II seria - Rozdział 2.

-Co zrobiłem nie tak?- zapytał po raz kolejny Xavi, chowając bezradnie twarz w dłoniach. Z ust jego towarzyszy wydobył się przeciągły jęk. Zapowiadało się na to, że pomocnik dalej ma ochotę drążyć swój ulubiony ostatnimi czasy temat.

-Powtarzam Ci po raz pięćdziesiąty, ale jak będzie trzeba powtórzę to następne pięćdziesiąt razy- zirytował się Alves i ukucnął naprzeciwko Hernandeza, chcąc odjąć ręce od jego twarzy. Po chwili skapitulował- Ignorowałeś ją!

-Jak możesz ją bronić?- spytał z niedowierzaniem, zrywając się z miejsca i chodząc nerwowo po pokoju.

-A jak tu jej nie bronić? Nie okazywałeś jej nawet najmniejszego zainteresowania. Bardziej interesowało Cię to, co się działo pomiędzy Angelą a Sergio niż to, że z dnia na dzień oddalasz się od swojej dziewczyny- wytłumaczył mu cierpliwie Pedro, nie odrywając wzroku od laptopa- Skoro już tak bezcelowo chodzisz to dawaj, trzeba wspomóc Songo- powiedział entuzjastycznie, przybierając bojową pozę.

Xavi, od chwili, gdy zatrzymał się gwałtownie, jakby wpadł na niewidzialną przeszkodę, stał oniemiały, nie będąc w stanie wydusić z siebie jakiegokolwiek słowa.

-Co się dziwisz, Sherlocku?- spytał ironicznie Alves, klepiąc go po ramieniu- Nie tylko Ty tu jesteś taki bystry, wszyscy wiedzieliśmy- wyjaśnił ze śmiechem i spojrzał wyczekująco na okno. Iniesta nie spuszczał z niego śmiertelnie obrażonego spojrzenia.

-Pomagaliście im?! Pomagaliście im w tych ich schadzkach?- spytał z nieprzytomnym wyrazem twarzy- Zaraz, to wy!- wrzasnął, jakby nagle coś go olśniło. Każdy zgromadzony zaczął z wyuczonym zainteresowaniem rozglądać się po pokoju, jakby nagle zobaczył w nim coś interesującego. Puyol nawet zagwizdał- Ty specjalnie spadłeś ze schodów, żeby odciągnąć moją uwagę od nich- zwrócił się do Pedro, który nie zwrócił na to szczególnej uwagi- A Ty dzwoniłeś do mnie, żeby mnie wywabić z domu Sergio, bo ona tam była- wrzasnął jeszcze głośniej, uderzając się z otwartej ręki w czoło. Z szeroko otwartymi oczami opadł na kanapę, wpatrując się w ścianę nieobecnym wzrokiem.

-Dobra, dobra- zbagatelizował sprawę Alves, ignorująco machając ręką- Teraz to już jest nieistotne. Dziś sprawa powinna już mieć swój finisz, więc po prostu chciałem, żebyś wiedział- powiedział na jednym wydechu, z radością obracając się w kierunku okna, z którego dobiegł ich dźwięk nadjeżdżającej furgonetki.

-No chyba nie będziesz kazał nam na to patrzeć?- spytał z rezygnacją Puyol.

-Co? Nie, to nie jest żadna babka- rzucił przelotne spojrzenie w kierunku Iniesty- To do Ciebie, otwórz drzwi- Iniesta utkwił w nim swój podejrzliwy wzrok.

-Dlaczego ktoś do mnie miałby przychodzić do Ciebie?

-Oj już przestań mnie wkurwiać i po prostu idź otwórz- zniecierpliwił się Alves i pociągnął zdezorientowanego pomocnika za rękaw do góry. Krzyknął oburzony, ale ostatecznie zrobił to, o co go poproszono. Po chwili pojawił się w salonie ponownie, z radosnym uśmiechem na twarzy. W ręku ściskał nowiutkie balsamy.

~*~

Na nic nie miał w owej chwili ochoty tak bardzo, jak na browara, który właśnie grzecznie chłodził się dla niego w lodówce. Z tą wyłącznością mógł chyba jednak trochę polemizować. Na Angelę też miałby ochotę. Dodatkowo szło mu całkiem nieźle, a to dopiero początek.

