II Seria - Rozdział pierwszy.

Spomiędzy nóg Thiago uśmiechała się do mnie przeurocza buźka. Jak gdyby nigdy nic leżał na ziemi na brzuchu i trzymał kolegę za kostki. Nie wiem, co mnie do tego podkusiło, ale podeszłam do nich i kucnęłam przed nim.

-Słyszałam, że lubisz w takiej pozycji witać kobiety- zażartowałam i wyciągnęłam do niego rękę, by pomóc mu wstać. Ochoczo ją przyjął.

-Widzę, że moja sława konsekwentnie się za mną ciągnie- odpowiedział, nie wypuszczając mojej ręki. Jak na mężczyznę miał strasznie gładkie, zadbane dłonie. Skarciłam się porządnie w myślach, bo z sobie tylko wiadomego powodu postanowiłam się zarumienić. Zmieszana, może trochę zbyt stanowczo wyszarpnęłam dłoń z jego uścisku- A przecież nigdy nie powiedziałem, że jestem piękny, bogaty i dobrze gram w piłkę. A warto dodać, że nie mówię tego tylko ze względu na wrodzoną skromność- uśmiechnął się w ten kompletnie rozbrajający sposób.

Ne wiem, co się ze mną działo i nie wiem też, czy chciałabym wiedzieć. Jeszcze nigdy, żaden facet nie podziałał na mnie w taki sposób. Co było dość zastanawiające, bo do mojego typu zdecydowanie się nie kwalifikował. Musiałam szczerze przyznać, że na żywo prezentował się zdecydowanie korzystniej, niż w telewizji. Miał w sobie coś zupełnie rozbrajającego, jakąś iskierkę, przez którą wręcz nie dało się go nie lubić. Ja osobiście, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Zaczynałam rozumieć łatwość, z jaką poddawały mu się wszystkie jego potencjalne ofiary.

-Ale zostawmy już tę moją osławioną, skromną osobę. Ty jesteś…?- zapytał, przechylając głowę w bok. Cholera, miałam ochotę go po prostu przytulić do piersi.

-Angela- przez dobry moment zastanawiałam się, czy nie podać mu ręki, ale po chwili wyperswadowałam sobie ten pomysł z głowy. Przerażało mnie, jak działał na mnie jego każdy, nawet najdelikatniejszy dotyk.

-I jesteś tu z kimś?- ponownie zadał pytanie, obdarzając mnie pełnym nadziei uśmiechem, a ja po raz kolejny byłam zmuszona do porządnego opierdolenia się w głowie. Tak, chciałam zaprzeczyć.

-Jestem tu z Messim- wyjaśniłam ze zbolałą miną, ale Alexisa, ku mojemu zaskoczeniu wcale to nie rozczarowało. Machnął lekceważąco ręką. Uniosłam wysoko brwi w geście zdumienia.

-Nie wydaje się być specjalnie zajęty zabawianiem Cię- zauważył, a ja z przykrością musiałam się z nim zgodzić.

-Taki już jest…- zaczęłam niezbyt pewnie, ale Sanchez mi przerwał.

-Chętnie go wyręczę- powiedział, siadając na kanapie w kącie salonu i sugerując mi miejsce obok siebie- Spokojnie- zachęcił mnie ze śmiechem- Nie skrzywdzę Cię.

Niemalże na trzęsących się nogach w końcu usiadłam. Czułam się jak dziecko na pierwszej randce w życiu. Styl bycia Alexisa był dość osławiony, a mieszkając pod jednym dachem z Leo nie sposób było o tym nie wiedzieć. Rzuciłam zalęknione spojrzenie w kierunku Messiego. Nawet nie zaniepokoił go brak mojej obecności, żywiołowo dyskutował o czymś z Sergio. Z Sergio… Jakie to wszystko popaprane. A ja siedzę sobie jak gdyby nigdy nic w towarzystwie Alexisa Sancheza, którego nie wiedzieć czemu, miałam przemożną ochotę przeruchać na sto różnych sposobów. Kątem oka spojrzałam na niego. Przyglądał mi się w milczeniu, podpierając brodę na dłoni. Gdy zauważył, że został na tym przyłapany, odwrócił wzrok, inicjując zakłopotanie. Uśmiechnęłam się.

