia stwierdzić, czego dotyczy jego wątpliwa treść. Z okładki uśmiechały się do niego twarze Angeli i Sergio na jakimś romantycznym spacerze. Szybko domyślił się, że reszta gazet jest o dość podobnej treści.

-Leo, nie możesz tak…- zdecydował się odezwać, ale odpowiedziała mu głucha cisza. Nie wiedział nawet, czy jego rozmówca w ogóle zarejestrował w jakiś sposób jego obecność. Pogrążony w dojmującym letargu, dalej bezmyślnie wpatrywał się w ekran telewizora. Gdy już opróżnił całą zawartość butelki, którą trzymał w dłoni, bez słowa odrzucił ją ze wstrętem na podłogę. Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej paczkę papierosów, odpalając szybko jednego z nich. Zaciągnął się głęboko i wypuścił z ust ciągłą smugę dymu.

-Nigdy nie paliłeś, co się z Tobą dzieje?- kontynuował niestrudzenie Dani, ale Messi najwyraźniej przyjął taktykę niestrudzonego ignorowania go. Pewnie podejrzewał, że tym samym sprawi, że prędzej pozbędzie się niechcianego gościa. Bynajmniej.

-W ten sposób sobie nie pomożesz. Wszyscy się o Ciebie martwią, Pep się o Ciebie martwi, Angela się o Ciebie martwi.

Podziałało. Drgnął lekko, a papieros wypadł mu z ręki wprost do trzymanej na jego kolanach popielniczki. Dalej nie odrywał swojego pustego, szklanego wzroku od ekranu telewizora. Alves czuł, że ten moment jest przełomowy dla nadchodzącej szybkimi krokami ekspresji jego przyjaciela, więc milczał. Tak jak wcześniej zakładał, nie mylił się.

-Robiła ze mnie idiotę. Przez dobry miesiąc grała mi na nosie. Wszyscy to robiliście- powiedział tonem wyprutym z jakichkolwiek emocji. Dani głęboko westchnął i schował twarz w dłoniach.

-Myśleliśmy, że tak będzie lepiej- wytłumaczył się słabym, łamiącym się głosem.

-Gratuluję, udało wam się- rzucił krótko Messi i zajął się na powrót swoim papierosem. Ręka mu drżała, gdy przykładał ją do ust. Był w fatalnym stanie, składał się na to nie tylko jego niechlujny ubiór, ale przede wszystkim niezwykle przytłaczająca aparycja. Sprawiał wrażenie człowieka pozbawionego nagle wszelkich nadziei.

-Leo, Liga Mistrzów zbliża się wielkimi krokami, co my…-zaczął Dani, ale urwał, bo właśnie wtedy Argentyńczyk na niego spojrzał. W jego oczach, gdzieś głęboko, tańczyły drobne iskierki szaleństwa. Dostrzegł to, gdy już przebił się przez tę twardą warstwę smutku i rozpaczy.

-Nie daję bez niej rady- rzekł cicho i jakby zawstydzony, natychmiast odwrócił wzrok z powrotem w kierunku ekranu. Najwidoczniej te słowa wiele go kosztowały, bo nie zdobył się już na żadne emocjonalne wyznanie.

Daniemu jeszcze nigdy nic nie dało tyle do myślenia.

~*~ 

Po raz już drugi dzisiejszego dnia oglądałam powtórkę wczorajszego meczu. Niby nie był on żadną tragedią, w końcu zakończył się remisem, na jakby nie patrzeć dość trudnym terenie. Jednakże doświadczonego widza martwiło coś zgoła innego. Forma Leo pozostawiała wiele do życzenia. Nie miał w sobie tej samej woli walki co kiedyś, snuł się po boisku niczym zjawa, przesadą byłoby mówić o jakimkolwiek zapale z jego strony. Gdy już tylko zdołał utrzymać się przy piłce, działał niezwykle egoistycznie, ignorując kolegów zarówno z pomocy, jak i z ataku, w konsekwencji czego jego rajdy najczęściej kończyły się na dość dobrze ustawionym, zwartym murze. Jak łatwo można się domyślić, nie ustrzelił żadnej bramki. Zresztą, jak od trzech spotkań.