-Stary, ona rozpływa się na Twój widok, jak to zrobiłeś?- w salonie pojawił się Thiago, również z puszką piwa w ręku. Usiadł obok Alexisa.

-A Ty skąd wiesz, skoro miałeś wczoraj inne zajęcia?- odparł Chilijczyk, posyłając mu porozumiewawcze spojrzenie.

-Jestem Ci winny podziękowanie. Więc dziękuję- odpowiedział Alcantara, stukając swoją puszką o jego.

-Nie dziękuj, tylko opowiadaj jak było- zaśmiał się Sanchez- Lepiej niż z Julią?

-Daj spokój, nawet nie pamiętam jaka Julia jest w łóżku- odrzekł z roztargnieniem pomocnik, upijając łyk piwa.

-Ciekawe, jaka ona jest- przez chwilę wydawało mu się, że powiedział to tylko w myślach, ale po rozbawionej minie Thiago wnioskował, że musiał jednak wypowiedzieć to na głos. Chrząknął zakłopotany.

-Nie zamierzasz się poddać po jednej nocy? To do Ciebie niepodobne- zauważył rezolutnie Alcantara, nie spuszczając z przyjaciela badawczego wzroku.

-To ciekawy przypadek. Dość ciężki, ale interesujący. Może być przyjemnie- wyjaśnił, sam do końca nie wierząc w swoje słowa.

-A może zamiast pierdolić o zaintrygowaniu po prostu przyznasz, że jesteś zauroczony?- zapytał absolutnie nieprzekonany co do prawdziwości wywodów kolegi, Thiago. Odpowiedział mu tylko kpiący śmiech Sancheza.

-A może Ty przyznasz, że nie kochasz Julii, tylko Katy?

~*~

Po tej dość dziwnej i nie do końca zrozumiałej dla mnie sytuacji, postanowiłam postawić swoje kroki najpierw w domu Sergio, zanim udam się do siebie. Po prostu potrzebowałam na niego popatrzeć, dotknąć go, by należycie utwierdzić się w swoim uczuciu do niego. Gdy już zrealizowałam swoje plany, mogłam z ręką na sercu stwierdzić, że to, co czuję, a raczej czułam do Alexisa, to była faktycznie wyłącznie chwilowa zachcianka. To z Busquetsem wiązałam swoją przyszłość, a stabilizacja emocjonalna, którą w jego obecności odczuwałam w porównaniu z tym, co czułam rano, wydawała się wręcz kojąca. Fakt, było to przyjemne doznanie, ale tylko na tę jedną chwilę. A ta skończyła się już o poranku.

-Zostaniesz na dłużej, czy wpadłaś tylko się przywitać?- zapytał Sergio, całując mnie w policzek i zaprowadzając do salonu.

-Chyba mogę zostać na dłużej. Leo ma teraz jakiś wywiad- odparłam i wzięłam do ręki pilota. Busquets tylko skinął głową i wyjął z kieszeni telefon. Obrzucił mnie przelotnym, nieufnym spojrzeniem i odszedł do kuchni, by zadzwonić. Ściszył głos. Nie zwróciłam najmniejszej uwagi na jawną anomalię tej sytuacji, zbyt zajęta wpatrywaniem się w ekran telewizora. Wrócił po chwili i usiadł obok mnie, objął mnie ręką, która lekko drżała. Gdy na niego spojrzałam, zauważyłam, że zresztą cały był jakiś spięty.

-Co się stało?- spytałam, głaszcząc go po policzku. Ujął szybko moją dłoń i pocałował mnie w nią.

-Trochę jestem ostatnio zestresowany. Wraca Liga, a wiesz jak jest z naszą formą.

Pokiwałam ze zrozumieniem głową i na powrót zajęłam się, szczerze powiedziawszy, średnio zajmującym serialem. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zaniepokojona utkwiłam swój wzrok w Sergio. Już chciałam wstać, by tak jak zwykle ukryć się na górze, gdy mnie zatrzymał. Nie patrzył na mnie.

