II seria - rozdział czwarty.

-Naprawdę nie musiałeś!- wykrzyknęłam ze śmiechem na widok Sergio, który pojawił się w progu naszego domu z wielkim bukietem kwiatów. Stało się to swojego rodzaju rytuałem, już od dwóch tygodni Busquets niemalże codziennie zjawiał się w mieszkaniu z drobnym prezentem. Rozumiałam, że w ten sposób chciał mi zrekompensować krzywdę, jaką mi wyrządził, podejmując bez porozumienia ze mną decyzję o powiadomieniu Leo o naszym romansie. Nie odpowiedział, tylko bez słowa podszedł do mnie i całując mnie w policzek wręczył mi do ręki wiązankę.

-Musiałem- odpowiedział, gdy już usiadł na kanapie i czekał, aż znajdę się obok niego, jak już umieszczę kwiaty w wazonie. Ustawiłam je obok pozostałych bukietów znajdujących się na półce i uśmiechnęłam się nieznacznie- Nie robię tego w ramach przeprosin, a raczej podzięki, że zdecydowałaś się jednak mi wybaczyć.

-Po prostu przestańmy już do tego wracać- zbagatelizowałam sprawę, gdy już znalazłam się obok niego i postawiłam przed nim uprzednio przygotowany przeze mnie obiad- Jak trening?- spytałam. Przechylił głowę najpierw w jeden bok, a potem drugi. Zmarszczył czoło.

-W porządku. Tylko, że Leo przestał przychodzić na treningi. Nie było go już drugi raz- wyjaśnił, a ja po raz kolejny w tym tygodniu porządnie się zmartwiłam. Zachowanie Messiego na początku było normalne, ale po pewnym czasie zaczęło zakrawać o lekką przesadę. On, jako lider drużyny i pełen profesjonalista nigdy nie pozwalał sobie na tego rodzaju, dość dziecinne wybryki. Sergio spojrzał na mnie i chyba musiał zaniepokoić się moim milczeniem i zadumanym wyrazem twarzy, bo szybko dodał- To nie Twoja wina. Nie obarczaj się tym- pogłaskał mnie po ramieniu w geście pocieszenia.

-Wiem, wiem- odparłam w roztargnieniu, uśmiechając się po chwili. Pomocnik wyraźnie się rozpogodził i na powrót zajął się swoim obiadem- Myślałam o tym, czy nie wybrać się dziś do kina? Teraz, kiedy już możemy pojawiać się publicznie- powiedziałam, zagłębiając się w ulotce z najnowszymi propozycjami kinowymi. Busquets obrzucił mnie przepraszającym spojrzeniem.

-Dziś nie mogę, przepraszam. Mamy jakąś kampanię reklamową. Poza tym jutro mam bardzo ciężki, wymagający trening. Pep wariuje, bo niedługo czeka nas spotkanie z Valencią- odpowiedział szybko, nie spuszczając ze mnie strapionego spojrzenia.

-Nie tłumacz się- uśmiechnęłam się, odkładając ulotkę na blat stołu- Jeszcze to odrobimy, przecież mamy przed sobą tyle czasu.

~*~

Był wściekły. Na siebie, na Angelę, na całą tę chorą sytuację, która pomimo upływu czasu dalej nie dawała mu upragnionego spokoju. Spodziewał się, że kiedy ona podejmie już decyzję o powrocie do Busquetsa wszystko wróci na swoje miejsce, a tymczasem było jeszcze gorzej. Co prawda, rzadko zdarzało mu się dostawać kosza, więc brał to przede wszystkim na karb tego. Miało to jednak też swoje dobre strony, bo starał się wyładowywać swoją złość podczas treningów i meczy, co przenosiło oczekiwany przez niego rezultat. Był coraz lepszy. Ze złością spojrzał na Thiago, który usiadł obok niego z rozbawioną miną.

-W alkoholu smutku nie utopisz- powiedział roztropnie, wskazując na puszkę, która znajdowała się w dłoni Alexisa- Ani w kolejnych laskach. Ta która była tu dziś w nocy, która to już w tym tygodniu?- zapytał ironicznie, zabierając napastnikowi z dłoni piwo i bezceremonialnie się nim racząc.

-Ty jadąc na dwóch frontach też daleko nie zajdziesz. Przecież to normalne, że w końcu wszystko się wyda- odpowiedział mu ze złością i wyrwał mu puszkę z ręki- Masz swoje w lodówce, od mojego się odpierdol.