Czułam się współwinna, jeśli nie powiedzieć wprost: po prostu winna. Starałam się za wszelką cenę wybielić w moich oczach, tłumacząc się, że przecież wina nie leży wyłącznie po mojej stronie, że praktycznie każdy, w jakiś sposób uświadomiony, brał czynny udział w tej intrydze, ale nie mogłam nawet przed samą sobą ukryć faktu, że robili to na moje własne życzenie. Przez moje głupie widzimisię, jawnie, z premedytacją krzywdzili własnego przyjaciela. Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że jest mi to obojętne i wcale nie czuję się z tym okropnie.

Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Zaskoczona zmarszczyłam brwi i udałam się w kierunku przedpokoju. Nie spodziewałam się żadnych gości, a powrotu Sergio oczekiwałam dopiero gdzieś w okolicach późnego wieczora. Z radością więc powitałam osobę Daniego na progu mojego domu.

-Jest Sergio?- spytał, nie decydując się na żadne słowa wstępu. Zaprzeczyłam ruchem głowy i zaprowadziłam go do salonu. Był cały spięty i niezwykle poważny, co kompletnie oscylowało z jego wybuchowym temperamentem. Usiadłam naprzeciwko niego i obserwowałam jego nerwowe tiki: niekontrolowane podrygiwanie nogi, impulsywne ruchy dłoni. Czekałam na jego pierwsze słowo, czułam, że musiało stać się coś poważnego.

-Właściwie, dobrze, że go nie ma, chciałem porozmawiać z Tobą- powiedział i spojrzał na mnie, a ja zachęciłam go do kontynuacji skinieniem głowy. Milczał przez chwilę, by następnie na jednym wydechu wyrzucić z siebie- Musisz wrócić do Leo.

Zaśmiałam się. Najzwyczajniej w świecie się zaśmiałam. Początkowo przez myśl przebiegło mi, że Alves po prostu żartuje, ale po jego kamiennym wyrazie twarzy dotarło do mnie, że ani myśli strugać sobie ze mnie jakiekolwiek żarty.

-Dani, po co to wszystko było? Wszyscy zgodnie, wspólnymi siłami walczyliśmy o to, żebym była swobodnie z Sergio, zraniliśmy przy okazji naszego przyjaciela, po to tylko, żeby teraz tak po prostu to zniszczyć?- spytałam niedowierzającym tonem i wstałam z miejsca, by podejść do okna i otworzyć je na oścież.

-Byłem u niego, Ty nie wiesz w jakim on jest stanie- powiedział, a ja natychmiast odwróciłam głowę w jego kierunku- Jest w totalnej rozsypce, zaczał palić- spojrzałam na niego z przerażeniem- Wiesz jaki jestem, zwykle bagatelizuje takie jawne symptomy depresji, mówiąc, że  z czasem rana sama się zagoi, ale Angela…- urwał na chwilę, by przejechać otwartą dłonią po swojej twarzy i dać sobie czas do namysłu- Ja znam Leo. Nigdy nie widziałem go w takim stanie. To już nie są żarty, on traci formę, a sama doskonale wiesz, co to znaczy nie tylko dla nas, ale przede wszystkim dla niego- powiedział poważnie, a mnie po prostu zrobiło się słabo. Usiadłam na stoliku, koło którego stałam i utkwiłam pusty wzrok w ścianie naprzeciwko. W mojej głowie kłębiło się tyle myśli, że naprawdę nie wiedziałam, od czego powinnam na dobrą sprawę zacząć.

Dani chyba to zrozumiał, bo wstał i podszedł do mnie. Położył mi pokrzepiająco dłoń na ramieniu i lekko je ścisnął. Spojrzałam na niego nieprzytomnym wzrokiem, tak jakbym szukała w nim ratunku. Znalazłam jedynie smutek i głęboką konsternację. Zwiesiłam z rezygnacją głowę.

-Będę już leciał. Pewnie potrzebujesz czasu do namysłu. Pamiętaj, że na co byś się nie zdecydowała, będziemy z Tobą.