-Przepraszam Cię z góry za wszystko. Po prostu musiałem- wstał i poszedł otworzyć drzwi. Serce biło mi jak opętane, gdzieś w głębi niego wiedziałam czego się spodziewać, choć za wszelką cenę starałam się te myśli odepchnąć jak najdalej od siebie. Siedziałam z podkulonymi nogami na kanapie, czekając na najgorsze.

-Co to za pilna sprawa?- dobiegł mnie głos Leo, a mnie momentalnie zrobiło się zimno- Angela, co Ty tu robisz?- spytał zaskoczony, gdy już wszedł do salonu. Nikt mu nie odpowiedział, nie byliśmy w stanie nawet na niego spojrzeć. Miałam ochotę rozpłakać się jak dziecko, ale nie chciałam wzbudzać litości w Messim- Od jak dawna?- odezwał się nagle niewiarygodnie słabym tonem. Oczy alarmująco mnie zapiekły.

-Od Ibizy- odpowiedział mu Busquets i przymykając oczy oparł się o ścianę.

-Głupi byłem, głupi byłem- powtarzał jak w amoku Leo, a ja schowałam twarz w dłoniach. Maszerował po pokoju, zatrzymując się co chwilę w stanie głębokiego zamyślenia. Pewnie starał się ustalić daty naszych przeszłych schadzek. Wtedy usłyszałam trzask pobitego naczynia. Podniosłam głowę i zauważyłam, ze wazon z kwiatami leży roztrzaskany na środku salonu. W ślad za nim poszedł kubek, a zaraz potem kilka talerzy. Messi ryknął bezsilnie i opadł na krzesło, opierając głowę na blacie stołu. Sergio dalej stał niewzruszenie, ze stoickim spokojem oparty o ścianę, zupełnie niepomny na fakt, że jego przyjaciel właśnie przed chwilą zdemolował mu mieszkanie. Argentyńczyk podniósł wzrok i skrzyżował go z moim. Chciałam go przeprosić, powiedzieć cokolwiek, ale nic, poza pojedynczą łzą, nie byłam w stanie z siebie wykrzesać.

-A ja Cię kochałem- szepnął z niedowierzaniem, po czym szybkim krokiem wycofał się z salonu. Zakrztusiłam się własnymi łzami. Po chwili usłyszałam donośny trzask zamykanych drzwi, a zaraz potem Messi z głośnym piskiem opon wyjechał na ulicę.

-Nie dotykaj mnie- warknęłam, gdy Busquets położył rękę na moim kolanie- Nienawidzę Cię!- wycedziłam i ocierając łzy, wybiegłam jak najdalej stąd. Nawet nie próbował mnie zatrzymać. Największy problem jednak tkwił w tym, że po prostu nie miałam gdzie się teraz podziać.

~*~

Szczerze powiedziawszy nie miałam gdzie się podziać i w żadnym stopniu nie było mi to na rękę. Powrotu do Busquetsa w ogóle nie brałam pod uwagę. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że wcześniej czy później będzie trzeba wszystko wyjawić, rozważałam nawet poważnie opcję, czy nie zrobić tego właśnie w jak najbliższym czasie, ale w świetle obecnych wydarzeń i całkowicie nielojalnego zachowania Sergio wcale nie miałam ochoty go w tym momencie oglądać. Nie wiem nawet, czy będę miała na to ochotę nie tylko w najbliższym czasie, ale w ogóle.

Przez ułamek sekundy przeszło mi nawet przez myśl, czy nie byłby dobrym pomysłem powrót do Polski, jednakże po dość krótkiej chwili namysłu, bez wahania porzuciłam ten pomysł. Może i byłam rozczarowana na całej linii, ale na pewno nie byłam zdesperowana do tego stopnia, żeby powziąć tak radykalny krok. Urlop dziekański obowiązywał cały rok, a mi wcale nie uśmiechało się zamieniać piękną, słoneczną Hiszpanię na moje szare, niefinezyjne miasto. Nie wiem nawet kiedy nogi same zaprowadziły mnie w najbardziej rozsądne miejsce, w jakim mogłam się aktualnie znaleźć.