-Nie wyda się- odpowiedział pewnie Thiago i udał się w kierunku kuchni. Po chwili wrócił z własną porcją alkoholu- Nie jestem nowicjuszem. To nie pierwsza moja taka sytuacja.

-Ale chyba pierwsza taka długoterminowa- zauważył z ironią Alexis i z zadowoleniem stwierdził, że pewność siebie, jaka malowała się na twarzy pomocnika, sukcesywnie znika. Najwyraźniej uznał, że najlepiej dla jego reputacji będzie, gdy po prostu nie uraczy Chilijczyka żadną odpowiedzią.

-Nie zmieniaj tematu. Myślę, że po prostu powinieneś…- zaczął Alcantara, ale wzburzony Sanchez natychmiast mu przerwał, zrywając się z miejsca i przewracając jednocześnie puszkę stojącą niewinnie na stole.

-Nie czuję nic do niej, rozumiesz?!- wykrzyknął z pasją i dysząc ciężko usiadł z powrotem- Poza tym wycofuję się z tego durnego zakładu- dodał ze złością i podniósł pustą już niemalże puszkę. Zaklął głośno- Dos Santos, przynieś ścierkę!

-Nie o to mi chodziło- odparł rozbawiony Thiago. Ze śmiechu aż klepnął się w udo. Gdy już się trochę uspokoił powiedział- Chodziło mi o to, że powinieneś sobie kogoś znaleźć. Może wtedy o niej zapomnisz.

-Nie muszę o nikim zapominać!- krzyknął Alexis, miażdżąc przyjaciela wzrokiem. Pomocnik uniósł tylko ręce na wysokość ramion w obronnym geście.

-Dobrze, nie denerwuj się tak. Zrozumiałem- odrzekł, nie kryjąc wcale rozbawienia- A co do zakładu. Znudziło Ci się, czy po prostu serce Ci zmiękło?- zapytał, wpatrując się z uśmiechem w Chilijczyka.

-Srękło, nie zmiękło. Mi nic nigdy nie mięknie- pierwszy raz podczas tej rozmowy szczerze się zaśmiał- Znudziło mi się, poza tym ona mi się wcale nie podoba. Chodziło tylko o Messiego, a skoro już z nim nie jest, to przecież nie ma to najmniejszego sensu- odpowiedział, aż nazbyt lekceważącym tonem. Machnął beztrosko ręką i z podzięką przyjął piwo zaoferowane mu przez Thiago- Poza tym, żebyś wiedział, że sobie kogoś znajdę. Do której zadzwonić?- spytał, wyciągając z kieszeni telefon i prezentując przyjacielowi listę kontaktów.

-Alexis, wiesz, że mi nie chodzi o to, żebyś mi coś udowadniał…- zaczął, ale Chilijczyk ze zniecierpliwieniem mu przerwał.

-Do której zadzwonić?

~*~

Pogoda na trening była wręcz wyśmienita. Słońce nie przygrzewało zbyt mocno, a delikatny wiatr miał przyjemnie chłodzić ich skórę. Był to ostatni trening przed dość ciężkim, czekającym ich jutro meczem z Valencią. Standardowo nikt nie brał sobie tego do serca. Beztroskość była przecież cechą przeważającą wśród zawodników FC Barcelony.

-Keita, podejdź tu na chwilę!- wrzasnął entuzjastycznie Iniesta, przywołując go ruchem dłoni. Seydou, ociężale, człapiąc powoli, w końcu się przy nim znalazł- Puyol, zobacz różnicę. Już prawie nic nie mam w sobie z Murzyna!- krzyknął radośnie, na co czarnoskóry pomocnik po raz kolejny tylko wzniósł ręce do nieba na znak niemego wzburzenia i oddalił się jak najdalej od Andresa.

-Fabregas, wstawaj. Pep zaraz przyjdzie- powiedział Alves, kopiąc leżącego na ziemi Cesca. Ten jedynie mruknął ze złością i przewrócił się na bok- Wciąż odchorowujesz to, co wtedy łyknąłeś?- odpowiedział mu niemrawy pomruk pomocnika.

-Nie spałem przez trzy doby. Trzy! A nogi napierdzielały mnie, jakbym zaliczył pięćdziesiąt osiem gleb- wyjęczał, zasłaniając rękoma uszy, by uniknąć tym samym zewsząd dobiegającego hałasu.

-Bo faktycznie wyjebałeś się pięćdziesiąt osiem razy- odparł rozbawiony Dani, nie przestając go kopać, co Cesc starał się nieustannie ignorować- Masz szczęście, że testy zrobili nam dopiero wczoraj.