-TY!- usłyszałam nad swoją głową piskliwy wrzask. Sanchez skrzywił się nieznacznie- Jak śmiałeś! Wydzwaniałam do Ciebie setki razy, ale ta durna sekretarka tylko informowała mnie ciągle, że abonent jest czasowo niedostępny!

-Zmieniłem numer- odpowiedział zniecierpliwiony, nie racząc jej nawet spojrzeniem. Był słodki nawet wtedy, gdy się złościł. Czy raczej przede wszystkim wtedy był słodki. Moje myśli zaczynały mnie porządnie niepokoić.

-Zmieniłeś numer!- wrzasnęła dziewczyna, wyrzucając ręce do tyłu w geście niemego oburzenia. Odetchnęła głęboko kilka razy- Myślałam, że Ci się podobało- dodała już nieco spokojniejszym tonem. Odpowiedziała jej głucha cisza- Jesteś pierdolonym chamem! A teraz bajerujesz kolejną…

-Hamuj się, jesteś w moim domu- powiedział ostro, mocno marszcząc brwi. Sięgnął po puszkę piwa jedną wręczając mi. Starałam się nie pokazać, jak mocno ta sytuacja mnie bawi.

-Kochanie, kochanie- nagle znikąd pojawił się przy nas Alves, który położył obie dłonie na ramionach dziewczyny, lekko ją masując- Po co te nerwy? Po co wracać do przeszłości? Teraz jest Dani i Dani należycie się Tobą zajmie- powiedział z uśmiechem, na co dziewczyna chyba się trochę rozpogodziła- No to już- ponaglił ją, klepiąc ją w plecy i popychając w kierunku wyjścia z salonu- Pożyczam Twoją sypialnię- szepnął w kierunku Alexisa, puszczając mu porozumiewawczo oczko. Ten tylko zaśmiał się w odpowiedzi, ale po chwili spoważniał, gdy spojrzał na mnie.

-Jestem spalony?- spytał, upijając łyk piwa- Nie sugeruj się pierwszym wrażeniem, w rzeczywistości prezentuję się zgoła odmiennie. Nawet da się ze mną wytrzymać.

Mam się nie sugerować pierwszym wrażeniem? Nie ma sprawy. Dobrze tylko, że nie zdajesz sobie sprawy, jak piekielnie wielkie wrażenie na mnie zrobiłeś.

-Jesteś spalony już do początku- powiedziałam, starając się na niego nie patrzeć. Obdarzył mnie pełnym zdziwienia spojrzeniem spod wysoko uniesionych brwi- Mam już kogoś- wyjaśniłam, na co pokiwał ze zrozumieniem głową.

-Poczekam- powiedział całkiem poważnie. Nie znałam go na tyle, by móc ocenić, czy nie blefuje. Aktorem najwidoczniej był niezłym, bo przez dobrą chwilę byłam nawet skłonna mu uwierzyć.

~*~ 

-W ogóle nie rozumiem, o co wam chodzi- wybełkotał Iniesta, wymachując żywiołowo swoim kieliszkiem na wszystkie strony. Osoby, siedzące obok niego zmuszone były do ciągłego uchylania się przed jego dłonią- Dlaczego się ode mnie odsuwacie?- zapytał smutną miną, opierając głowę na ramieniu Pedro, który odtrącił go z obrzydzeniem.

-Zabieraj tę swoją zjaraną mordę- warknął, otrzepując niewidzialny pyłek ze swojego ramienia. Andres tylko westchnął przeciągle.