-O proszę, kogo my tu mamy! Katy, chodź zobacz, kto nas odwiedził!- wykrzyknął wesoło na mój widok Alves i podniósł mnie radośnie nad ziemią. Gdy już wyswobodziłam się z jego natrętnego uścisku (zawsze lubił przy okazji wepchnąć ręce tam, gdzie nie powinien), powiedziałam:

-Czy Ty zawsze musisz mnie podnosić?- spytałam i uśmiechnęłam się, gdy Dani tylko beztrosko wzruszył ramionami i zaprowadził mnie, lekko mnie popychając w kierunku kuchni, w której aktualnie znajdował się Fabregas, Iniesta i wcześniej wspomniana przez niego Katy- Fabregas!- pisnęłam impulsywnie, klaszcząc w dłonie, na co Cesc, z miną długo wyczekiwanej gwiazdy wieczoru podniósł się nonszalancko z krzesła i rozłożył ramiona na wysokości bioder. Stał w takiej pozycji jeszcze przez chwilę z dość głupią miną, gdy minęłam go bez słowa i nadal wydając z siebie bliżej nieartykułowane dźwięki, wzięłam na ręce psa.

-Kiedy Ty się w końcu nauczysz, że Tobie nigdy nie okażemy tyle czułości?- zwróciła się do niego Katy, z politowaniem kręcąc głową, przez co Fabs trochę oprzytomniał i z naburmuszoną miną, głośno tupnął nogą i usiadł z powrotem na krześle- Sergio Cię w końcu wypuścił? Nawet nie wiesz jak się cieszę. Nie mamy nawet okazji, żeby normalnie pogadać- powiedziała tym razem do mnie, uśmiechając się wyraźnie podekscytowana.

-Tak…- zaczęłam nieśmiało, skubiąc paznokcie i unikając wzroku wpatrujących się we mnie osób- Tak naprawdę przyszłam tu do Ciebie- spojrzałam na Alvesa, który utkwił we mnie pytające spojrzenie- Nie mam gdzie się podziać.

Efekt moich słów był taki, że w pomieszczeniu podniósł się straszny harmider, a Iniesta nawet nie omieszkał rozlać swojego soku na blat stołu. Zignorował ów fakt, postanowił nawet nie zwracać uwagi na to, że swobodnie skapywał on właśnie na jego gustowne rybaczki.

-Sergio Cię wyrzucił? Jak już przyznałaś się Leo?- udało mi się zrozumieć jedną wypowiedź z tego bełkotu. Wypowiedź Alvesa.

-Skąd wiedziałeś, że mu powiedzieliśmy? Maczaliście w tym palce? Pomagaliście mu w tym, żeby w tak bezczelny sposób mnie wydał?- krzyknęłam, w ogóle się nie kontrolując. Zacisnęłam bezsilnie pięści oraz powieki, by znów nie wybuchnąć niepotrzebnym płaczem- Myślałam, że chociaż wam mogę ufać- syknęłam i skierowałam swoje kroki w kierunku wyjścia. W ostatniej chwili za ramię złapał mnie Fabregas, pociągnął na swoje kolana i zakleszczył w, muszę przyznać, dość silnym uścisku. Moja bezradna szarpanina na nic się zdała.

-Nic nie wiedziałaś?- spytała po chwili milczenia Katy, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami. Dani uderzył się z całej siły z otwartej ręki w czoło.

-Nie- odpowiedziałam lakonicznie, darując sobie walkę z Fabsem. Do moich oczu znów cisnęły się łzy. Chłopak niewiele myśląc przytulił mnie do swojej piersi i pogłaskał po głowie. Przylgnęłam do niego i po prostu rozryczałam się jak dziecko. Teraz mi tego było potrzeba najbardziej. Przyjaciół.

-Powiedział nam, że wszystko już uzgodniliście. Powiedział, że jesteś już gotowa. Powiedział, że sama go o to poprosiłaś. Powiedział…- urwał Dani, i ukląkł przy nas, głaszcząc mnie po nodze.

-Nie mam żadnych rzeczy. Wyszłam od niego tak, jak stałam. Nie mam nic, nawet żadnych pieniędzy- powiedziałam, odrywając się od ramienia Fabregasa i za wszelką cenę stłumiłam szloch.