-Fabregas, ptak Cię obsrał- stwierdził rzeczowo Iniesta, na co Fabs zerwał się z histerycznym piskiem. Okręcił się kilka razy w miejscu, oglądając każdy skrawek swojego ciała i macając się po włosach. Stanął w miejscu i uspokoił się dopiero wtedy, gdy należycie upewnił się, że nigdzie nie ma ani śladu brudu. Utkwił pytające spojrzenie w Andresie.

-Podziałało, wstałeś- wyjaśnił krótko, wzruszając ramionami. Po chwili pobiegł radośnie za Keitą, a Cesc, głośno zawodząc, rzucił się z powrotem na murawę. Musiał jednak stwierdzić, że było to kolosalnym błędem, bo od siły uderzenia okropnie bolały go plecy.

-Dobra, chłopaki. Zbierać się, zaczynamy trening. Na początek… zaraz, gdzie jest Leo?- spytał zdezorientowany Pep, drapiąc się po głowie. Odpowiedziało mu głuche milczenie. Spojrzał na swoich zawodników wyraźnie poirytowany- Czy ktoś będzie na tyle łaskawy, żeby poinformować mnie, co się z nim dzieje? Nie pojawia się na kolejnym już treningu, zawala mecze, nie strzela. Nie mogę tego tolerować. Odpowie mi ktoś w końcu?!- krzyknął zdenerwowany, pochylając się ze złością do przodu. Nikt nie raczył odpowiedzieć, Puyol nawet zaczął nieśmiało kręcić stopą, absorbując tym całą swoją uwagę. Guardiola tylko złapał się za głowę w geście totalnej bezradności.

-Mister- zaczął zakłopotany Xavi, a trener utkwił w nim swój wzrok, niczym w ostatniej desce ratunku- Ja też chciałbym poprosić o kilka dni przerwy- powiedział powoli, na co Pep tylko odwrócił się do niego tyłem, spacerując nerwowo.

-Wiem, że masz kłopoty osobiste. Rozumiem, że nie możesz pozbierać się po tym, jak zostawiła Cię dziewczyna, ale Xavi… Myślałem, że jesteś profesjonalistą! Jesteś mózgiem tej drużyny, zawsze mogłem na Ciebie liczyć!- wykrzyknął bezsilnie, siadając na jednej ze znajdujących się w pobliżu piłek. Thiago zmarszczył brwi, głęboko zadumany. Doskonale zdawał sobie sprawę, że po części jest to przecież jego winą.

-Pep… Chciałbym, ale zmagam się z drobnym bólem- trener uniósł głowę, wpatrując się w niego z szeroko otwartymi oczami. Można w nich było zauważyć wyraźne niedowierzanie w zaistniałą sytuację.

-Byłeś z tym u lekarza?- spytał, przewidując z góry, jaka będzie odpowiedź.

-Nie…- Hernandez zwiesił głowę i nic więcej już nie powiedział. Guardiola westchnął głęboko.

-Dobrze, na chwilę obecną zamiast Ciebie zagra Thiago- rzekł z rezygnacją, przymykając oczy. Jego słowa sprawiły, że Alcantara poczuł się jeszcze gorzej. Wtedy rozległ się śmiech. Fabregas z Pedro, którzy wykazywali niesamowicie małe zainteresowanie dość dramatyczną rozmową, postanowili pobawić się piłką, skutkiem czego odbiła się ona w końcu od głowy Pepa, który ze zdezorientowaną miną spadł z tej, na której siedział. W tempie błyskawicznym wstał, oceniając jednym spojrzeniem ile osób widziało jego upadek. Po chwili musiał stwierdzić, że wszyscy zataczają się ze śmiechu, więc zapewne nie umknęło to nikomu, więc tylko uśmiechnął się i otrzepał dres z trawy.

-Powinienem was wszystkich pozabijać- powiedział, kręcąc z politowaniem głową- Zaradźcie tylko sytuacji z Messim. Chcę go jutro widzieć na meczu. A teraz do roboty.

~*~

-Co to za hałas?- spytał zdegustowany Dos Santos Thiago, który właśnie znajdował się w kuchni i usiłował zjeść kolację. Nie odpowiedział, tylko zaśmiał się, krztusząc się kanapką, którą jadł. Odkaszlnął kilka razy i z pomocą Jonatana odzyskał umiejętność mówienia.