-Nie miałem okazji kupić jeszcze balsamów. Przykro mi, że zgubili mój bagaż.

-To ja- wyznał niespodziewanie Alves, który nagle pojawił się w salonie. Usłyszeliśmy za oknem pisk opon, jawny znak, że jego towarzyszka już pojechała, uprzednio zaspokajając jego pragnienia.

-Dorabiasz na lotnisku?- zapytał zdezorientowany pomocnik, wylewając całą zawartość swojego kieliszka na Pedro, który zerwał się z dzikim wrzaskiem. Zignorował to.

-Nie, zgnietliśmy je, wszystkie się rozlały, były już do niczego…- tłumaczył się nieskładnie Dani, wyginając nerwowo palce. Uśmiechnęłam się pod nosem, spojrzałam przelotnie na Alexisa, który nie odrywał ode mnie swoich ślicznych, brązowych oczu. Zmieszałam się i odwróciłam wzrok. Iniesta przez chwilę poruszał bezgłośnie ustami niczym bożonarodzeniowy karp, aż w końcu zdecydował się przemówić.

-Przez Ciebie jestem murzynem!- wrzasnął z szaleńczą furią i chwiejnym krokiem wstał z fotela i udał się w kierunku kanapy, na której uprzednio siedziałam ja z… Nie potrafiłam nawet spokojnie wymówić jego imienia.

W tym samym momencie głowa Fabregasa zsunęła się z jego ręki, którą ją podpierał i z głośnym hałasem wylądowała na stole. Radosny Puyol skorzystał z okazji, wyjął z kieszeni aparat i kucnął obok niego, robiąc zdjęcie za zdjęciem.

-Kurwa, pomóż mi- jęknął Thiago w kierunku Sancheza. Odkleił swój wzrok ode mnie i spojrzał nieprzytomnie na kolegę,

-Co?- zapytał, nie do końca rozumiejąc o co chodzi. Roześmiał się ze zrozumieniem, gdy Alcantara wskazał ruchem głowy na siedzącą obok niego Julię- Dani!- krzyknął do Alvesa, który siedział na kanapie obok Iniesty i próbował go przebłagać wciskając w jego dłonie każdy przedmiot w ramach przeprosin, który nawinął mu się pod rękę. Odwrócił się, zirytowany, że mu przerwano, co wykorzystał Andres, który wymownie założył nogę na nogę i teatralnie przekręcił się w drugą stronę- No chodź tu, jest biznes- Chilijczyk ponaglił go, na co Brazylijczyk z zaciekawieniem podniósł się z miejsca. Na twarzy pomocnika pojawiło się nieme oburzenie, będące zapewne spowodowane głęboką ignorancją jego obrazy- Zakład o dwie dychy, że nie dasz rady wkurwić Julii.

-Ja? Ja nie dam rady wkurwić Julii?- zarechotał radośnie Alves, zwijając się ze śmiechu. Dla podkreślenia swojego rozbawienia, poklepał się po udzie- Stoi- odpowiedział, gdy już spoważniał i w trybie natychmiastowym zrzucił śpiącego Fabregasa z krzesła i zajął jego miejsce- Pozwolisz, że napiję się coli?- spytał, wyjątkowo uprzejmym tonem dziewczynę- Ups, przepraszam. Naprawdę nie chciałem- wytłumaczył się, gdy trącił umyślnie butelkę, która wylądowała na jej kolanach, plamiąc jej spodnie.

-Mam tego dość!- wykrzyknęła z furią- Ciebie mam dość!- podniosła się z miejsca, celując w Daniego oskarżycielsko palcem- Jeszcze jutro mój ojciec wycofa swoje pozwolenie na wasze darmowe noclegi! Zagadam z kim będzie trzeba i Ty wylecisz na zbity pysk!

-O tak skarbie, tak mi mów- zamruczał Alves, gorliwie zachęcając ją do kontynuacji swojego wywodu, kiwając głową.

