II seria - rozdział 3.

Rozczarowanie, jakie odmalowało się na Twojej twarzy było tak widoczne, że początkowo zrobiło mi się wręcz głupio. Szybko jednak  odzyskałam animusz, zdając sobie sprawę, że podjęłam chyba najlepszą z możliwych decyzji. Gdybyśmy pozwolili się ponieść emocjom i od początku dali upust swoim pragnieniom, spaliłoby na panewce wszystko, co udało nam się potem, z niemałym trudem zresztą, wypracować. Nie poszło to jednak na marne. Ten, paradoksalnie, niewinnie-szaleńczy błysk, zadomowił się w mojej pamięci na długo. Towarzyszył mi w każdej sekundzie mojego życia, przypominał o sobie w najmniej spodziewanych przeze mnie momentach, chcąc uświadomić mi, jak wiele straciłam. Czy też jak wiele stracić mogłam.

-Masz rację- powiedział po długiej chwili, opierając swoją głowę na moim ramieniu. Choć zdawałam sobie sprawę, że w naszym przypadku jest to jak najbardziej niestosowne, a tym bardziej niewskazane, nie odepchnęłam go. Przyglądałam się jego twarzy, gdy powoli przymknął powieki i odetchnął głęboko. Więc nie tylko mnie ten niedoszły pocałunek tak dużo kosztował.

-Tu jesteście!- usłyszałam czyjś nadpobudliwy krzyk. Nad nami stał Fabregas- Widzę, że sprzątnąłeś mi Angelę sprzed nosa, ale nie mam Ci tego za złe. Pięknie razem wyglądacie!- wykrzyknął i chyżo wskoczył na stolik znajdujący się naprzeciwko nas. Alexis ze zdumieniem uniósł głowę z mojego ramienia.

-On tak zawsze?- zapytał rozbawiony, wskazując głową na Cesca, który właśnie dumnie prezentował nam taniec kozaka.

-Właśnie nie i to mnie martwi najbardziej- odpowiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać śmiechu, gdy zaplątał się o własne nogi i z głośnym hukiem upadł na deski balkonu. Nie zmieniając swojej pozycji siedział dzielnie i lustrował po kolei wzrokiem każdego z nas, łącznie z Danim, który właśnie się tu pojawił, jakby chciał się upewnić, czy na pewno wszyscy jego upadek zauważyli. Najwyraźniej uznał, że nie umknął on uwadze nikomu, bo zdecydował się wstać i przemówić radosnym tonem.

-Nigdy nie pójdę spać. Życie jest na to za piękne- wyrecytował szybko i wyjął ze swojej kieszeni gumy, po czym wpakował sobie całą ich zawartość do buzi. Mlasnął z zadowoleniem.

-Kurwa mać, Fabregas, znowu?- spytałam rozpaczliwie, na co Cesc wzruszył tylko lekceważąco ramionami i klepnął przechodzącą obok dziewczynę prosto, z całej siły w tyłek. Zaniósł się śmiechem i  schował za Danim. Laska okręciła się na pięcie i z całej siły przyłożyła Alvesowi w twarz, na co Fabs, z prędkością, której nie powstydziłby się sam Diabeł Tasmański, zbiegł z miejsca wypadku.

-Naćpał się?- spytał mnie Alexis, ze śmiechem obserwując, jak Dani w trybie natychmiastowym obrócił sytuację na swoją korzyść i uprzednio atakująca go dziewczyna, teraz obcałowywała go w bolący policzek.

-Skąd wiesz?- spytałam niezbyt przytomnie pod wpływem jego dotyku. Trzymał dłoń na moim kolanie.

-Pochodzę z takiego regionu, że nie takie rzeczy się w życiu robiło- odpowiedział i znów utkwił we mnie swój śliczny wzrok. Jak Boga kocham, zaraz nie wytrzymam i po prostu się na niego rzucę…

Właśnie wtedy doszły nas jakieś krzyki.

~*~

Nie po raz pierwszy w swojej karierze zostaliśmy bezceremonialnie wyrzuceni z klubu. Okazało się, że owa urocza, czarnoskóra barmanka, którą rwał Iniesta była dziewczyną byczego bramkarza, skutkiem czego, niemalże wywaleni za chabety, zostaliśmy z kwitkiem odprawieni za drzwi. Nie popsuło nam to bynajmniej humoru. Na baranach u Alexisa wesoło machałam nogami, utrudniając mu tym samym swobodne chodzenie. Poklepał mnie karcąco po łydkach, na co tylko wesoło się roześmiałam.

Znów zdecydowaliśmy się na spacer. Paradowaliśmy środkiem ulicy, zważywszy na fakt, że była ona zupełnie pusta. Korowód prowadził Alves, który żywiołowo wymachiwał butelką, raz po raz się oblewając. Iniesta z kolei podnosił z ziemi każdy patyk, który napotykał po drodze i rzucał nim przed siebie. Pech chciał, że trafił jakiegoś pana prosto w głowę.