-Nie domyśliłeś się? Alexis się pociesza i zabawia się z kolejną dziewczyną. Zakład, że tym razem nie wytrzyma dłużej niż piętnaście minut?- spytał, wyciągając rękę do kolegi. Ten spojrzał na niego nieufnie, ale uścisnął jego dłoń.

-O co?

-O dwudziestaka. Są tam już  od…- spojrzał na zegarek- Dwóch minut, więc zostało im jeszcze jakieś trzynaście. Dalej się łudzisz, że mu wyjdzie?- zainteresował się, spoglądając z ciekawością na Meksykanina.

-Nie wiem- ten tylko odpowiedział z wahaniem, przechylając głowę w bok w głębokiej zadumie- Chyba nawet na swój sposób mu zazdroszczę- wyznał, spuszczając głowę i ze średnim zainteresowaniem wpatrując się w swoje buty. Thiago spojrzał na niego z politowaniem  i poklepał go w iście kondolencyjnym geście po plecach.

-Nie martw się, też w końcu zaliczysz. Oho, wychodzą. Wygrałem!- powiedział, zacierając z zadowoleniem ręce- Pobił samego siebie, nie dobił nawet do dziesięciu minut. Pewnie nawet nie zdążyli się rozebrać, jak zrezygnował- zaśmiał się beztrosko, sięgając po sok z lodówki. Po chwili, gdy usiadł już na powrót przy stole, usłyszeli trzask głośno zamykanych drzwi i w kuchni pojawił się Alexis. Na samym wstępie obrzucił przyjaciół morderczym spojrzeniem. Dos Santos już wyciągał portfel z kieszeni.

-Czego się gapicie?- warknął Sanchez, wyciągając sobie piwo.

-Wcale się nie gapimy- odpowiedział Thiago, z trudem powstrzymując donośne parsknięcie śmiechem. Zajął się z nadmierną uwagą swoją kolejną kanapką.

-No i dobrze- odpowiedział Alexis, odwracając się do nich tyłem w celu znalezienia w szufladzie otwieracza- Kurwa, śmiejecie się ze mnie!- wykrzyknął ze złością, odwracając się nagle. Jonatanowi wypadł portfel z ręki i w trybie natychmiastowym zanurkował po niego pod stół. Można było usłyszeć, jak cicho parska pod nim śmiechem.

-Nie śmiejemy się- odparł spokojnie Alcantara, za wszelką cenę starając się zachować spokój. Niestety coraz ciężej było mu to zrealizować, pod protektoratem morderczego spojrzenia Chilijczyka. Dos Santos wychynął spod stołu.

-Po prostu muszę teraz wyjść, jasne? To, że kazałem jej wyjść, nie ma nic wspólnego… - tłumaczył się nieporadnie- To nie wasza sprawa!- wrzasnął nagle i wyraźnie nosił się z zamiarem wyjścia.

-Spoko- powiedział opanowany Thiago, nie spuszczając z niego spojrzenia. Alexis tylko warknął ze złością i skierował swoje kroki do salonu. Gdy już zniknął z zasięgu wzroku, pomocnik powiedział:

-Wygrałem, dawaj dwudziestaka.

-Kurwa mać, słyszałem!- dobiegł ich wściekły głos z salonu.

_____________________________

No dobra, nie będę teraz czarować i opowiadać bajek o tym, jak strasznie mi przykro, że rozdział nie pojawił się we wcześniej ustalonym terminie. Nie będę, bo najzwyczajniej w świecie o tym opowiadaniu zapominam i zmuszam się całą siłą woli, by raz na te marne dwa tygodnie tu wejść i nadrobić zaległości. Nie zrozumcie mnie źle, kocham to opowiadanie całym sercem. Nie zamierzam też porzucać pisania, bo kocham to robić, a w zanadrzu mam jeszcze jeden projekt, którego co prawda mam zaledwie szkielet, ale niewykluczone, że w najbliższym czasie zacznę go zamieszczać. Po prostu... Najpierw pochłonęły mnie wakacje, potem wakacje po wakacjach, a do tego doszła jeszcze ta cholerna uczelnia (+ moje zamiłowanie do picia i imprezowania).

Zatem, nie chodzi mi o to, że chcę odejść. Chodzi mi raczej o to, że chcę z siebie ściągnąć jakieś brzemię. Tak więc - nie mam żadnego określonego terminu, kolejny rozdział pojawi się wtedy, kiedy się pojawi. Uff, od razu lepiej. ;)

Ahh, pomiędzy tymi panami toczy się istna batalia. :D <3