-Nie miałeś czegoś załatwić?- mruknął Alexis w kierunku Thiago, który momentalnie oprzytomniał i obdarzył go wdzięcznym uśmiechem. Szybko wstał z krzesła i delikatnie zahaczył o ramię Katy, gdy wychodził z salonu. Nie minęła minuta, a jej też już nie było.

Obserwowałam ich w milczeniu. Odważyłam się spojrzeć na Sancheza. Patrzył na mnie wymownym wzrokiem, w głębokiej zadumie.

~*~

 

-Uważaj, tu będzie teraz schodek- instruowałam Leo, podtrzymując go obiema rękoma i bezskutecznie próbując bezpiecznie przetransportować go do domu. Wycieczka po schodach kosztowała nas nadzwyczaj wiele- Jeszcze tylko jeden. Świetnie- pochwaliłam go, gdy już stanęliśmy przed drzwiami do naszego domu. Sięgnęłam do torebki w celu znalezienia kluczy.

-Dzięki. Za wszystko- mruknął z wysiłkiem, gdy z głośnym westchnięciem opadł na łóżko.

Nie odpowiedziałam, tylko usiadłam obok niego, głaszcząc go po głowie. Dziękowałam hojnemu losowi za to, że Messi postanowił urżnąć się dziś w trupa. Mogłam spokojnie, bez żadnych podejrzeń wyeksmitować na całą noc.

-Położysz się obok mnie?- spytał, gdy już prawie z powodzeniem udało mi się wyjść z sypialni. Syknęłam cicho.

-Jasne- odparłam, starając się, by mój głos zabrzmiał choć trochę życzliwie. Zrobiłam to o co poprosił. Położył głowę na moim brzuchu.

-Wiesz, że jesteś pierwszą moją dziewczyną? To znaczy… taką na poważnie. Wcześniej żadna tu nie mieszkała. Nie wiem, czemu Ci to mówię. Wiem, że nie jestem dobry w okazywaniu uczuć, ale… ja chyba Cię kocham.

 ~*~

Czyjeś dłonie delikatnie głaskały moje uda. Gładkie, przyjemne w dotyku dłonie. Nie wiedziałam kto to, nie mogłam, a może raczej nie chciałam odwrócić głowy w celu zweryfikowania tego, kto jest właścicielem owych kończyn, które aktualnie sprawiały mi taką przyjemność. Zauważyłam, że odziana jestem wyłącznie w męską koszulkę, nie przeszkadzało mi to. Odchyliłam głowę do tyłu i zamruczałam z przyjemności, gdy jego pełne usta zaczęły czule muskać skórę na mojej szyi. Nie mogąc się powstrzymać, obróciłam się do przodu i spojrzałam prosto w jego śliczne, brązowe oczy. Uśmiechnął się w sposób, który tak mnie pociągał i zbliżył swoje usta do moich.

Obudziłam się, wciągając głośno powietrze. Z ulgą stwierdziłam, że znajduję się w sypialni, a Leo śpi spokojnie na moim brzuchu, tak jak to miało miejsce jeszcze wczoraj. Zaniepokojona jednak zauważyłam, że po moim ciele rozchodzi się przyjemne ciepło, a dziwnie uczucie seksualnego napięcia w brzuchu wcale nie ustępuje. Cała ta sytuacja zaczęła robić się poważnie niepokojąca. Nie miewam snów erotycznych. Wystarczyło, że zobaczyłam go raz, by je mieć.

Zsunęłam z siebie Messiego, nie siląc się nawet na wrażliwość i udałam się do łazienki. Po krótkim zastanowieniu doszłam do wniosku, że koniecznie potrzebuję natychmiastowego ochłonięcia i podjęłam decyzję o bieganiu. Najlepiej nad morzem, w tym momencie. Miałam szczęście, że od morza mieszkaliśmy stosunkowo niedaleko.