-Nie ma sprawy- Iniesta zerwał się z miejsca i stanął przy mnie- Zaraz tam pojadę, wezmę Twoje rzeczy i przy okazji zdrowo mu nagadam- zadeklarował się i z bojową miną wyruszył już w stronę przedpokoju.

-Zaczekaj- powiedziałam słabo, pociągnęłam głośno nosem- Nie chcę, żeby wiedział, gdzie jestem- Iniesta pokiwał ze zrozumieniem głową.

-Pożyczę Ci swoje rzeczy. Kosmetyki też. Pieniądze mam, nie masz się o co martwić- powiedziała pewnie Katy, za co obdarzyłam ją wdzięcznym uśmiechem. Wyartykułowałam bezgłośne „dziękuję”.

-Wszyscy Ci pomożemy- odezwał się Alves- Ja pieniędzy mam pod dostatkiem. Sam czasami nie wiem, co mam z nimi zrobić. Wiesz, że ostatnio kupiłem całą furgonetkę balsamów Andresowi? Wszystko się uda, zobaczysz. A teraz zbieraj się, bo jedziemy na zakupy, a potem na imprezę.

~*~

Czy wspominałam już kiedyś, że Alves ma niesamowicie dobre i miękkie serce? Z pomocą Fabregasa i Iniesty zdołaliśmy zakupić mi całkiem niezły asortyment ciuchów, a sukienka, którą w tym momencie dumnie eksponowałam, prezentowała się na mnie całkiem przyzwoicie. Szczególnie zdaniem Cesca, który z sobie tylko wiadomego powodu postanowił poinformować każdego znajdującego się aktualnie przez klubem denata o tym, że jestem jego dziewczyną.

-To moja dziewczyna!- wykrzyknął dumnie w kierunku bramkarza i objął mnie ręką, którą w tempie natychmiastowym strąciłam. Czarnoskóry mężczyzna nie uraczył nas nawet spojrzeniem, większą uwagę skupiając na naszych nadgarstkach, na których odbił logo klubu. Jego wzrok jednak zatrzymał się na Inieście, który stał, lekko pochylony do przodu i z rozchylonymi ustami bezpardonowo się w niego wpatrywał. Bramkarz z zakłopotaniem podrapał się po łysej głowie.

-Proszę nie zwracać na niego uwagi- poinstruował go Alves z zakłopotanym uśmiechem, popychając oniemiałego Andresa ku wejściu. Gdy już weszliśmy do środka, przyłożył mu otwartą ręką przez głowę. Pomocnik syknął z bólu.

-Za co?!- wrzasnął poirytowany.

-Nie rozumiem Twojej obsesji na punkcie murzynów, ale staram się ją w jakiś sposób szanować. Mógłbyś jej nie demonstrować chociaż w tak otwarty sposób?- zapytał ze złością, patrząc z przestrachem w kierunku czarnoskórego mężczyzny, który dalej, z dość głupią miną, drapał się po głowie.

-Nie przypominaj mi o nim, bo tam wrócę i będę się w niego wgapiał jeszcze przez 2 godziny. Chodźmy lepiej do baru- odpowiedział poirytowany Iniesta i usiadł na krzesełku przed kontuarem. Jego dolna warga niemalże znalazła się na blacie. Obsługiwała go murzynka.

-Pierdole- jęknął Alves.

~*~

-Czy Ty mnie w ogóle słuchasz?- dziewczyna utkwiła poirytowany wzrok w Alexisie, którego myśli błądziły gdzieś daleko. Otrząsnął się i od razu przywołał na usta swój firmowy uśmiech.

-Wybacz, po prostu utonąłem w Twoich oczach- powiedział, topiąc owo kłamstwo wraz z porządnym łykiem alkoholu, który szybko upił. Laska wyraźnie się rozpromieniła, odgarnęła z ramienia włosy i przybliżyła się do niego. Uśmiechnął się niemrawo i w pierwszej chwili chciał odsunąć się na bezpieczną odległość, ale po chwili zdał sobie sprawę ze swojego szalonego zamiaru i porządnie się za niego skarcił w myślach. Odwrócił swoją twarz w stronę towarzyszki w celu pocałowania jej, ale nagle coś, sam nie wiedział co, podkusiło go do tego, żeby zainsynuować nagłe kichnięcie. Podziałało. Oburzona chwyciła za swoją torebkę i wstała z siedzenia.