-Uważaj jak chodzisz, ośla dupo- ofuknął bogu ducha winnego człowieka, który w popłochu uciekł, znikając w ciemności.

-Weź mnie też na barana- usłyszałam błagalny ton Katy, która znajdowała się wraz z Thiago w delikatnym od nas oddaleniu. Odwróciłam z zainteresowaniem głowę. Pisnęła z radości, gdy spełnił jej życzenie.

-Rzuć jeszcze raz- poprosił Fabregas, wręczając Andresowi patyk, który odbił się od głowy przechodzącego tu niedawno pana. Wykonał jego prośbę, a Cesc jak na aport puścił się w szaleńczą pogoń za kawałkiem drewna. Dobrze, przynamniej do rana się wyszaleje.

-Nie mam siły iść dalej- oznajmił nagle, niesamowicie bełkocząc Alves- Usiądźmy gdzieś. Myślę, że to doskonałe miejsce- powiedział, wskazując na krawężnik, na którym aktualnie stał. Jak gdyby nigdy nic, bez sił, po prostu na niego opadł i położył się na chodniku. Z sobie tylko wiadomego powodu nagle stwierdził, że butelka niesamowicie mu przeszkadza i rzucił nią na oślep, w bliżej nieokreślonym kierunku. Do naszych uszu dobiegł dźwięk tłuczonego szkła. Zignorował to wspaniałomyślnie.

-Przykro mi Angela, że trafiasz na takich skurwysynów- ubolewał, kładąc dłoń na swoim czole- Najpierw Messi, teraz Busquets. Nie myślałaś może o Alexisie?- spytał, a mnie momentalnie zrobiło się gorąco i bynajmniej nie z powodu temperatury, która szczerze powiedziawszy, była dość niska. Postanowiłam zlekceważyć jego pytanie, jak też i głowę Alexisa, która nagle spoczęła na moich kolanach. Odszukałam wzrokiem Katy. Stała oparta o ścianę i najzwyczajniej w świecie całowała się z Thiago. Miała szczęście, że wszyscy byli na tyle pijani, że nie zwrócili na to nawet najmniejszej uwagi.

-Spójrzcie, tu jest jakaś torba!- wykrzyknął entuzjastycznie Fabregas i w podskokach udał się w jej kierunku. Przez chwilę przyglądał się jej w głębokim skupieniu, aż nagle postanowił ją uraczyć kopniakiem. Nic się nie wydarzyło, ale nagle cichą ulicę przeciął głośny wrzask.

-Kurwa mać, to był jakiś żul, wiejemy, goni mnie!- wykrzyknął przerażony i puścił się biegiem przed siebie. Szybko poszliśmy w jego ślady. Zatrzymaliśmy się za najbliższym rogiem. Ze śmiechu aż bolał mnie brzuch. Kochałam ich. 

-Wrzaski o tej porze? Chyba musimy sobie poważnie porozmawiać- dobiegł nas z ciemności jakiś głos. Spodziewałam się najgorszego i moje obawy jednym zdaniem potwierdził Iniesta.

-A idź Ty, stara kurwo- odrzekł z typowym dla siebie ignoranckim tonem i lekceważąco machnął ręką w kierunku nieznajomego. Chciał go wyminąć, ale został skutecznie jednym ruchem unieruchomiony. Dostrzegłam samochód. Radiowóz. Policyjny. Cholera.

-Hola, hola, panowie- wybełkotał Alves, unosząc ręce na poziomie ramion w obronnym geście. Podszedł do samochodu i nonszalancko się o niego oparł, krzyżując ręce na piersi z poważną miną- Wszyscy doskonale wiemy, jak damy radę to załatwić. Parę autografów i po sprawie. Mają panowie długopis?- spytał ważnym tonem, z zaciekawieniem rozglądając się po obecnych.

-Zapraszamy do samochodu- doszedł nas stanowczy głos funkcjonariusza.

~*~

-Pierwszy raz jestem w areszcie- jęknęłam, opadając na dość niewygodne łóżko, które mi tu zaoferowano. Czułam się źle, dopadał mnie kac, rozmazał mi się makijaż, a sukienka była cholernie niewygodna. Z radością przystałam na propozycję Alexisa, który zaproponował mi swoją koszulkę. Bezceremonialnie się przy wszystkich przebrałam i wpakowałam do jego łóżka. Moje zachowanie trochę mnie przerażało, ale w obecnej chwili nie stać mnie było na żadne twórcze myślenie. Oparłam głowę na jego klatce piersiowej, a on otoczył mnie ramieniem.

-Ja nie pierwszy raz- zaśmiał się, na co z zainteresowaniem uniosłam głowę, patrząc mu w oczy- Nie pytaj. Śpij, śpij- polecił, głaszcząc mnie po głowie. Posłusznie wykonałam jego polecenie.