Moje rozmyślania nad czymkolwiek, byleby tylko nie był to temat mojego snu, przerwał on. Jęknęłam cicho z rezygnacją. Dlaczego musiał się zdecydować na poranny jogging w tej samej chwili? Starałam się za wszelką cenę na niego nie patrzeć, zbyt wstydziłam się swoich chorych myśli. On, najwyraźniej nieświadom tego, jak bardzo na mnie działa, postanowił na domiar złego przytulić mnie w ramach powitania. Przyjemny dreszcz rozlał się po całym moim ciele.

-To chyba przeznaczenie- zaśmiał się, a mi po prostu zrobiło się słabo.

Pewnie, że mogłam skorzystać z okazji. Może i ja nie robiłam na nim takiego wrażenia jak on na mnie, ale doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że z łóżka zapewne by mnie nie wyrzucił, a raczej wręcz przeciwnie – z chęcią do niego zaprosił. Ale czułam coś do Sergio. Może i to jeszcze nie była miłość, ale miałam związane z nim pewne plany, dalekosiężne plany. Busquets był fundamentem na przyszłość. Alexis – chwilową zachcianką, której co prawda niesamowicie ciężko było mi się oprzeć. Nie mogłam zaprzepaścić wszystkiego, co do tej pory z takim wysiłkiem wypracowałam tylko dlatego, że jakiś cholerny indianiec potęguje we mnie cholerną pierdoloną seksualną frustrację.

-Nie będzie tak jak zawsze, rozumiesz?- krzyknęłam trochę zbyt ostro. Doszłam ze wstydem do wniosku, że chyba zupełnie niepotrzebnie się zirytowałam. By zamaskować zażenowanie, wyminęłam go i szybkim krokiem zaczęłam się od niego oddalać.

-Jak nie będzie?- dogonił mnie i zatrzymał w miejscu, łapiąc za nadgarstki. Dlaczego Ci cudowni Latynosi muszą zawsze być tak cholernie pewni siebie? Niesamowicie podnosił mi tym ciśnienie. Nie wiedziałam, czy mam ochotę go teraz uderzyć, czy raczej pocałować.

-Tak jak zawsze. Nie będę Twoją kolejną zabawką- chciałam się wyrwać z jego uścisku, ale skutecznie mi to uniemożliwiał. Spojrzałam na niego ze złością- Wiem, że interesuję Cię tylko dlatego, że jestem dziewczyną Messiego- zadziałało, uścisk zelżał.

-Masz zbyt niskie poczucie własnej wartości- odpowiedział, masując kciukami miejsca, w których przed chwilą mnie ściskał- Zainteresowałabyś mnie nawet wtedy, jakbyś nie znała nikogo stąd. Jesteś w moim typie, podobasz mi się. Nic na to nie potrafię poradzić- jego komplementy były niezwykle proste, ale w owej prostocie tkwił geniusz, bo dzięki temu zdawały się być prawdziwe. Obrzuciłam go podejrzliwym spojrzeniem, ale trochę się rozpogodziłam- Wiem, że nie mam u Ciebie szans, już mi to wystarczająco zakomunikowałaś- zaśmiał się- Chciałem się po prostu zaprzyjaźnić.

Oniemiałam. Alexis Sanchez właśnie zaproponował mi przyjaźń. Nie wiedziałam, czy odbierać to jako szczególny zaszczyt, czy po prostu czuć się obrażona. Ostatecznie doszłam do wniosku, że chyba jednak bardziej podoba mi się pierwsza wersja. Z drugiej strony pomyślałam sobie, że niesamowicie ciężko będzie mi utrzymać układ w takich stosunkach, kiedy przy pierwszej możliwej okazji, najchętniej rozchyliłabym przed nim nogi.

-Przyjaciele?- spytałam, wyciągając do niego dłoń.

-Przyjaciele.

_____________________________

Słowo ode mnie? Straciłam wszelką cierpliwość do Onetu. ;)