-Jesteś żałosny- zaśmiał się u jego boku Thiago, który postanowił zająć wolne miejsce obok niego. Alexis zmiażdżył go wzrokiem.

-Tobie też coś nie idzie- uśmiech na twarzy pomocnika zelżał. Sanchez wyraził wszystkie swoje uczucia, kopiąc nogą w stolik.

Nie szło mu. Po raz pierwszy w życiu naprawdę mu nie szło. A co najgorsze nie dlatego, że nie mógł, ale dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie chciał. Ta drobna blondynka, taka, jakich przecież wiele mógł jeszcze spotkać w swoim życiu, wciąż konsekwentnie siedziała mu w głowie. Nie wiedział, co tak bardzo go w niej fascynuje, to, że była tak niedostępna, czy… Tych myśli już na głos wypowiedzieć nie potrafił.

-Widzisz, to jednak wcale nie jest takie proste jak mogłoby się wydawać- odezwał się znów Thiago, na co Alexis obdarzył go zaskoczonym spojrzeniem- To, o czym jeszcze tak niedawno zaciekle mnie pouczałeś. Nie jest łatwo tego zastąpić tańszym towarem- sprostował, a Chilijczyk chyba po raz pierwszy w życiu musiał się z kimś naprawdę zgodzić.

Obydwoje siedzieli przez chwilę w milczeniu, podnosząc się z oparcia tylko wtedy, gdy upijali kolejny łyk piwa. W końcu Alcantara zdecydował się szturchnąć Sancheza w bok.

-Twoim mękom stała się zadość. Patrz przy barze- ruchem głowy wskazał na centrum klubu. Nie wiedzieć czemu wnętrzności Alexisa nagle postanowiły zatańczyć sambę. Odstawił szybko puszkę na stół, rozlewając przy tym jej zawartość i szybkim krokiem ruszył w tym kierunku.

-Nie ma za co!- krzyknął za nim rozbawiony Thiago i błyskawicznie obrócił głowę, gdy poczuł, jak siedzenie obok niego delikatnie się ugina.

-Ile masz zamiar jeszcze to ciągnąć?- spytała zirytowana Katy- Spójrz na mnie!- krzyknęła, gdy Thiago odwrócił zakłopotany wzrok w inną stronę.

-Wiesz, że to nie jest takie proste- wyjaśnił niepewnie, bawiąc się w roztargnieniu puszką.

-Dla mnie jednak było na tyle proste, żeby zerwać bez żadnego zastanowienia z Xavim. A Ty dalej się w tym dusisz, pomimo tego, że obydwoje wiemy, że nic do niej nie czujesz!

-Potrzebuję czasu…- zaczął, ale nie dane mu było dokończyć.

-Czasu, czasu! Ciągle słyszę tylko o tym, że potrzebujesz więcej czasu, ja nie będę czekać wiecznie! Zirytowała się, próbując wstać, ale Thiago skutecznie jej to uniemożliwił.

-Zamknij się już- mruknął z uśmiechem i pocałował ją.

~*~

Fabregas gdzieś zniknął i byłam za to niezmiernie wdzięczna losowi. Byłam już po paru głębszych, a w takim stanie wolę jednak za siebie nie odpowiadać. Z głową leniwie podpartą na dłoni przyglądałam się Inieście flirtującemu z czarnoskórą barmanką. Najwidoczniej skutecznie pozbył się już swojej obsesji, bo właśnie próbował odpiąć guzik jej bluzki. Rzecz jasna, tłumaczył, że robi to w celach iście naukowych.