Połowicznie dotarł do mnie sens jego słów. Zwróciłam uwagę na jego nieobecność dopiero w chwili, gdy usłyszałam trzask zamykanych drzwi.

Kochałam tę grę. Zawsze uwielbiałam balansować na krawędzi, niepomna na żadne konsekwencje. Sęk tkwił jednak w tym, że ta gra zaczynała mnie powoli przerastać. Miałam podejmować decyzje, które ważyć miały o losach zupełnie nieobojętnych mi ludzi. Trzeba było zetrzeć kurz błędu i zakłamania i spojrzeć prawdzie głęboko w oczy. Wziąć los w swoje ręce, a przecież właśnie to było tak piekielnie trudne. Do tej pory ktoś zawsze skutecznie mnie w tym wyręczał, bezpiecznie prowadził za rękę, odgradzając mnie od tej namacalnej granicy błędu. Której paradoksalnie nie popełniłam.

Z drugiej strony przerażał mnie fakt, że ocalone życie może stać się Twoim własnym.

Nogi same zaprowadziły mnie do Ciebie.

~*~ 

-Przyszłaś się pokochać?- Alexis powitał mnie z tym swoim słodkim, niewinnym uśmiechem i leniwie oparł się  framugę drzwi- Dobrze trafiłaś, Thiago jest teraz z Katy i szczerze powiedziawszy czuję się trochę samotny.

Zmieszałam się i zaczęłam nerwowo poprawiać swoją fryzurę. Chyba to zauważył, bo roześmiał się beztrosko.

-Chciałam porozmawiać…- zaczęłam niemrawo- Ale skoro, wolisz w ten sposób, to po prostu sobie pójdę- powiedziałam szybko, starając się na niego nie patrzeć i szybko zawróciłam, starając się za wszelką cenę ukryć swoje zażenowanie. Od początku wiedziałam, że to zły pomysł. W sumie, to nie wiedziałam, działałam cholernie impulsywnie.

W ostatniej chwili zatrzymał mnie i złapał za rękę. Obdarzył mnie łagodnym, przepraszającym uśmiechem i wolną ręką wskazał na wnętrze domu.

-Przepraszam, żartowałem tylko. Nie bądź taka spięta. Wchodź- wytłumaczył się i przepuścił mnie w drzwiach.

-Mam to- powiedziałam z niemrawym uśmiechem i wyciągnęłam z torebki flaszkę wódki. Zagwizdał z uznaniem- Pomyślałam, że tak mi będzie łatwiej- wzruszyłam ramionami i udałam się za nim do jego pokoju.

-Chyba raczej mi będzie łatwiej- wtrącił ze śmiechem i położył się na łóżku, wskazując mi miejsce obok siebie. Dalej czułam się w jego towarzystwie dość nieswojo, rzekłabym, że raczej dosadnie skrępowana. Przysiadłam na brzegu łóżka i utkwiłam wzrok w swoich splecionych ze sobą dłoniach.

-Rozluźnij się- powiedział swobodnie, masując moje ramiona.

-Nie mogę. Mam wrócić do Leo- powiedziałam naprędce, chcąc to z siebie jak najszybciej wydusić.

-No to może jednak już się napijmy.

__________________________________________

Rozdział w kompletnie innym stylu, ale przecież życie Alexisa i Angeli to nie może być wieczna komedia. ;)

Jak na ironię, gdy nie mam już określonego terminu dodawania rozdziałów, pojawił się on zdecydowanie szybciej, aniżeli wtedy, gdy taki termin istniał. I po raz kolejny wychodzi ze mnie moja przewrotna natura. Ale nie obiecuję wcale, że kolejny rozdział pojawi się równie szybko. Po ostatnim czwartkowym koncercie Pokahontaz kaca leczyłam przez okrągłe dwa dni, co nigdy mi się nie zdarzało. Więc... same rozumiecie. Z moim ogarnięciem coraz gorzej, a mi - chyba to już nawet przestało przeszkadzać. ;) Pozdrawiam. ;*

PS. Grande Zlatan Ibrahimovic! Z dnia na dzień kocham tego człowieka i podziwiam za grę coraz bardziej!