-Fabregas zwiał, nie?- Alexis mruknął twierdząco- Cwaniak.

Tak było mi cholernie dobrze. Wszyscy niemalże od razu zasnęli. Nikogo, nawet w najmniejszym stopniu nie zdziwił fakt, że Katy, wraz z Thiago śpią razem. Alves zasnął jak niemowlę, wydawać by się mogło, że jest niemalże zadowolony z takiego obrotu spraw. Areszt nie areszt, w końcu znalazł się w upragnionym łóżku. W jego nogach spał Iniesta pochrapując cicho. Nikt nie zwracał na nas uwagi. Ja też starałam się konsekwentnie ignorować fakt, że pod wpływem jego delikatnego dotyku na moich plecach, niemalże się rozpływam. Ani śniło mi się w tym momencie zasnąć.

-Co ja teraz ze sobą zrobię?- szepnęłam, przytulając się do niego jeszcze bardziej.

-Przecież wiesz, że Alves Ci pomoże.

-Nie o to mi chodzi. Nie mogę przez cały czas żyć na jego kredycie. A do starej pracy nie wrócę- powiedziałam i musiałam przyznać, że tego byłam w zupełności pewna. Ciężko co prawda byłoby mi znaleźć coś innego, kompetencji nie miałam przecież praktycznie żadnych. Ale teraz, gdy w swoim życiu zdążyłam już w jakimś stopniu zasmakować jakiegoś prestiżu, absolutnie nie chciałam do tego wracać.

-Na to Ci nie pozwolę- odpowiedział stanowczo Alexis, ściskając mnie jeszcze mocniej w talii- Wiesz, że zawsze możesz liczyć na mnie- oznajmił nagle, całując mnie w głowę.

Nie wiedziałam. Nie byłam z jego strony pewna kompletnie niczego. Wiedziałam tylko, że ta słodka niepewność fascynowała mnie coraz bardziej i uzależniała od niego, z dnia na dzień. Coraz częściej poddawałam w wątpliwość fakt, że jest to faktycznie ulotne.

-Jak to robisz…- zaczęłam powoli, ważąc każde słowo- Że kiedy jestem w Twoich ramionach mam wrażenie, że zupełnie nic mi nie grozi?

Nie odpowiedział.

~*~

Obudziło mnie szturchanie w ramię. Nieprzyjemne szturchanie. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wokół mnie panuje drażniący moje uszy hałas. Otworzyłam leniwie oczy i poczułam jak nieczułe na mojego kaca słońce, z premedytacją na chwilę mnie oślepia.

-Ktoś wpłacił za was kaucję. Wstawać.

Posłusznie zrobiłam to, o co mnie poproszono. Poleciłam wszystkim natychmiast się odwrócić i przebrałam się z powrotem w swoją sukienkę, oddając koszulkę Alexisowi. Nie ukrywam, że miałam przemożną ochotę ją sobie zatrzymać. Nie da się opisać tego, jak wielkie przeżyłam zaskoczenie, gdy przed komisariatem ujrzałam wóz Sergio. Spojrzałam przelotnie na Sancheza. Skrzywił się nieznacznie.

-Jesteście idiotami- powiedział ze śmiechem Busquets, ściskając każdemu rękę na powitanie. Wspaniałomyślnie zignorował fakt, że każdy po kolei patrzył na niego jawnie spod byka- Zamówiłem wam taksówki- zwrócił się do wszystkich, a na koniec utkwił swój wzrok we mnie- My chyba musimy porozmawiać.

Nie patrzyłam na niego. Skrzyżowałam swój wzrok ze wzrokiem Katy, która przecząco pokręciła głową, po czym zaczęła intensywnie wpatrywać się w krawężnik znajdujący się przed nią. Miałam ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Zbyt mało czasu. Starając się nie patrzeć na Alexisa, skinęłam głową.

-Dziękuję, za wszystko- zwróciłam się do chłopaków z niemrawym uśmiechem, zamykając za sobą drzwi samochodu. Przez szybę dostrzegłam, jak każdy z nich daje mi jawny znak, żebym tego nie robiła. Sergio usiadł za kierownicą i po chwili ruszyliśmy z podjazdu. Z uporem maniaka wpatrywałam się w każdy mijany przez nas budynek, starając się swoje myśli zająć czymś innym, niż uporczywym analizowaniem zaistniałej sytuacji. Ciszę postanowił przerwać Busquets.

-Przyznasz, że to nie było zbyt mądre- prychnęłam cicho ze złością. Zlekceważył to- Wróć do domu- dodał już łagodniejszym tonem. Stanęliśmy na światłach. Położył delikatnie, tak jakby nie chciał mnie przestraszyć, dłoń na moim kolanie. Spojrzałam na niego- Kochamy się. Daj nam jeszcze jedną szansę.

___________________________________ 

Po prostu muszę się z wami podzielić paroma gifami mojego aktualnego obiektu westchnień. :D

Yep, my body is ready. <3