Nie mogłam się dobrze bawić. Zresztą, całkiem dobrze było mi tu samej. Nie musiałam wciąż posyłać wymuszonych uśmiechów na żarty Alvesa, które przecież na co dzień niezwykle by mnie bawiły, czy też odmawiać raz po raz tańca niebywale dziś nachalnemu Cescowi. Nie byłam nawet zmuszona do myślenia, bo alkohol skutecznie mi tu uniemożliwiał. Z mózgiem zresetowanym niemalże do połowy, jak przez mgłę zarejestrowałam fakt, że ktoś kładzie mi dłoń na ramieniu. Z niechęcią odwróciłam głowę w tym kierunku i aż jęknęłam, gdy rozpoznałam w owym gościu osobę Alexisa.

Wyglądał bosko. Zawsze wyglądał bosko, ale w tym momencie przeszedł samego siebie. Nie wiem, czy z powodu nadmiernej ilości alkoholu w moich żyłach mój mózg postanowił nagle eksponować wszystkie najpiękniejsze cechy otaczających mnie ludzi, ale musiałam z bolącym sercem przyznać, że nawet na ich tle prezentował się imponująco.

-Kiedy patrzę tak na Ciebie, żałuję, że zaproponowałem Ci tylko przyjaźń- zaśmiał się, lustrując mnie spojrzeniem od góry do dołu. Uśmiechnęłam się niemrawo- Coś się stało?- spytał, patrząc na mnie z niepokojem.

-Po prostu mnie stąd zabierz- poprosiłam błagalnym tonem i skierowałam się w stronę klubowego ogródka. Owionęło mnie świeże powietrze, ale to wcale nie sprawiło, że poczułam się w jakimś stopniu lepiej. Alexis zajął miejsce gdzieś na uboczu, a ja, po prostu usiadłam mu na kolanach.

-Coś się stało?- powtórzył, przytulając głowę do mojej piersi. Niewiele myśląc, zanurzyłam dłoń w jego włosach i zaczęłam go drapać po głowie. Zamruczał, na co pierwszy raz od dawna się roześmiałam.

-Jestem na lodzie. Nie jestem już z Messim, z Busquetsem zresztą też- powiedziałam na jednym wydechu, na co głowa Alexisa natychmiast się uniosła.

-U mnie zawsze znajdzie się miejsce, myślę, że Thiago i Dos Santos nie mieliby nic przeciwko- odrzekł szybko, żywo gestykulując. Uśmiechnęłam się i uciszyłam go, przykładając mu palec do ust.

-Mieszkam u Alvesa…- zaczęłam, ale nie byłam już w stanie skończyć. Napotkałam jego wzrok, na co momentalnie zrobiło mi się słabo. Dobrze, że aktualnie siedziałam, bo poczułam, że moje kolana stały się niebywale miękkie.

Patrzył na mnie. Ale inaczej, niż patrzył jakikolwiek facet w moim życiu. Wzrok mu się zamglił, a ja w żaden sposób nie wiedziałam, jak uniknąć tego, co zaraz niechybnie się wydarzy. Serce biło mi w szaleńczym tempie, zakręciło mi się w głowie, gdy poczułam jego stanowczą dłoń na moich plecach, przygarniającą mnie do niego. Już nawet przymknęłam oczy, gdy nagle oprzytomniałam.

-Alexis, mieliśmy się tylko przyjaźnić…

__________________________________________

Wiem, że trochę mi się mój mały urlop przedłużył, ale autentycznie nie miałam wyjścia. Na wejście na komputer nie miałam absolutnie czasu, czego też zresztą wcale nie żałuję. Przeżyłam najpiękniejsze wakacje w moim życiu, choć wcale się na to nie zanosiło. Ale przecież właśnie takie spontany są najlepsze.

Dwa miesiące cudownego odrealnienia, dwa miesiące spędzone w kompletnie innej, jakiejś alternatywnej rzeczywistości, wypełnionej ciągłą zabawą, alkoholem i przystojnymi facetami, z dala od jakichkolwiek kłopotów. Tego mi było potrzeba.

Ale teraz wracają studia, wraca więc też ta cholerna monotonia, więc i ja powracam do bloga i do mojego pisania. Trochę jak taka marnotrawna córka, mam nadzieję, że jeszcze jacyś wierni czytelnicy się ostali. :)

A Krynica Morska i Słoneczny Brzeg w Bułgarii - zdecydowanie powracam za rok. :D